บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

ปรากฏว่าในรัชกาลที่ 5 มีรถยนต์ในกรุงเทพฯ จำนวน
ถึง 251 คัน รถยนต์จะมีบทบาทเป็นพาหนะสำคัญใน
การสัญจรไปมา ทั้งยังเป็นค่านิยมที่สำคัญในวิถีชีวิต
ของสังคมไทยในสมัยต่อมา
การปฏิรูปประเทศในด้านต่างๆ นั้นต้องการคน
ทำงานที่มีความรู้และความเข้าใจในหลักการที่ถูกต้อง
เพื่อให้เกิดสัมฤทธิ์ผลและเป็นพื้นฐานที่มั่นคงของ
การพัฒนาประเทศต่อไป ดังนั้นพระบาทสมเด็จ
พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงทรงว่าจ้างชาวต่างประเทศ
เข้ามารับราชการในกิจการด้านต่างๆ เป็นจำนวนมาก
ใน พ.ศ. 2449 นั้นปรากฏว่ามีจำนวนที่ปรึกษา
ชาวต่างประเทศ 44 คน และมีผู้ทำงานเป็นชาวต่าง
ประเทศในกระทรวงต่างๆ ถึง 247 คน โดยมีชาวอังกฤษ
มากที่สุดถึง 126 คน
สำหรับชาวต่างประเทศที่ทำงานด้านศิลปะและ
สถาปัตยกรรมนั้น เช่น กลุ่มสถาปนิก ได้แก่ นายโจอาคิม
กราสซี ชาวอิตาเลียน เข้ามาในกรุงเทพฯ ราว พ.ศ. 2413
นายมาริโอ ตามานโย ชาวอิตาเลียน เข้ามารับราชการ
ในกรมโยธาธิการ ตั้งแต่ พ.ศ. 2443 ต่อมาได้เป็น
หัวหน้าสถาปนิกใน พ.ศ. 2453 นายอัลนิบาลเล ริกอตติ
of public transport at the time, and electric trams served
the people of Bangkok from then on until its operation
ended in 1968.
Another important change in the means of transportation
was the use of motorcars which appeared around the period
before 1904. The first person to bring a motorcar into the
country for use in Bangkok was a foreigner who later sold
it to Field Marshal Chaophraya Surasakdi Montri (Joem
Saeng-xuto), who then became the first Siamese person
to own a private automobile. Following that, in 1904, the
king ordered a Mercedes-Benz 28HP to be used as the
first royal automobile and in 1905, another Mercedes-Benz
was ordered. Since then motorcars became widespread
amongst members of the royal family, nobilities, and
wealthy merchants in general. There were up to 251 cars
in Bangkok during the period of Rama V and according to
the trend, automobiles came to play an important role in
travelling as well as in the way of life and values adopted
by people in the society during subsequent periods.
Reforming the country in various different aspects
สถาปนิกชาวอิตาเลียน เข้ามากรุงเทพฯ ใน พ.ศ. 2450
เพื่อมาร่วมงานกับนายตามานโยในการออกแบบพระที่นั่ง
อนันตสมาคม ส่วนนายคาร์ล ดือห์ริง เป็นสถาปนิก
ชาวเยอรมันเข้ามาทำงานในฐานะวิศวกรของ
กรมรถไฟใน พ.ศ. 2450 ต่อมาใน พ.ศ. 2452 ได้ย้ายไป
รับตำแหน่งสถาปนิกและวิศวกรในกระทรวงมหาดไทย
ดือห์ริงยังเป็นสถาปนิกชาวต่างประเทศคนแรกที่เขียน
วิทยานิพนธ์ปริญญาเอกเรื่องเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมไทย
งานด้านวิศวกรรมนั้นผู้ที่มีบทบาทสำคัญคือ นายคาร์โล
อัลเลกรี วิศวกรชาวอิตาเลียนซึ่งเข้ามารับราชการใน
ตำแหน่งวิศวกรกรมโยธาธิการ และได้รับตำแหน่ง
หัวหน้าวิศวกรใน พ.ศ. 2435 ชาวอิตาเลียนที่ฝาก
ผลงานสำคัญด้านศิลปะเอาไว้อีกคนหนึ่งได้แก่ นายริโกลี
จิตรกรผู้เขียนภาพสีเฟรสโกที่พระที่นั่งอนันตสมาคม
วังบางขุนพรหม และวัดราชาธิวาส
กรุงเทพฯ เป็นศูนย์กลางของการพัฒนาประเทศ
ในฐานะเมืองหลวง ดังนั้นจึงกลายเป็นศูนย์กลางของ
กิจกรรมต่างๆ อย่างคึกคัก เช่น ท่าเรือระหว่างประเทศ
ศูนย์กลางการพาณิชย์ ศูนย์กลางการบริหารราชการ ศูนย์
เศรษฐกิจ ฯลฯ จำนวนประชากรเพิ่มขึ้นเป็น 600,000 คน
required using people with deep knowledge and understanding
of the concept and principles that are involved, in order
to achieve the objectives that shall become a stable
foundation for further developments. Aware of this, the
king therefore hired many foreigners and employed them
in various governmental department positions. In 1906,
there were altogether 44 foreign advisors and 247 foreign
employees delegated to different ministries; of these, 126
were British.
Notable foreigners employed in the field of art and
architecture were European architects Joachim Grassi,
who arrived in Bangkok around 1870, Mario Tamagno,
who served in the Department of Public Works since
1900 and later became Chief Architect in 1910, and
Annibale Rigotti, who came to Bangkok in 1907 to work
with Tamagno in designing the new Ananta Samakhom
Throne Hall. Apart from that, there was also a German
architect Karl Döhring, who came to work as an engineer
for the Railways Department in 1907. Two years later, he
was transferred to serve as architect and engineer in the
165