บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

เมื่อคริสต์ทศวรรษ 1960 (พ.ศ. 2503 - 2512) และ
ช่วงแรกของคริสต์ทศวรรษ 1970 (พ.ศ. 2513 - 2522)
ในขณะที่คริสต์ทศวรรษ 1980 (พ.ศ. 2523-2532) เกือบ
ทุกหมู่บ้านในประเทศไทยเข้าถึงการใช้ไฟฟ้า แต่สิ่งที่
ควรจะมีก็คือการทำให้ระบบโทรศัพท์พื้นฐานมีใช้ใน
พื้นที่ห่างไกลเพื่อให้ได้ใช้ประโยชน์ แต่ในขณะนั้น
แม้แต่กรุงเทพมหานครเองก็ยังมีคู่สายไม่เพียงพอ
การให้สิทธิพิเศษทางด้านพิกัดอัตราภาษีอากรของ
BOI แก่นักลงทุนที่ลงทุนสร้างโรงงานในจังหวัดรอบ
นอกนั้นจะยั่งยืนกว่า ซึ ่งก็ดูจะมีประสิทธิผลในช่วงปี
หลังๆ มานี้ แต่โชคไม่ดีที่ BOI นั้นมักจะมีนิสัยในการ
จำกัดความคำว่า กรุงเทพและปริมณฑล (พื้นที่โดยรอบ
ที่ได้รับการกำหนดโดยนัยยะของความแตกต่างจาก
พื้นที่กรุงเทพฯ พื้นที่ที่ถูกกำหนดขึ้นมาด้วยเกณฑ์ที่
แสดงถึงความแตกต่างจากความเป็นพื้นที่เมืองของ
กรุงเทพฯ) ค่อนข้างแคบ แล้วค่อยๆ ขยายขึ้น จึงทำให้
การสร้างโรงงานนั้นกระจุกตัวอยู่แค่ชายขอบของ
กรุงเทพมหานคร ด้วยแต่ละครั้งที่มีการให้คำจำกัด
ความของคำว่ากรุงเทพมหานคร ระยะเมืองขยายกว้าง
ออกไปเรื่อยๆ แต่กลับมีผลกระทบน้อยมากในพื้นที่ที่
ห่างไกลของประเทศ
The single most important achievement of those reforms
was the establishment of economic stability. Without this
achievement, Thai entrepreneurs would be easily diverted
to speculative activities which from a long-term point of
view are unproductive, to themselves and certainly to the
national economy.
But, let it be emphasized, economic stability by itself,
while necessary, was insufficient to generate growth.
Before the Second World War, Thailand had enjoyed
economic stability, but not much growth. Indeed, some
argue that the quest for stability was then so obsessive
as to be detrimental to growth.
Economic stability after the Sarit reforms was however
allied with another process, that of capital formation, and
it is here that some real changes have taken place.
Key to this change was the incorporation of the Chinese
entrepreneurs as a class into Thai society. It is true that,
in the past descendants of Chinese immigrants had
gradually assimilated and become Thais, but they did so
as individuals. More to the point, they did so after
ความล้มเหลวในการเคลื่อนย้ายอุตสาหกรรมไปยัง
พื้นที่ต่างจังหวัดถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่น่าพอใจนัก เมื่อเกิด
ปัญหาราคาพืชผลตกต่ำ(ในช่วง พ.ศ. 2528 - 2530 อย่าง
รุนแรง) และผลผลิตก็ไม่เพิ่มขึ้น ท ำให้เกิดความซบเซา
ในพื้นที่ชนบท ซึ่งเกิดจากการลงทุนภาครัฐลดลง โดย
เฉพาะการทำฝายกั้นน้ำ โครงการสร้างฝายกั้นน้ำใหญ่ๆ
นั้นไม่ถูกผลักดันให้เกิด ด้วยเหตุนี้ งานทางภาค
อุตสาหกรรมจึงดึงดูดแรงงานเข้าไป ไม่น่าแปลกใจที่จะ
เกิดการหลั่งไหลของบรรดาทายาทในภาคเกษตรกรรม
โดยเฉพาะผู้หญิงเข้าสู่ระบบของการทำงานในบรรดา
โรงงานอุตสาหกรรมที่เกิดขึ้นมาใหม่ ทำให้เกิดความ
ขาดแคลนแรงงานในภาคเกษตรกรรม เกิดวิกฤต
ประชากรที่อยู่ตามชนบทนั้นต้องทนรับกับผลร้ายจาก
เหตุการณ์ครั้งนี้ สมาชิกครอบครัวส่วนใหญ่ต้องจาก
ถิ่นฐานมาอาศัยโรงงาน ผู้ออกนโยบายนี้ยังมองไม่เห็น
ผลกระทบทางด้านสังคมอย่างเต็มรูปแบบที่ก ำลังตามมา
มองไปข้างหน้า : การประเมินความเปลี่ยนแปลง
ทางเศรษฐกิจ
ในช่วงระหว่าง พ.ศ. 2493 และ 2538 ผลิตผลทั้ง
accumulating wealth as tax farmers or monopoly traders
on behalf of the monarchs, and when their children
assimilated, they became part of the officialdom.
The expansion of rice production for exports and the heavy
immigration of Chinese in the first half of this century,
as well as more aggressive Chinese and Thai nationalism
had made the process of assimilation somewhat more
difficult. But Chinese entrepreneurs continued to
accumulate wealth, primarily from rice processing and
trade. Although no reliable estimates exist, it was widely
assumed that the bulk of this wealth flowed back to China.
The closing off of mainland China after 1949 and the
modus vivendi achieved with the Thai political leadership
set the stage for Chinese entrepreneurs to redirect their
energies to the Thai economy. In the process, they set
up commercial banks which helped focus those energies
much more profitably, certainly to themselves, and as
a byproduct, to the national economy as well.
We have thus far focused on developments in Thailand
and to some extent in China, but of course the rest of the
89