บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

(Frank Lloyd Wright) สถาปนิกชาวอเมริกันที่มีชื่อเสียง
ไปทั่วโลก บ้านสไตล์แพรรี่นิยมใช้หลังคาปั้นหยาลาดชัน
น้อยและยื่นชายคายาว โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเน้น
ให้ตัวบ้านมีรูปทรงแผ่ราบตามแนวนอนให้กลมกลืน
กับภูมิประเทศของที่ราบทุ่งหญ้าแพรรี่อันกว้างใหญ่
อันเป็นบริบทที่ตั้งของบ้านที่ไรต์ออกแบบ รูปแบบบ้าน
ที่ว่านี้สอดคล้องเป็นอย่างดีกับภูมิอากาศร้อนชื้นในไทย
ที่ต้องการการกันแดดและการกันฝนรอบด้าน กระเบื้อง
หลังคาคอนกรีตวิบูลย์ศรีช่วยให้บ้านตามสไตล์ของไรต์
ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในต้นรัชกาลที่ 9
รูปทรงหลังคาที่มีความลาดน้อยลงเริ่มเป็นที่นิยม
มากขึ้นเมื่อกระแสสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ยุคต้นอีกแนวทาง
หนึ่งเริ่มแพร่หลายในประเทศไทย ในเวลาไล่เลี่ยกัน
สถาปัตยกรรมสมัยใหม่ที่ว่านี้มีชื่อเรียกว่า สถาปัตยกรรม
แนวสากลนิยม (International Style) โดยมีลักษณะที่
สำคัญคือ เน้นความเรียบง่าย ไร้การตกแต่งประดับประดา
เน้นความบางเบาที่เกิดจากระบบโครงสร้างเสาและคาน
ที่มาแทนที่ระบบผนังรับน้ำหนักในอดีต เน้นช่องเปิด
ที่มีขนาดใหญ่ และรูปลักษณ์สถาปัตยกรรมอื่นๆ ซึ่งไม่
เคยทำได้ในอดีต ด้วยข้อจำกัดของวัสดุและเทคโนโลยี
pitch to be much lower went together well with the
new modern house style from the West in the early
20th century; it was the Prairie style, introduced by
Frank Lloyd Wright, the world renowned American
architect. The Prairie style house had a low pitch hip
roof with overhanging eaves. The horizontally
expanded house harmonised with the vast Prairie
where it was located. This Prairie house was
remarkably suitable for Thailand where full protection
of sunlight and rain are much needed. With Wiboonsri
roof tiles, Wright’s style houses became very famous
in the beginning of King Rama IX’s reign.
Low-pitched roofs became more popular in Thailand
as a new architectural trend was growing. This
new style was the International style which emphasized
on simplicity, rejection of ornament, lightweight
effect created by the use of columns and beams
instead of load-bearing walls, huge openings, and all
other forms of architecture which had never happened
การก่อสร้างของเวลานั้น
รูปทรงหลังคาที่มีความลาดลดลงจากรูปแบบหลังคา
บ้านสไตล์แพรรี่ของไรต์ เกิดขึ้นได้ด้วยพัฒนาการของ
กระเบื้องหลังคาชนิดใหม่ที่ผลิตจากกระเบื้องแผ่นเรียบ
ใยหิน (Asbestos fibre-reinforced cement board) หรือ
แผ่นอีเทอร์นิต ที่เคยกล่าวถึงก่อนหน้า ด้วยคุณสมบัติ
ของซีเมนต์เสริมใยหินที่สามารถผลิตให้เป็นวัสดุแผ่นเรียบ
ที่มีขนาดใหญ่ถึง 1.20 x 2.40 เมตร และหนาได้น้อย
ที่สุดเพียง 6 มิลลิเมตร ทำให้วัสดุแผ่นเรียบอีเทอร์นิตนี้
มีชื่อเรียกที่แพร่หลายมากกว่าในเวลาต่อมาว่า “กระเบื้อง
กระดาษ” เพราะมีลักษณะบางเหมือนแผ่นกระดาษนั่นเอง
กระเบื้องกระดาษถูกนำมาพัฒนาเป็นวัสดุมุงหลังคาที่
มีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นอย่างมาก ด้วยการนำวัสดุซีเมนต์
เสริมใยหินที่เป็นแผ่นบางนี้มารีดขึ้นรูปในระหว่างการผลิต
ให้เป็นลอนโค้งขึ้นและเว้าลงสลับกันไปทั้งแผ่น การทำ
ลอนนี้ช่วยให้ขนาดของแผ่นหลังคาแต่ละชิ้นมีขนาดใหญ่
ได้ถึง 50 x 120 เซนติเมตร สำหรับความหนาแผ่นเพียง
6 มิลลิเมตร ช่วยให้ระยะห่างของระแนงหรือแปที่รองรับ
แผ่นหลังคากว้างได้ถึง 1 เมตร เพิ่มขึ้นจากระยะระแนง
ของกระเบื้องหลังคาคอนกรีตถึงสามเท่า ในขณะที่ลอน
before in the past due to the limitations of materials
and construction technology.
After Wright’s Prairie style roof, lower pitch roofs
were made possible by a new type of tiles which
derived its quality from the asbestos fibre-reinforced
cement board or the Eternit board mentioned above.
With its fibre-reinforced quality which enabled the
production of 1.2x2.4 m flat boards with the minimum
thickness of 6mm, as thin as paper; Eternit boards
were then known as paper tiles.
These paper tiles were further developed into a
more advanced roofing material. The thin
fibre-reinforced cement boards were put into the roll
forming machines to create a series of ridges and
furrows all through the sheets. As they became
corrugated, the size of each tile could be as big as
50x120 cm with the thickness of only 6mm. Hence
the gap between each supporting batten or purlin
could be widened as far as 1 metre, three times
258