บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

ผสมกันอันมีส่วนประกอบด้วยลายฉลุอย่างงดงาม
เป็นเรือนที่ปัจจุบันนี้ผู้คนส่วนใหญ่กำลังสนใจ
และศิลปะลวดลายหรูหราเป็นลายแกะสลักและ
ฉลุแบบขนมปังขิง เช่น ตู้และเฟอร์นิเจอร์ กับ
การตกแต่งภายในก็กำลังเป็นที่นิยมแบบแฟชั่น
ย้อนหลังกันอีก...”
จากคำอธิบายดังกล่าวในหนังสือ “แบบแผนบ้าน
เรือนในสยาม” หน้า 27 น่าสังเกตว่า น. ณ ปากน้ำ
เขียนถึงงานสถาปัตยกรรมแบบ “เรือนขนมปังขิง” โดย
วงเล็บภาษาอังกฤษว่า (Ginger Bread) โดยแยกคำว่า
Ginger และ Bread ออกจากกัน ทั้งยังใช้ G ตัวใหญ่
และ B ตัวใหญ่ ในตัวสะกดอีกด้วย คำศัพท์ Ginger
Bread นี้ไม่ปรากฏในพจนานุกรมภาษาอังกฤษ ส่วน
คำที่ถูกต้องคือ “Gingerbread” ซึ่งหมายถึง “ขนมขิง”
การที่เขียนภาษาอังกฤษอย่างไม่ถูกต้องจึงทำให้แปล
คำนิยามศัพท์ว่า “ขนมปังขิง” และด้วยเหตุผลที่หนังสือ
“แบบแผนบ้านเรือนในสยาม” มีความแพร่หลายมากจึง
ทำให้คนไทยคุ้นเคยกับคำว่า “เรือนขนมปังขิง” มาเป็น
เวลานานแทนที่จะเรียกอย่างถูกต้องว่า “เรือนขนมขิง”
term which is derived from the lavishly decorated
traditional western type of dessert with its elaborate
frilly icing, has appeared and was seen in foreign
magazines...”
“In Burma, ten to twenty years ago, houses in
the vicinity of Rangoon airport were predominantly
in the Ginger Bread style whereas in the European
countries, they are now difficult to find. This is due
to the fact that they were mainly built with timber
and decorated with wooden lace-like frills on the
eaves and roof gables which would naturally decay
and deteriorate. A significant number of them have
also been demolished over the period of time, even
in Thailand, to the point that in less than ten years
from now, they will probably all be gone.”
“Whether they are the Manila style or the
Ginger Bread style houses both of which have the
sawn-timber decorations, a lot of people at present
are interested in their fancy carvings and decorative
sawn-timber work in the Ginger Bread style and
อนึ่งในหนังสือ “แบบแผนบ้านเรือนในสยาม” นั้น
น. ณ ปากน้ำ ใช้คำว่า Gingerbread อย่างเจาะจงโดย
หมายความถึง การตกแต่งอาคารด้วยลวดลายฉลุไม้
หรือรูปแบบลวดลายฉลุไม้เท่านั้น แตกต่างจากการ
ใช้คำศัพท์ Gingerbread เกี่ยวกับงานสถาปัตยกรรม
ของคนอเมริกันซึ่งมีความหมายกว้างกว่าคือหมายถึง
การตกแต่งอาคารอย่างหรูหรา หรือฟุ่มเฟือย โดยมิได้
เจาะจงถึงรูปแบบของการตกแต่งประเภทหนึ่งประเภทใด
โดยเฉพาะ
การแพร่หลายของบ้านไม้ฉลุลาย (Gingerbread
House) การแพร่หลายของบ้านไม้ฉลุลายนั้นน่าจะ
เกิดขึ้นจากการที่สามัญชนในระดับกลาง สมัยรัชกาล
ที่ 5 เลียนแบบการปลูกบ้านของชนชั้นสูง เนื่องจาก
ต้องการแสดงตนเป็นคนที่มีความทันสมัยและมีอารยะ
ส่วนต้นแบบนั้นดูเหมือนว่าจะมีความลงตัวอยู่ที่แบบบ้าน
ไม้ฉลุลาย เนื่องจากมีลักษณะเฉพาะตัวที่โดดเด่น มีการ
ตกแต่งด้วยลวดลายฉลุไม้ที่งดงาม ใช้วัสดุธรรมชาติ
พื้นฐานของไทยคือ ไม้ อยู่สบายเพราะคนไทยชินกับไม้
ไม่ขัดต่อความรู้สึก สามารถสร้างองค์ประกอบช่อง
เปิดให้มีอากาศถ่ายเทได้สะดวกได้ดีกว่าโครงสร้างตึก
use it for example, on cupboards and furniture as
well as interior decorations that currently appear
to be back in fashion...”
From the explanation on page 27 of the book (in Thai
language) it is interesting to note that the author used
the term Ginger Bread (spelt in English in parenthesis)
as being two words, both of which have capital letters.
Such terminology cannot be found in the dictionary, as
the correct term should be “gingerbread”. The incorrect
spelling can lead to misunderstanding and, since the book
has been widely sold (with its 6 th printing in 2012), many
Thai people are confused as to the meaning when the
term has been translated into the Thai language. However,
whether it should be translated into Thai (specifically) as
“Khanompang Khing” which is the familiar term, or (broadly)
as “Khanom Khing”, is debatable.
Furthermore, he used the term in connection with
architecture to refer to only the perforated sawn-timber
decorations or style, which is different from the use of the
word “gingerbread” by the Americans, who use it in a wider
181