บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

นโยบายทางด้านภาษีอากร และธนาคารแห่ง
ประเทศไทยได้ร่วมกันจัดทำงบประมาณรายปีของ
ประเทศ และการขออนุมัติจากคณะรัฐมนตรี
ทุกสถาบันที่กล่าวมายกเว้นธนาคารแห่งประเทศไทย
ถูกสร้างขึ้นในสมัยของ จอมพลสฤษดิ์ กฎบางกฎก็ได้
ถูกตราเป็นกฎหมายเพื่อลดการขาดดุลงบประมาณ
ประเทศ หรือการก่อหนี้ก้อนใหม่ ประเด็นที่สำคัญที่สุด
ของกฎหมายฉบับนี้คือการรับประกันหนี้สินให้กับ
เอกชนนั้นถือเป็นสิ่งต้องห้าม สิ่งนี้คือรากเหง้าของ
ปัญหาของการล่มสลายของรัฐวิสาหกิจด้วยการปฏิรูป
และด้วยการบริหารจัดการประเทศแบบเศรษฐกิจ
มหภาคนี้ จึงช่วยบดบังความขาดวินัยทางการบริหาร
งานของ จอมพล ป. ในช่วงก่อนยุคคริสต์ทศวรรษ
1950 (พ.ศ. 2493 - 2502) และ นำประเทศกลับมาสู่
เสถียรภาพดังยุครัฐบาลของเจ้าขุนนางก่อนสงคราม
ในขณะเดียวกันนโยบายต่อต้านจีน (ไม่ให้มีการ
ขยายและการต่อต้านธุรกิจ) ของรัฐบาลหลวงพิบูลเริ่ม
เบาบางลง ข้อเท็จจริงก็คือเมื่อรัฐบาลใหม่เข้ามาหลัง
ปฏิวัติหลวงพิบูลเมื่อ พ.ศ. 2500 นั้นยังคงระบบ
ธรรมเนียมปฏิบัติแบบเดิม และเริ่มครอบงำตำแหน่ง
ใหญ่ๆ ของวิสาหกิจใหญ่ๆ โดยเฉพาะธนาคารพาณิชย์
debatable whether the costs incurred by the taxpayers
and consumers were worth the distant benefits. It was
however widely felt at that time that the promotion policy
was a success, in the narrow sense that government
offers were made which were taken up by businessmen,
both domestic and foreign.
With the government and business elites thus coming
to a modus vivendi, the stage was set for an era of
continuous economic expansion. The economy grew at
7.2 per cent per annum between 1958 and 1973. The
main engine of this growth was the phenomenal expansion
of the agricultural sector, and this was made possible
because of a conjunction of events and policies.
Thailand, like its neighbours in mainland Southeast
Asia started the postwar period blessed by a relatively
abundant land resource. Much of this land was under
forest, but a large proportion could be cultivated. Most
of the 17 million Thais living in 1946 occupied strips of
land near the rivers, mostly of the Chao Phraya system,
in the Northeast along the Mun and Chi rivers, and along
76
รวมถึงกิจการผูกขาด ดังจะเห็นได้จากการส่ง
เนื้อสุกรเข้ากรุงเทพนั้นมีการจัดตั้งภายใต้รัฐบาลของ
จอมพล ป. พิบูลสงคราม สืบเนื่องมาถึงการปกครอง
ในยุคของรัฐบาลสฤษดิ์ อย่างไรก็ดีไม่มีกิจการผูกขาด
เกิดขึ้นมาใหม่เลยแม้แต่เพียงแห่งเดียวในยุคของ
สฤษดิ์ แท้จริงแล้วกลับมีกฎหมายที่สนับสนุนการลงทุน
ซึ่งก่อนหน้านี้ต้องมีกิจกรรมบางสิ่งที่ตอบสนองเพื่อให้
ได้รับการสนับสนุน แต่รัฐบาลนี้ไม่ได้กำหนดองค์กรใด
เพื่อการนั้นเลยแม้แต่น้อย
กฎหมายสนับสนุนการลงทุนนั้นมีมาตั้งแต่สมัย
รัฐบาลหลวงพิบูลนั้น เต็มไปด้วยข้อห้ามและเงื่อนไข
ต่างๆ มากมาย
แต่เนื้อหาสาระหลักของการปฏิรูปของรัฐบาล
สฤษดิ์นั้น คือการต้อนรับต่างชาติให้เข้ามาลงทุนใน
ประเทศไทย ทัศนคติโดยทั่วไปที่แตกเป็นสองฝักสอง
ฝ่าย ถ้าไม่เกลียดมากก็รักมาก ดังจะเห็นได้ตั้งแต่พรรค
ประชาธิปัตย์เข้ามาสู่อำนาจ
กฎหมายส่งเสริมการลงทุนใหม่ให้กำเนิดหน่วย
งานใหม่ที่ชื่อว่า สำนักงานส่งเสริมการลงทุน หรือ
(BOI) หน่วยงานนี้ไม่เพียงแต่ปูพรมต้อนรับนักลงทุน
ต่างชาติ แต่ยังมีหน้าที่สำคัญในการสะท้อนความคิด
the railway lines. They had gradually expanded away
from the river and the rail lines. Forested lands were
cleared and converted into paddy fields. The upland
areas had been left unoccupied, much of it on account of
the malaria.
The actions of the government quickly opened up
these unoccupied uplands. The DDT program made the
clearing of malaria-infested forests less hazardous. Above
all, the road building program made these lands attractive
to settlers, because when they started producing, the
output could be easily marketed. The government also
unintentionally promoted the clearing of the forests by
giving large logging concessions to private companies.
In theory, these required the concessionaires to replant
the trees that they cut down, but enforcement was lax,
with the result that the cleared forests were quickly
occupied, sometimes by the people who were hired by
the concessionaires to clear the land. In addition,
considerable illegal logging outside these concessions
also took place, with the same consequences.