บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

จำนวน 6 องค์ โดยมีพระที่นั่งพิมานจักรี เป็นพระที่นั่ง
องค์ประธาน มีหอสูง 17 ยอดแหลม (Spired Tower) อยู่
ที่มุมพระที่นั่งด้านทิศตะวันออก ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของ
เรือนยอด (Spired Building) แทนที่อาคารที่มีหลังคา
แบบเรือนยอด (Spired Superstructure) เช่น หลังคา
ยอดมณฑป ซึ่งเป็นสัญลักษณ์เชิงประเพณีของที่ประทับ
ในพระมหากษัตริย์ เช่น ยอดมณฑปของพระที่นั่งจักรี
มหาปราสาท เป็นต้น
สถาปนิกผู้รับผิดชอบในการออกแบบได้แก่ นาย
มาริโอ ตามานโย ผู้ซึ่งมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าสถาปนิกใน
กรมโยธาธิการ ลักษณะโดยรวมของพระราชวังสะท้อน
ความเป็นพระมหากษัตริย์ที่ทันสมัย หลีกเลี่ยงภาพ
ของมิติเชิงประเพณี โครงสร้างอาคารเป็นเสา-คาน
คอนกรีตเสริมเหล็ก ซึ่งทำให้สามารถสร้างช่องเปิด
สำหรับระบายอากาศได้ดี หลังคาทรงปั้นหยา ลักษณะ
ภายนอกเรียบเกลี้ยงไม่มีลวดลายตกแต่งที่ซับซ้อนใดๆ
ส่วนการตกแต่งภายในพระที่นั่งพิมานจักรีนั้น
ค่อนข้างเรียบง่าย มีการตกแต่งด้วยภาพเขียนสี
ประดับตามเพดานและส่วนบนของผนังเป็นลวดลาย
พรรณพฤกษาและภาพพญามังกร อันเป็นสัญลักษณ์
Construction of the palace began in 1909. In 1919,
the king ordered all buildings built in the period of Rama V
be taken down except for Phra Thinang Devaraj Sabharom
Hall, and build five new buildings, thus totaling six altogether,
with Phra Thinang Phiman Chakri as the Main Hall. The
Hall has a spired turret 17 on the east corner of the building
to represent a building with spired superstructure as in
the past, such as Chakri Maha Prasat Throne Hall with
the mondop style roof that was normally used as the
traditional iconographic symbol to indicate the monarch’s
place of residence.
The architect responsible for the design of Phiman
Chakri was Mario Tamagno who was the Chief Architect of
the Ministry of Public Works. The overall design projected
the image of a modern king by avoiding any allusions to
traditional elements. The hipped roof building used reinforced
concrete post-and-beam type structure and therefore many
openings can be placed to allow proper ventilation while
the exterior facades were kept plain and simple without
elaborate ornamentations. The interior decoration of the
ของปีพระราชสมภพ ลวดลายดังกล่าวเขียนขึ้นในแบบ
อาร์ต นูโว ซึ่งเป็นนัยทางศิลปะหมายถึงความทันสมัย
พระที่นั่งในพระราชวังพญาไทที่แสดงให้เห็นถึง
คุณภาพของงานออกแบบสถาปัตยกรรมที่สร้างสรรค์โดย
สถาปนิกชาวอิตาเลียนได้แก่ พระที่นั่งเทวราชสภารมย์
ซึ่งสร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2462 เพื่อใช้เป็นท้องพระโรง
ตั้งแต่สมัยสมเด็จพระพันปีหลวงยังทรงพระชนม์ชีพอยู่
ต่อมาเมื่อสมเด็จพระราชชนนีสิ้นพระชนม์ลงจึงได้
โปรดเกล้าฯ ให้ใช้เป็นท้องพระโรงสำหรับประกอบ
พระราชพิธีหรือใช้เป็นโรงละครตามแต่โอกาส สถาปนิก
ได้แก่ นายมาริโอ ตามานโย ผังเป็นแบบ Latin Cross
มีหลังคาโดมคลุมตรงจุดตัดกันของกากบาท โครงสร้าง
โดยทั่วไปเป็นคอนกรีตเสริมเหล็ก หลังคามุงด้วยตะกั่ว
บริเวณพนักระเบียง หูช้างประดับเสาและชายคา
ล้วนตกแต่งด้วยลวดลายฉลุ ภายในอาคารตกแต่ง
ด้วยภาพเขียนลวดลายพรรณพฤกษาแบบอาร์ต นูโว
ผสมผสานกับรูปคน
พระราชวังสนามจันทร์เป็นพระราชวังที่พระบาทสมเด็จ
พระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดเกล้าฯ ให้สร้างขึ้นที่จังหวัด
นครปฐมตั้งแต่ราว พ.ศ. 2450 เป็นต้นมา และเป็นที่
building was also relatively plain with images painted on
the ceiling, and mural paintings of foliage and dragons
on the upper part of the wall representing the year of the
king’s birth designed in the style of Art Nouveau so as to
convey the image of modernity.
Another building at Phayathai Palace that exhibited
quality creative design by the Italian architect Tamagno was
Phra Thinang Devaraj Sabharom. Built in 1919, it served
as the audience hall at the time when Somdej Phra Sri
Bajarindra the Queen Mother (Queen Saovabha Phongsri)
was still alive. After she had passed away, the hall was used
for royal ceremonies and as a theatre on occasions. The
architect designed the plan in the shape of a Latin cross
with a domed roof over the central space where the arms
intersect. The reinforced concrete structure was roofed
with lead tiles while balustrades on the veranda, corner
brackets on posts, and eaves of roofs were decorated
with perforated sawn-timber work. The interior was also
decorated with floral patterns and images of people painted
in the Art Nouveau style.
192