บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

ภูมิอากาศในประเทศตะวันตก
ชาวตะวันตกเมื่อเข้ามาติดต่อทำการค้าและเผยแผ่
ศาสนาคริสต์ในประเทศไทยมากขึ้นได้เริ่มตั้งรกราก
พำนักอาศัยในประเทศไทย เมื่อเริ่มแรกชาวตะวันตก
เหล่านี้ได้สร้างบ้านอยู่อาศัยตามแบบแผนบ้านเรือน
ตะวันตกอย่างที่พวกเขาเคยอยู่มา บ้านเรือนมีลักษณะ
กระชับ ไม่แยกห้องเป็นเรือนเล็กๆ หลายๆ หลังแบบ
เรือนพื้นถิ่นไทย เพราะมาจากประเทศที่ภูมิอากาศหนาว
เย็นกว่า ไม่ต้องการการระบายอากาศระหว่างห้องหับ
และเรือน บ้านเรือนตะวันตกมีพื้นที่ใช้สอยตั้งแต่ชั้น
ล่างติดพื้นดิน ไม่ได้ยกเรือนขึ้นสูงให้มีใต้ถุนโล่ง เพราะ
ไม่ต้องป้องกันน้ำท่วมในฤดูฝนและน้ำหลากเช่นในไทย
นอกจากนั้นชายคาบ้านพักอาศัยของชาวตะวันตกยังไม่ยื่น
ยาวเพื่อป้องกันแดดที่ร้อนแรงอย่างเรือนไทย เพราะเขา
ต้องการแสงแดดส่องเข้าภายในบ้านเพื่อเพิ่มความอบอุ่น
หากเมื่อสร้างบ้านเรือนตามแบบแผนเช่นว่าในไทย
ได้ไม่นาน ชาวตะวันตกก็พบปัญหาความร้อนที่แรงกล้า
จากแสงแดดและฝนที่สาดกระหน่ำเข้าในเรือน พวกเขา
จึงดัดแปลงบ้านให้มีระเบียงหรือทางเดินรอบบ้านที่อยู่
ภายใต้หลังคา แทนการยื่นชายคาอย่างเรือนไทย เพื่อ
residential halls and houses of royals, nobles and
elites who preferred the styles of western residences.
At this point, westernised buildings were slightly
altered from the original western styles to correspond
with tropical climate in Thailand.
After more western people had arrived for trading
and spreading Christianity, they began to settle down
in Thailand. At first, their houses were built in pure
western styles. Unlike a traditional Thai residence
which was a compound of small houses, a western
house was compact under one roof. Since the weather
was colder in the West, the air ventilation was not
the priority. Normally, the utility space in western
houses started from ground floor while in traditional
Thai house, floor was elevated to prevent high water
level and flood in rainy season. In addition, the eaves
of western houses were shorter because sunlight was
needed to keep the house warm.
Soon after building the genuine western house in
ปกป้องแสงแดดมิให้ส่องถึงห้องภายในโดยตรง หลังคา
ยังคงยื่นชายคาเพียงเล็กน้อยอย่างเรือนตะวันตก
เพียงเพื่อให้น้ำฝนหยดไม่ไหลย้อยลงตามผนังเรือน
จากนั้นได้เติมหน้าต่างบานเปิด ลูกฟักบานเกล็ดไม้
หุ้มราวระเบียงและส่วนที่อยู่เหนือราวระเบียงจากด้านนอก
เพื่อป้องกันฝนสาด และช่วยระบายอากาศผ่านช่องเกล็ด
หรือทำบานเกล็ดให้เปิดเป็นบานกระทุ้งอีกชั้นหนึ่ง
ในระหว่างที่ฝนตกและมีอากาศอบอ้าว บ้านเรือนแบบ
ตะวันตกที่มีการปรับเปลี่ยนให้เข้ากับภูมิอากาศร้อนชื้น
ของไทยตามลักษณะนี้ กลายเป็นแบบแผนของ
สถาปัตยกรรมแบบโคโลเนียล (Colonial architecture)
หรือสถาปัตยกรรมอาณานิคมในเขตร้อนชื้น รูปแบบ
เรือนพักอาศัยที่มีการปรับเปลี่ยนแล้วนี้ต่อมาเป็นที่
นิยมแพร่หลายในหมู่เจ้านายและชนชั้นสูงของไทย
ในสมัยรัชกาลที่ 6 และรัชกาลที่ 7 ที่เริ่มสร้างตำหนัก
และบ้านเรือนตามอย่างชาวตะวันตก
การปรับเปลี่ยนรูปแบบการจัดผังอาคารและลักษณะ
ช่องเปิดของบ้านเรือนสไตล์โคโลเนียลนี้มาพร้อมการ
เปลี่ยนวัสดุมุงหลังคาอีกครั้ง กระเบื้องอีเทอร์นิตตาม
แบบที่ช่างฝรั่งใช้กับพระราชวัง และวังในยุคก่อนหน้าต้อง
Thailand, western people had to confront the heat
problem from the blistering sunlight and the heavy
rain. Therefore, to avoid direct sunlight, indoor patios
or corridors around the house were designed to work
as Ruean Thai’s long eaves. The roof still consisted
of original western style short eaves just to keep
rainwater off the walls. Then, window shutters with
louvers were installed over the external corridor rails
to block the rain while allowing the air to ventilate.
The louvers were also made into awning windows to
prevent rain and heat. These tropically adapted
western style buildings became the signature of
Colonial architecture or Tropical Colonial architecture.
Later in the reigns of King Rama VI and King Rama
VII, this hybrid architecture gained popularity among
Siamese royals and elites as they began to have their
residential halls and houses built in western styles.
Alternation of the floor plans and openings of the
Colonial style buildings led to another change of
254