บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

ไม่เห็นด้วยกับการมีสภาผู้แทนราษฎร โดยให้
ความเห็นว่าประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งจะต้องเข้าใจ
ระบบการปกครองแบบมีการเลือกตั้งอย่างดี และต้อง
มีการศึกษาสูงกว่าที่เป็นอยู่ในช่วงรัชกาลที่ 7 มิฉะนั้น
แล้วองค์กรเชิงรัฐสภาที่ประชาชน (ซึ่งขาดความพร้อม)
เลือกตั้งขึ ้นมามีแต่จะนำอันตรายใหญ่หลวงมาสู่
บ้านเมือง 37 ฉะนั้นดูไม่มีทางเลือกทางอื่นนอกจากการ
คงไว้ซึ่งระบบการปกครองระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์
ไปก่อนจะดีกว่า อย่างไรก็ดีร่างกฎหมายการปกครอง
ที่ร่างขึ้นก่อน พ.ศ. 2475 นั้นก็มิได้มีลักษณะที่เป็น
รัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตยแต่อย่างใด เพราะ
อำนาจอธิปไตยก็ยังคงเป็นของพระมหากษัตริย์อย่าง
ที่เคยเป็นมา ดังนั้นจึงเป็นแบบของการปกครอง
ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ในอีกรูปแบบหนึ่งเท่านั้น
แนวพระราชดำริเรื่องการพระราชทานรัฐธรรมนูญนี้ใน
ที่สุดแล้วก็มิได้มีการดำเนินการต่อไปแต่อย่างใด
สถาปัตยกรรม
สมัยรัชกาลที่ 7 เป็นยุคของการเปลี่ยนผ่านความ
รับผิดชอบทางด้านสถาปัตยกรรมจากฝีมือของสถาปนิก
Restoration of the Temple of the Emerald Buddha
In this project, the king’s elder brother, Prince Nakorn
Sawan Voraphinit was the head of the restoration committee,
and Chaophraya Voraphong Phiphat was in charge of all
works requiring technical tradesmen and artisan skills.
The restoration process began in 1928 and from a list
of nineteen items proposed by Chaophraya Voraphong
Phiphat, the committee chose to restore four major items
that were in highly deteriorated conditions. These were
the ubosot, the gallery and its mural paintings, the open
pavilions, and Hor Phra Monthien Dharma building.
All four items had the same technical problems
concerning dilapidated wooden roof structures that needed
to be replaced in addition to replacing the roofing materials,
and certain parts of the building structures also needed
to be strengthened with reinforced concrete. As for the
restoration of the mural paintings, this was considered to
be a major undertaking to conserve the valuable traditional
artwork and therefore every known highly skilled craftsmen
were recruited to carry out the task. The total cost of the
ชาวต่างชาติมาเป็นความรับผิดชอบของสถาปนิกไทย
เนื่องจากสถาปนิกชาวยุโรปเริ่มหมดสัญญาว่าจ้างใน
การทำงานให้รัฐบาลสยาม เช่น นายมาริโอ ตามานโย
หมดสัญญาใน พ.ศ. 2468 38 และเดินทางกลับประเทศ
อิตาลี ขณะเดียวกันคนไทยที่ไปศึกษาวิชาสถาปัตยกรรม
ที่ยุโรปก็เริ่มจบการศึกษาและเข้ารับราชการในกรุงเทพฯ
ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 6 และเริ่มทำงานออกแบบพระที่นั่ง
ถวายพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวแล้ว เช่น
พระที่นั่งชาลีมงคลอาสน์ ที่พระราชวังจันทร์สนามจันทร์
ออกแบบโดยหม่อมเจ้าอิทธิเทพสรรค์ กฤดากร
เป็นต้น ขณะเดียวกันก็ได้เริ่มมีการเรียนการสอนวิชา
สถาปัตยกรรมโดยนายนารถ โพธิประสาท เริ่มต้นเปิด
การสอนที่โรงเรียนเพาะช่างเมื่อ พ.ศ. 2473 ต่อมาใน
พ.ศ. 2476 ก็ได้มีการสถาปนาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
ขึ้นที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นับเป็นการเริ่มให้การ
ศึกษาวิชาสถาปัตยกรรมในระดับมหาวิทยาลัยเป็น
ครั้งแรกในสยาม และมีการก่อตั้งสมาคมสถาปนิกสยาม
ขึ้นใน พ.ศ. 2477 39
ในเดือนเมษายน พ.ศ.2475 เป็นวาระครบรอบ
150 ปีแห่งการสถาปนากรุงรัตนโกสินทร์ พระบาท
entire restoration work amounted to 507,400 Baht at the
time of completion.
Construction of Rama I Memorial Bridge
This project involved erecting a monument to Rama I
and constructing an iron bridge that crosses Chao Phraya
River to link Bangkok on the one side with Thonburi on
the other. 40 The undertaking was considered to be the first
major work of architectural engineering and costed four
million Baht altogether.
The monument itself has a tripled-life-size seated
bronze statue of Rama I sculpted by Corrado Feroci (Silpa
Bhirasri). The architectural components of the monument
which are the podium and the background wall, were
designed by Prince Narisara Nuvadtivongse who was
the architect. The wall was designed in the style of a
Palladian façade with three parts. The central part, which
is directly behind the royal statue, is higher and wider than
the other two both of which have the same dimensions.
The part directly behind the statue has a surface plane of
the wall slightly recessed like a shallow niche to further
207