บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

พระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินเป็น
องค์ประธานในการเปิดสะพานปฐมบรมราชานุสรณ์
ซึ่งสร้างขึ้นเพื่อร่วมในการเฉลิมฉลองวาระการสถาปนา
กรุงรัตนโกสินทร์ครบรอบ 150 ปี 11 สัปดาห์ หลังจากนั้น
คณะราษฎรก่อการยึดอำนาจการปกครองเมื่อวันที่
24 มิถุนายน พ.ศ. 2475 ต่อมาในวันที่ 10 ธันวาคม
พ.ศ. 2475 พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว
พระราชทานรัฐธรรมนูญฉบับถาวรเป็นครั้งแรกของ
การปกครองในสยาม
สถานการณ์ทางการเมืองหลังการเปลี่ยนแปลง
การปกครองเป็นไปอย่างยุ่งเหยิง เกิดความขัดแย้งกันเอง
ระหว่างฝ่ายคณะราษฎร แต่วิกฤตสำคัญของคณะราษฎร
ก็คือความพยายามของฝ่ายนิยมราชาธิปไตยที่จะ
ยึดอำนาจคืนเมื่อวันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2476 โดย
กองกำลังทหารที่นำโดย พลเอก พระวรวงศ์เธอ
พระองค์เจ้าบวรเดช อดีตเสนาบดีกลาโหม แต่ก็พ่ายแพ้
ต่อกองกำลังของฝ่ายรัฐบาล พระองค์เจ้าบวรเดช
เสด็จหนีไปต่างประเทศ และในที่สุดแล้วพระบาทสมเด็จ
พระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ทรงประกาศสละราชสมบัติเมื่อ
วันที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2477
up the nation requires building up “people” to have the
conscience to act and behave in civilized manner in their
daily lives. By this, the Prime Minister envisaged actions
by “power of the people” through majority consent and
issued, between 1939 and 1942, twelve edicts on cultural
mandates, and penalties for violation.
Changing behavioral conduct of the Thai people in
their daily lives, such as being properly dressed and having
proper social manners in accordance with civilized western
ways, had in fact been introduced once before during
the period of absolute monarchy, but applied only to the
ruling class such as royalties, nobilities and aristocrats.
The new mandates however, were aimed at transforming
and “building up the people” throughout the country. This
was a well-intentioned policy but in reality, the change
envisioned by the Prime Minister was too abrupt to adapt
to, as some mandates conflicted with the ingrained way of
the community and people’s way of life; such as chewing
betel nuts and wearing wraparound cloths for example.
Nevertheless, in the long term, some of the mandates 47
สมัยรัชกาลที่ 8
พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอานันทมหิดล
พระอัฐมรามาธิบดินทร ทรงครองราชย์ระหว่างวันที่ 2
มีนาคม พ.ศ. 2477 ถึงวันที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2489
ขณะเสด็จขึ ้นครองราชสมบัติทรงมีพระชนมายุเพียง
8 พรรษาและทรงศึกษาอยู่ ณ ประเทศสวิตเซอร์แลนด์
จึงได้มีการแต่งตั้งคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์
เพื่อบริหารราชการแผ่นดินจนกว่าจะทรงบรรลุนิติภาวะ
ส่วนอำนาจทางการเมืองนั้นอยู่ในมือของรัฐบาล
คณะราษฎร 45 นโยบายที่สำคัญของรัฐบาลคณะราษฎร
ในช่วงเวลานี้ได้แก่ นโยบายรัฐนิยมและนโยบาย
เศรษฐกิจชาตินิยม
นโยบายรัฐนิยม เป็นนโยบายที่ประกาศใช้ในสมัย
จอมพล ป. พิบูลสงคราม เป็นนายกรัฐมนตรีครั้งแรก
ระหว่าง พ.ศ. 2481 - 2487 ซึ่งเป็นช่วงที่อยู่ในภาวะ
สงครามโลกครั้งที่สอง 46 จุดประสงค์ของนโยบายนี้
คือ การสร้างชาติไทยให้มีความเจริญทัดเทียมกับ
อารยประเทศ โดยแนวคิดในการสร้างชาตินี้เน้นไปที่
การสร้าง “คน” คือการสร้างสำนึกและการปฏิบัติตน
อย่างมีอารยะในชีวิตประจำวันของคนไทยในระดับ
have their virtues and are still practiced today. For example,
being properly attired in public, eating politely, reserving
occupational careers for Thai people, and supporting
industrial, agricultural, and commercial undertakings of
fellow Thais. This also included changing the name of the
country from Siam to Thailand.
Economic Nationalism policy: Supporting industrial,
agricultural, and commercial efforts of fellow Thais was in
fact the main concern of the Economic Nationalism policy
under Prime Minister Pibul’s regime. It was an endeavor
to rectify the economic situation that declined during the
earlier periods of absolute monarchy brought about by
mismanagement, such as the damages that resulted from
the Bowring Treaty in which foreign businesses had better
advantage over local ones, foreign investors benefitting
from large scale industries such as the timber industry, or
farmers in rural areas being taken advantage of by Chinese
merchants for example. The Pibul Government introduced
Economic Nationalism policy so that the government
can have greater role in manipulating important major
214