บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

เห็นของภาคเอกชนกลับมายังรัฐบาลอีกด้วย ยุคนั้นถือ
เป็นการออกตัวที่แรง ด้วยการจัดตั้งองค์กรนี้ขึ้นมา
รวมไปถึงการจัดตั้งสภาหอการค้าไทย (ออกโดย
รัฐสภา) เป็นจุดสิ้นสุดของนโยบายเผชิญหน้าระหว่าง
ภาคธุรกิจและภาครัฐบาล
แม้ว่าการจัดตั้ง BOI เพื่อส่งเสริมการลงทุนใน
อุตสาหกรรมในจุดที่ประเทศไทยกำลังอ่อนแอ ไม่ได้
ประสบความสำเร็จมากนักในขณะนั้น จริงที่ว่า
อุตสาหกรรมใหม่นั้นเกิดขึ้นเรื่อยๆ และทำให้เราเป็น
ผู้นำทางด้านอุตสาหกรรมทางเศรษฐกิจ เช่น ภาคสิ่งทอ
และภาคอุตสาหกรรมยานยนต์ แต่กว่าจะเห็นผลของ
สิ่งเหล่านี้ใช้เวลานานนับสิบปี มันเป็นเรื่องที่น่าสงสัย
อยู่เหมือนกันว่าอุตสาหกรรมที่เกิดขึ้นเหล่านี้จะเกิดขึ้น
ได้หรือไม่ถ้าไม่มีการสนับสนุนทางด้านภาษี และ การ
คุ้มครองจากรัฐบาล บางครั ้งทางภาครัฐก็สนับสนุน
ค่อนข้างจะเต็มที่ด้วยการป้อนทุกสิ่งอย่างให้กับเจ้าของ
อุตสาหกรรม และเป็นเรื่องที่น่าถกเถียงกันจริงๆ ว่า
ต้นทุนที่เกิดขึ้นนั้นมันคุ้มหรือไม่กับการนำภาษีของ
ประชาชนออกไปแจกจ่ายขนาดนั้น แต่อย่างไรก็ดีใน
ขณะนั้นก็ได้สร้างความสำเร็จอย่างเป็นรูปธรรมให้
สังคมได้เห็น ถ้ามองกันแบบแคบๆ มันทำให้นักธุรกิจ
Thai farmers, like agriculturists the world over, had
been clearing whatever land was available for centuries.
However the land clearing movement of the 1960s and
the 1970s proceeded at an unprecedented tempo.
Population growth intensified the pressure on the land.
At 3.1 per- cent per annum during the 1960s it was higher
than ever previously recorded. Further, the modern
land-clearing practice was aided by machinery – in this
case, the machinery was provided by the loggers. After
the land was cleared, tractors could be used to cultivate
the land. Whereas before, with animal power, a farmer
could cultivate at most 4-5 hectares, with tractor power
that limit was lifted and a farm size of tens and even
hundreds of hectares became manageable.
Once the land was cleared and farmed, the product
could be easily sold, aided by the access to the new roads
that were built in a burst of expansion during the 1960s.
The result was a continuous growth of agricultural exports
during the 1960s. Sugarcane acreage expanded continuously.
Other crops which were grown in small quantities before
ทั้งในและต่างประเทศเห็นว่ารัฐบาลกำลังช่วยเหลือ
อะไรบางอย่างให้กับพวกเขา
เมื่อรัฐบาลและนักธุรกิจระดับแนวหน้าของประเทศ
มาถึงจุดที่ “แสวงจุดร่วม สงวนจุดต่าง” เวทีของการ
ขยายตัวของเศรษฐกิจอย่างต่อเนื่องก็เปิดฉากขึ ้น
เศรษฐกิจขยายตัวที่ 7.2 เปอร์เซ็นต์ต่อปีอย่างต่อเนื่อง
ตั้งแต่ พ.ศ. 2501-2516 โดยตัวขับเคลื่อนหลักของการ
ขยายตัวอย่างเป็นปรากฏการณ์ในครั ้งนี้คือการขยาย
ตัวของภาคเกษตรกรรม ปัจจัยที่ทำให้สำเร็จเพราะมี
การเชื่อมต่อระหว่างภาคนโยบายและภาคการปฏิบัติ
ประเทศไทยเฉกเช่นเดียวกันกับเพื่อนบ้านใน
ภูมิภาค เริ่มต้นยุคหลังสงครามได้ด้วยผืนดินอันอุดม
สมบูรณ์ที่กว้างใหญ่ไพศาล แผ่นดินโดยมากเคยถูก
ปกคลุมด้วยผืนป่าเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็มีผืนดินจำนวน
ไม่น้อยที่สามารถทำการเพาะปลูกได้ ชาวไทยกว่า 17
ล้านคนอาศัยอยู่ในพื้นที่ราบลุ่มริมฝั่งต้นน ้ำและสาขา
ของแม่น้ำเจ้าพระยา ทางด้านตะวันออกเฉียงเหนือนั้น
ก็อยู่แถบลำน้ำมูลและลำน้ำชีตามเส้นทางรถไฟ และ
ค่อยๆ ขยายออกไปจากแม่น้ำและทางรถไฟ ผืนป่าได้
ถูกถางออกเปลี่ยนเป็นไร่นา อย่างไรก็ตามดินแดนที่อยู่
ในที่ห่างไกลนั้นยังคงไม่มีใครเข้าไปแตะต้องเพราะ
became major export items, first maize, then kenaf,
followed by cassava. Thai farmers adopted these crops
one by one, and produced them largely for the export
markets. The output expansion was achieved almost
entirely by means of area expansion, rather than by an
intensification in the cultivation of existing lands. Yields
remained low.
Aside from the construction of infrastructure, these
pioneers received little help from the government.
The promotion of the sugar industry was the sole exception.
In one case (cassava), the government even actively
discouraged the crop on the grounds that it is destructive
of the soil. This abstention from intervention was not
detrimental to farmers. It could even be argued that it
had been to their benefit, given the general ineffectiveness
of the government in adopting sensible sectoral policies.
In one area, however, the neglect of the government was
storing up problems for the future.
As the farmers were clearing and occupying new lands,
they did not receive any clear titles to them. The law in
77