บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

่
โลกมากขึ้นกว่าเดิม และผันแปรไปตามสภาพเศรษฐกิจ
โลกตลอดช่วง พ.ศ. 2543
แม้พรรคการเมืองจะแผ่อำนาจเข้าสู่องค์กรต่างๆ
แต่ธปท.เป็นข้อยกเว้น หลังซวนเซจากวิกฤติเศรษฐกิจ
พ.ศ. 2540 มีผู้ว่าการมากความสามารถสองท่านขึ้นมา
รับตำแหน่งต่อเนื่องกัน และปรับเปลี่ยนธปท.ให้เป็น
องค์กรอิสระในทางพฤตินัย ส่วนในทางนโยบายการเงิน
นั้นเน้นเรื่องเงินเฟ้อเป็นหลัก ใน พ.ศ. 2543 มีการจัด
ตั้งคณะกรรมการนโยบายการเงิน (กนง.)มาทำหน้าที
กำหนดเป้าหมายและแนวนโยบาย กนง.นั้นจัดตั้งขึ้นมา
ตามคำสั่งของผู้ว่าการธปท.โดยประกอบด้วยสมาชิกที่
เป็นผู้เชี่ยวชาญจากองค์กรอิสระ และเจ้าหน้าที่บริหาร
ระดับสูงของธนาคารต่างๆ ใน พ.ศ. 2550 สภา
นิติบัญญัติแห่งชาติที่ได้รับการแต่งตั้งจากกองทัพได้
ผ่านพระราชบัญญัติธนาคารแห่งประเทศไทยที่ประกาศ
ให้เงินเฟ้อเป็นเป้าหมายหนึ่งของนโยบายการเงินของ
ธปท. และให้ธปท. เป็นองค์กรที่เป็นอิสระจากรัฐมนตรี
คลังมากขึ้นในทางนิตินัย 3
ซึ่งเรายังต้องรอดูว่านโยบายที่เน้นเรื่องเงินเฟ้อนี้จะ
ได้ผลและมีประโยชน์มากน้อยแค่ไหน เพราะอัตราเงิน
contributor to Bernanke’s famous worldwide saving glut.
The banking system was completely transformed.
Government takeovers of many of the failing or failed banks
enlarged the share of the state in the banking system. Those
that were not taken over changed their business model.
Commercial banks that had extensive networks of branch
were by regulation exclusively Thai-owned before the crisis.
The need to recapitalize the banks forced the Bank of
Thailand to allow foreign participation in all the banks.As a
consequence of this foreign participation, as well as tougher
regulations by the Bank of Thailand, the old cozy relationship
between banks and their business customers which used
to be the norm became much less so. This is an improvement
in governance (for both the banks and their customers);
however, the role of capital allocators and investment
coordinators that the banks used to play has been lost,
without their being an effective capital market to take over
that function.
The macroeconomic management of the country
underwent a major transformation. The old technocracy that
เฟ้อทั่วโลกยังอยู่ในระดับต่ำและราคาน้ำมันก็ยังทรงตัว
จนถึง พ.ศ. 2551
2. ยุคทักษิณ
2.1 ผลลัพธ์ทางการเมืองของรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2540
ความที่ประเทศอยู่ในมือรัฐบาลที่ไม่ได้ผ่านการเลือก
ตั้งมาหลายยุคหลายสมัย ทำให้รัฐไทยอยู่สถานะที่มี
ความมั่นคงสูง ในแง่ที่ว่าหากไม่นับระบบศาลสถิต
ยุติธรรม ทุกองค์ประกอบของรัฐขึ้นตรงกับคณะ
รัฐมนตรีทั้งสิ้นโดยปราศจากระบบการตรวจสอบและ
ถ่วงดุลจากภายใน ขณะเดียวกันประชาชนคนธรรมดา
ก็ไม่รู้จะพึ่งพาใครเมื่อถูกเจ้าหน้าที่รัฐใช้อำนาจในทาง
มิชอบ เพราะผู้ที่อยู่ในระบอบยุติธรรมมักจะเข้าข้าง
ฝ่ายรัฐและแทบไม่ให้ความคุ้มครองประชาชน เมื่อหมด
ยุคทหารครองเมือง คณะรัฐมนตรีในระบบรัฐสภาก็คือ
ผู้สืบทอดอำนาจสูงสุด และเนื่องจากอำนาจนำมาซึ่ง
ผลประโยชน์มหาศาล การต่อสู้เพื่อแย่งชิงเก้าอี้ในสภา
จึงเป็นไปอย่างดุเดือด แต่อำนาจนั้นจำต้องกระจัด
กระจายกันไป เพราะไม่มีพรรคไหนสามารถมีเสียงข้าง
used to coordinate fiscal and monetary policies, and thus
give a degree of coherence to economic policies was gone.
Political parties now play a much bigger role in economic
policies. The management of the economy during the crisis
was firmly in the hands of Finance Minister Tarrin, a
Democratic Party member. It turns out in this case that
he is more conservative than the technocrats ever were. It
is only with the advent of the Thaksin regime that we saw
a new, aggressive style of economic management by
the politicians. One immediate benefit of the conservative
monetary policy in the immediate aftermath of the crisis was
the low inflation pass through of the considerable nominal
devaluation after 1997. As a result, the real effective
exchange value of the baht dropped by 20% from the
pre-1997 level after its stabilization which took place from
mid-1998 onward. This set the stage for the expanded
role of exports until they took up as much as 70% of GDP.
Although the domestic value-added content was only
30–35% of GDP, this was still a sizable jump from the
20% level before the crisis (Chaipat et al., 2009). From
106