บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

ประเทศไทยหลัง พ.ศ. 2540 นั้นอาจแบ่งได้คร่าวๆ
เป็นสามช่วง ช่วงแรกคือการฟื้นตัวอย่างยากลำบากจาก
เหตุการณ์ฟองสบู่ในวิกฤติเศรษฐกิจ อันเกิดจากการที่
เศรษฐกิจของประเทศพึ่งพาการส่งออกมากเกินไป ช่วง
ที่สองคือการเข้ามาบริหารประเทศของรัฐบาลทักษิณ
ชินวัตร ซึ่งในช่วงนี้สภาพแวดล้อมภายนอกหลาย
อย่างเอื้อประโยชน์ให้รัฐบาลสามารถดำเนินนโยบาย
ประชานิยมได้อย่างต่อเนื่อง แต่ในที่สุดก็ถูกกองทัพยึด
อำนาจ โดยมีรัฐบาลทหารเข้ามาบริหารประเทศเป็นการ
ชั่วคราว และหลังจากนั้นก็มีอีกหลายรัฐบาลผลัดเปลี่ยน
กันเข้ามาเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ โดยรัฐบาลสุดท้ายต้อง
รับมือกับวิกฤติการเงินที่สะพัดไปทั่วโลก ซึ่งนำไปสู่
เศรษฐกิจที่ตกต่ำลงมาก แต่ก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว
1. ก่อนทักษิณ
1.1 ความเป็นมา
ใน พ.ศ. 2501 จอมพลสฤษดิ์ ธนรัชต์ ก้าวขึ้นมา
เป็นผู้นำประเทศภายหลังยึดอำนาจจากนายกรัฐมนตรี
คนก่อน ที่ใช้นโยบายเศรษฐกิจแบบชาตินิยมที่ค่อนข้าง
The years following 1997 divide themselves into three
roughly equal periods. The first was the painful period of
deleveraging from the excesses of the bubble before the
crisis, from which the economy emerged with more
dependence on exports. The second period covered the
government under Thaksin Shinawatra, who faced
a mostly favorable external environment, and was therefore
able to pursue many populist policies. Eventually, he was
brought down by the military. The brief military government
was followed by a number of short-lived governments, the
last one of which was left to tackle the consequences of
the global financial crisis, which led to a very deep downturn
but a quick recovery.
1. BEFORE THAKSIN
1.1 Background
In 1958, Field Marshal Sarit Thanarat embarked on
a course to develop Thailand after toppling an earlier prime
minister who was pursuing policies based on a muddled
สับสน ในช่วงห้าปีหลังจากนั้นเขาได้ทำให้การบริหาร
เศรษฐกิจของประเทศทันสมัยขึ้นไปในทิศทางเดียวกับ
นโยบายของธนาคารโลก และหันมาสนับสนุนธุรกิจ
เอกชน ซึ่งแตกต่างจากนโยบายของรัฐบาลเดิมที่เน้น
สนับสนุนผู้ประกอบการชาวจีนในประเทศมากกว่า
ตลอดสามทศวรรษต่อมา การบริหารประเทศถูก
ควบคุมโดยกองทัพ เศรษฐกิจระดับมหภาคตกอยู่ภายใต้
การชี้นำของกลุ่มผู้เชี่ยวชาญที่เน้นความรอบคอบและ
มั่นคงเป็นหลัก และใช้นโยบายอัตราแลกเปลี่ยนคงที่เป็น
ตัวควบคุมระดับเงินเฟ้อ ผลที่ได้คือยอดเงินฝากกับ
ธนาคารพาณิชย์เพิ่มขึ้นมากจนธนาคารเหล่านี้เติบโตขึ้น
และมีบทบาทสำคัญในฐานะผู้จัดสรรเงินทุนรายใหญ่ และ
ในบางครั้งเป็นผู้ประสานงานการลงทุนเสียเลย
ยุคเรืองอำนาจของกองทัพ (และกลุ่มผู้เชี่ยวชาญ
ทั้งหลาย) มาถึงจุดสิ้นสุดใน พ.ศ. 2531 ในยุคนี้ ประเทศ
เติบโตอย่างรวดเร็วที่อัตราเฉลี่ย 6.8 เปอร์เซ็นต์ แน่นอน
ว่าเศรษฐกิจที่เติบโตอย่างต่อเนื่องแบบนี้ย่อมสร้างรอย
จำหลักลึกในโครงสร้างเศรษฐกิจโดยรวมของประเทศ
อย่างเลี่ยงมิได้ เราเปลี่ยนจากผู้ส่งออกวัตถุดิบ เป็นผู้ส่ง
ออกสินค้า อัตราความยากจนลดลงมากและต่อเนื่องถึง
version of economic nationalism. In the next 5 years,
he modernized the economic management of the country,
more or less along the lines proposed by a World Bank
economic mission, as well as pursuing a pro-private
business policy in contrast to the earlier policies that
targeted local Chinese enterprises. Over the next three
decades, Thailand’s government was dominated by the
military, and its macroeconomic management was under
the guidance of technocrats who pursued policies that
stressed prudence and stability, with a fixed exchange
rate regime as an inflation anchor. High savings rates were
achieved, which were collected by the commercial banks
which grew up to a preeminent position in the economy
as the main allocators of capital, and, to some extent, as
investment coordinators.
The long period of military (and technocratic)
dominance came to an end in 1988. Under this regime,
Thailand managed to grow rapidly at the average rate of
6.8%. Such a long period of consistently high economic
growth cannot but leave a deep imprint on the structure
98