บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

นี้ความเสียหายจากในยุคสงครามที่สร้างภาวะเงินเฟ้อ
ก่อกำเนิดรายได้ที่แท้จริงเพื่อแบ่งเบาภาระของรัฐบาล
แต่ผู้แบกรับภาระส่วนหนึ่งกลับไปอยู่กับชาวนา
แต่เสถียรภาพนี้ก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อ พ.ศ. 2495
มีการโน้มน้าวทางความคิดที่ผิดด้วยการพยายามที่จะ
ปรับค่าเงินบาทให้ลอยตัว เพราะมีการโอ้อวดว่า
สามารถควบคุมเงินเฟ้อได้อย่างมีประสิทธิภาพ ซึ่งไม่มี
มูลเลยเพราะขณะนั้นเป็นช่วงสงครามเกาหลีกำลัง
ลุกลาม กดดันให้ราคาสินค้าเกษตรตกต่ำ มีการพูดกัน
อย่างกว้างขวางว่า ต้องการให้เงินบาทนั้นคงค่าที่สูงเอา
ไว้เพื่อสร้างเกียรติภูมิให้กับประเทศ เราต้องดำเนิน
นโยบายเศรษฐกิจแบบชาตินิยมด้วยการเสริมสร้าง
เกียรติภูมิของประเทศ ในขณะที่มีการฉ้อราษฎร์บัง
หลวงกันขนานใหญ่ (รายละเอียดดังจะกล่าวต่อไป) คือ
ความเด่นของในยุคนั้น
การดำเนินนโยบายทางเศรษฐกิจแบบชาตินิยมนั้น
มีผลกระทบโดยตรงต่อต่างชาติ 2 กลุ่มใหญ่ๆ คือ กลุ่ม
ยุโรป และ อเมริกา ในช่วงระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 19
ประเทศเหล่านั้นได้ลงมติให้ทำข้อตกลงเกี่ยวกับการ
จำกัดความเป็นเอกราชในระบบภาษีกับรัฐบาลไทย
assumed power in 1932, and reached a crescendo between
1949 and 1952.
The actions taken by the Thai government in some ways
were a reaction to events in China. Thus the deterioration
in 1910 can be associated with the rise of nationalism in
China. The intensification of the anti-Chinese policies had
as its backdrop the triumph of the Communist Party in
mainland China in 1949. While most Chinese living in
Thailand at first welcomed this event, they soon shifted their
position as the Communists’ land-reform programme took
away their lands in China – many Chinese had invested
their life savings in the land. At the same time, the Thai
authorities took a more strident anti-Communist stance,
and travel between China and Thailand also became more
hazardous politically. Financial remittances also became
more and more restricted.
The upshot of all these events was that the Chinese in
Thailand began to be weaned away from the ties that bound
them to their mother land. As their children grew up, parents
found it more attractive to send their children to Thai schools.
At the time, the pains endured by the Chinese community
พร้อมกันนี้ยังมีข้อตกลงเพื่อให้อ ำนาจนอกรัฐแก่รัฐบาล
ต่างประเทศรวมถึงประชาชนคนชาติยุโรปและอเมริกา
ผู้มีที่พักอาศัยอยู่ในประเทศไทย อย่างไรก็ดีก่อน
สงครามโลกครั้งที่ 2 ก็ได้มีการเจรจาแก้ไขให้มีความ
เท่าเทียมกันเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย
กลุ่มต่างชาติกลุ่มที่สองนั้นมีความต่างจากกลุ่ม
แรกมากเลยทีเดียว กลุ่มนี้เป็นกลุ่มลูกหลานชาวจีน
อพยพที่สั่งสมอำนาจทางเศรษฐกิจไว้อย่างมหาศาล
ด้วยสัมพันธภาพที่แนบแน่นระหว่างไทยและจีนที่เป็น
มิตรกันมาอย่างยาวนาน สองประเทศจึงกลมกลืนกัน
เป็นเนื้อเดียวกัน เป็นส่วนหนึ่งของสังคมไทยได้ในที่สุด
จุดเริ่มต้นนั้นมีมาตั้งแต่ประมาณ พ.ศ. 2453 แต่
ความสัมพันธ์ก็เริ่มเสื่อมทรามลงเมื่อไทยริเริ่มที่จะ
จำกัดอิสรภาพที่ชาวจีนเคยได้เพลิดเพลินกันมา การ
จำกัดนี้มีที่มาตั้งแต่สมัยที่เรายังปกครองในระบอบ
สมบูรณาญาสิทธิราชย์ และยังคงความตึงเครียดต่อ
เนื่องมาจนถึงในยุคของคณะราษฎรที่เข้ามามีอำนาจ
ใน พ.ศ. 2475 และความเครียดก็มาถึงจุดสูงสุดในช่วง
พ.ศ. 2492 และ 2495
การกระทำของรัฐบาลไทยในขณะนั้นในบางมุม
were not trivial, and abuses of their civil rights undoubtedly
occurred. It also cannot be denied that through this process
the foundations were laid (almost inadvertently) for the
incorporation of a foreign community containing
Thailand’s wealthiest businessmen into general
Thai society – a task which today can be considered
essentially complete.
However, this assimilation could not have been
predicted in the 1950s, either by the Chinese themselves
or by outside observers. Before that was achieved, the
Chinese had to go through a period when they were
“pariah entrepreneurs” 2 doing their business under the
“protection” of the leading military and police leaders.
Many of these men in uniform were “invited” to join the
boards of leading banks and businesses, which themselves
continued to be run by the original Chinese owners. Thus
was born the alliance between Chinese business leaders
and Thai politicians.
Such an alliance was not without its dangers for the
Chinese: added to the normal uncertainties that attend
business decisions, they had to back the right political
67