บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

แรงกดดันภายในประเทศ และ ความไร้เสถียรภาพของ
เศรษฐกิจโลก ต้องอาศัยทักษะในการบริหารอย่างสูงมาก
การจัดการในระยะเปลี่ยนผ่านของประเทศนั้นเราท ำได้ดี
กว่าประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่ แต่อย่างไรก็ดีก็ไม่ได้
หมายความว่าประเทศไทยจะไม่มีอุปสรรคอะไรอีกเลย
เพราะต่อมาประเทศไทยได้ประสบปัญหาหนี้สินในช่วง
คริสต์ทศวรรษ 1980 (พ.ศ. 2523 - 2532)
ดังที่ได้กล่าวมา การเมืองภายในประเทศในยุคนั้น
มีการจับขั้วซ้ายขวากันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนใน
ประเทศไทย ประชาธิปไตยวิวัฒน์ ในช่วง พ.ศ. 2516
และ 2519 และรวมถึงปฏิกิริยาลูกโซ่ในช่วง พ.ศ. 2519
- 2520 แสดงให้เห็นว่ามีความต้องการงบประมาณสูง
มาก แม้รัฐบาลในฐานะที่ทรงอำนาจในช่วง พ.ศ. 2519
ด้วยชัยชนะทางด้านการทหารได้ผ่านคณะรัฐมนตรี
อนุมัติเงินกู้ 2 หมื่นล้านบาทเพื่อซื้ออาวุธยุทโธปกรณ์
ไว้ใช้ต่อสู้กับระบอบคอมมิวนิสต์ แล้วก็ตามด้วยการกู้
อีกหลายระลอก เพราะขณะนั้นมันเป็นเรื่องง่าย เมื่อ
มองย้อนกลับไปในยุคนั้นเมื่อธนาคารพาณิชย์ของต่าง
ประเทศนั้นถูกกระทบด้วย ปิโตร-ดอลล่า จนมีคำกล่าว
ที่มีชื ่อเสียงอยู่คำหนึ่งจากหนึ ่งในเหล่าบรรดาผู้จัดการ
ธนาคารว่า “ประเทศไม่มีวันล้มละลาย” ในระยะแรกๆ
By 1982, just before the Mexican default, the
technocrats were again taking charge of macroeconomic
policies, and the old conservative policy stance resumed.
Over the four years between 1982 and 1985, the Thai
government sweated the imbalances out of the economy.
Fiscal discipline was reimposed, better controls were
placed on foreign borrowing by the public sector, and on
the financesof the public enterprises. The baht had already
been devalued because of a speculative attack in 1981
by 15 percent. It was again devalued in 1984 by roughly
the same percentage, but this time more as an act of
policy than out of necessity. In addition, the government
made a decision in 1984, no longer to tie the baht solely
to the dollar, but to an unannounced basket of currencies.
The consequence of this policy of austere demand
management was that the growth rates dipped to an
average of 4.6 per cent between 1980 and 1985.
The instability generated first by laxness and then by
austerity also took its toll on the financial sector. Beginning
in 1979 and continuing on till 1984, many finance companies
82
จากมุมมองของต่างชาติประเทศไทยนั้นเป็นผู้กู้ที่น่า
สนใจ เพราะเรามีนโยบายการคลังแบบอนุรักษ์นิยม
ทำให้ตัวเลขดุลบัญชีเดินสะพัดนั้นแข็งแรงด้วยกองทุน
สำรองระหว่างประเทศที่มากพอ
พอมาถึง พ.ศ. 2528 เมื่อดูหนี้ภาครัฐและภาค
เอกชนแล้ว มูลค่าหนี้นั้นสูงถึง 39 เปอร์เซ็นต์ของ GDP
น้อยกว่า พ.ศ. 2516 เพียงแค่ 1 เปอร์เซ็นต์ ทั้งภาค
รัฐและภาคเอกชน (โดยเฉพาะธนาคารพานิชย์) กำลัง
เป็นหนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
โดยหนี้ในภาครัฐนั้นโตในอัตราที่เร็วกว่า โดยใน
พ.ศ. 2528 สัดส่วนหนี้ของประเทศไปยืนอยู่ที่ 60
เปอร์เซ็นต์ของหนี้สินสุทธิ
หนี้ต่างประเทศนั้นสูงถึง 40 เปอร์เซ็นต์ของ GNP นั้น
ยังไม่เท่าไหร่ ถ้าการกู้ยืมกองทุนในช่วงนั้นน ำเงินไปใช้กับ
การลงทุนที่ต่อยอดมันก็จะเป็นการสร้างเสถียรภาพที่ยั่งยืน
แต่ในกรณีนี้ไม่ได้เป็นอย่างนั้น การซื้ออาวุธด้วยเงินที่กู้นั้น
ดูจะไม่เหมาะสม แล้วเมื่อเกิดวิกฤตน้ ำมันครั้งที่ 2 รัฐบาล
จำเป็นต้องกู้ยืมเพิ่มขึ้นเพื่อชดเชยการขาดดุลของรัฐบาล
ที่เข้าไปแทรกแซงราคาพลังงานภายในประเทศและราคา
สาธารณูปโภคภาครัฐให้สอดคล้องกับตลาดโลก รวมถึงการ
ผูกค่าเงินบาทเอาไว้กับค่าเงินดอลล่า ท ำให้ค่าเงินบาทแข็ง
and one commercial bank collapsed. A few more commercial
banks were brought back from the brink of collapse by
government assistance. Mismanagement and sometimes
outright fraud were no doubt responsible for many of these
failures, but the economic slowdown also precipitated
them where otherwise a strong growth of the economy
would have camouflaged the poor returns on their
investments.
Developments in the global economy affected not only
the macroeconomy and its management, but also on the
various sectors as well. Dominating the scene were the
two oil shocks. Their impact however differed significantly.
The first shock 1973 was accompanied by a substantial
rise in food and commodity prices worldwide as well.
Thailand’s major exports at that time happened to be
commodities, mostly food. The adverse effect of the increase
in the prices of imported oil was therefore mitigated to
some extent by the increased food prices.
The sharp increases in the price of food during 1972
to 1974 eventually petered out, but even then, the prices