บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

จีนในช่วงครึ่งศตวรรษแรก และการเกิดการต่อต้าน
ระหว่างชาวจีน และชาวไทยชาตินิยมที่ทำให้การหลอม
รวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันนั้นเป็นไปได้ยากขึ้น แต่
วิสาหกิจชาวจีนยังคงสะสมความมั่งคั่ง หลักๆ คือการ
ผลิตข้าวและการทำการค้า แม้ว่าจะไม่มีการประมาณ
การที่เป็นตัวเลขที่แน่ชัด แต่ก็มีการส่งเงินทองจำนวน
ไม่น้อยกลับไปยังจีนแผ่นดินใหญ่เช่นกัน
การปิดประเทศของจีนภายหลัง พ.ศ. 2491 และ
การบรรลุข้อตกลงชั่วคราวระหว่างนักการเมืองไทยกับ
วิสาหกิจชาวจีนคือโยกขุมกำลังมาไว้ที่เศรษฐกิจของ
ประเทศไทย ในกระบวนการนั้นมีการตั้งธนาคาร
พาณิชย์ที่ช่วยเน้นให้เกิดการสร้างผลกำไรให้มากขึ้น
ซึ่งผลดีต่อตัวพวกเขา ทำให้เศรษฐกิจโดยรวมของ
ประเทศชาติพลอยได้รับอานิสงส์จากการนี้ด้วยเช่นกัน
เรากำลังพุ่งเป้าความสนใจไปยังการพัฒนาใน
ประเทศไทย และมีบางส่วนที่เกี่ยวกับประเทศจีน แต่
เป็นที่แน่นอนว่าประเทศอื่นๆ ทั่วโลกก็ไม่ได้หยุดนิ่ง
เช่นกัน นี่คือสิ่งที่เศรษฐกิจไทยเพิ่งได้รู้จักกับคำว่า
“โลกาภิวัฒน์” ของเศรษฐกิจโลก เราใช้คำๆ นี้เพื่อ
อธิบายถึงการขยายตัวทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็ว แต่
แท้จริงแล้วประเทศไทยได้เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของ
to the poor. If we define the poor as those receiving less
income than is needed to maintain adequate nutrition,
then the poor have been reduced from 57 per cent of the
population, or 15 million persons, in 1963 to 25 per cent
of the population, or 13.8 million persons in, 1988. The
fall in the number of people who are poor would have been
more dramatic had the trend not been interrupted and
indeed reversed in the first half of the 1980s – the number
of poor in fact stood at 10 million in 1980. Since 1985,
the downward trend in the number of poor has continued.
It is difficult to imagine how the decline in poverty would
have taken place without economic growth.
It is not only in terms of incomes that people have
become better off. The physical quality of life has also
improved. Not only has infant mortality declined, but the
picture holds true of health care generally. Without the
scourge of AIDS, the picture would be even more triumphant.
True, the wonders of Western medicine sometimes come
at a heavy price, but the rural poor at least have the option
of paying that price to buy good health. Their situation is
เศรษฐกิจโลกตั้งแต่เราได้เซ็นสนธิสัญญา เบาว์ริ่ง เมื่อ
พ.ศ. 2398 ซึ่งจำกัดภาษีนำเข้าสินค้าทั่วไปลงเหลือ 3
เปอร์เซ็นต์ โดยใช้วิธีการประเมินพิกัด และ ล่าสุดคือ
5 เปอร์เซ็นต์ กฎหมายนี้ยังคงบังคับใช้จนถึง พ.ศ. 2478
เมื่อเราเป็นอิสระในการทำงบประมาณรายจ่ายได้
เองแล้ว การเปิดประเทศแค่ไหนถึงจะพอ? แต่ก็เคยมี
อยู่ครั้งหนึ่งที่มีการถกเถียงกันว่าการเปิดประเทศไม่ได้
มีผลต่อภาคอุตสาหกรรมซึ่งเป็นตัวขับเคลื่อนเศรษฐกิจ
ไทยให้มีความก้าวหน้าในระบบอุตสาหกรรมและจาก
การเจริญเติบโตของประเทศได้
สิ่งที่ได้กล่าวมานี้ไม่ได้หมายถึงว่าเศรษฐกิจโลกไม่
ได้มีผลกระทบต่อเศรษฐกิจไทย ผลกระทบนั้นเริ่มเห็น
ผลในวงกว้างเมื่อเทคโนโลยีนั้นกลายเป็นสิ่งที่เข้าถึงได้
ในกรณีนี้ดูจะกลับกันที่ผู้ประกอบการไทยนั้นสามารถ
ดึงเอา “เทคโนโลยีล่าสุด” ที่เรียงรายรอไว้ให้เลือกใช้
แต่ในการได้มาซึ่งเทคโนโลยีนั้นต้องอาศัยทักษะและ
ความรู้ในการใช้งานของผู้จัดการ และแรงงานในสถาน
ประกอบการอุตสาหกรรมของไทยด้วย อย่างน้อยก็ต้อง
ไม่ลืมว่าเกษตรกรไทยใช้รถแทรคเตอร์และรถนวดข้าว
เช่นเดียวกัน ถ้าปราศจากการลงทุนในการสร้างโรงเรียน
และมหาวิทยาลัยในยุคนี้แล้ว การได้มาซึ่งเทคโนโลยีนั้น
of course not a pretty one, but compare this to the situation
of a hundred years ago, when even princes and princesses
could not be prevented from dying of cholera. Measured
against this, the sheer availability of that option, however
expensive, should not be sneezed at.
The AIDS problem of course is a standing indictment
of the type of economic system that we have developed.
It is hard to imagine its spread without the rampant
prostitution that we now have, and there are grounds to
believe that the prostitution is itself a consequence partly
of the unequal distribution of income that has accompanied
our growth. But before we go on to attribute all the blame
to economic growth, let us remind ourselves that Central
Africa is also experiencing rampant AIDS (also propagated
through the sex industry) without experiencing much in
the way of economic growth.
Other than health care, the provision of public services
to the rural population has continued apace. The 1960s
and the 1970s saw the extension of the road network, the
1980s of electricity and the the 1990s of household water
91