บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

หลายในตะวันตกในเวลานั้นมาประยุกต์ใช้ให้เหมาะสม
กับภูมิอากาศ และแบบแผนการใช้ชีวิตในบ้านพักอาศัย
ในเมืองที่เริ่มเปลี่ยนไปตามอย่างตะวันตกมากขึ้น คือ
ผังบ้านมีลักษณะการจัดห้องต่างๆ กระชับเข้าด้วยกัน
เป็นหลังเดียว และมีการใช้สอยพื้นที่ตั้งแต่ชั้นล่างเช่น
เดียวกับบ้านโคโลเนียลในยุคก่อนหน้า
บ้านเรือนในยุคนี้ยังคงมีหลังคามุงกระเบื้องและ
ชายคายื่นยาวเป็นลักษณะสำคัญ สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ
วัสดุมุงหลังคาชนิดใหม่ กระเบื้องหลังคาคอนกรีตที่
เริ่มมาทดแทนกระเบื้องซีเมนต์ คอนกรีตเป็นวัสดุที่
แข็งแกร่งกว่าปูนซีเมนต์ โดยผลิตจากส่วนผสมของ
ซีเมนต์ ทราย หิน และน้ำ กระเบื้องหลังคาคอนกรีต
ต้องใช้เทคโนโลยีขั ้นสูง ผลิตในโรงงานอุตสาหกรรม
จากต่างประเทศ และถูกนำเข้ามาในประเทศไทยหลัง
สงครามโลกครั้งที่สอง ช่วงต้นรัชกาลที่ 9
กระเบื้องคอนกรีตนี้เป็นที่รู้จักในหมู่ชาวตะวันตกว่า
กระเบื้องโมเนีย ผลิตโดย บริษัท โมเนีย แห่งประเทศ
ออสเตรเลีย ในต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ตามชื่อของนาย
โจเซฟ โมเนีย (Joseph Monier) วิศวกรชาวฝรั่งเศสที่
ริเริ่มพัฒนาการเสริมเหล็กในคอนกรีตให้แข็งแรงยิ่งขึ้น
was starting to flourish in the West, then adapted it
to the tropical climate and the westernised living.
Rooms were incorporated into a compact house and
the utility space started from the ground floor like
western and Colonial houses.
At this period of time, clay tile roofs and
overhanging eaves were still the main characteristics
of buildings and houses. One significant change was
the new roofing material which won its popularity over
cement tiles--the concrete tiles. With the mixture of
cement, sand, stones and water, concrete was
stronger than cement. Concrete tiles required high
technology to manufacture and were first imported
to Thailand after the WWII early in the reign of King
Rama IX.
In the West during the early 20th century, these
concrete tiles were known as Monier tiles. Produced
by Monier Company in Australia which was named
after Joseph Monier, the first French engineer who
แต่เป็นที่รู้จักในประเทศไทยว่า กระเบื้องวิบูลย์ศรี ตาม
ชื่อบริษัทของไทยที่นำเข้ากระเบื้องหลังคาชนิดนี้
กระเบื้องหลังคาคอนกรีตมีรูปแบบที่ต่างออกไป
จากกระเบื้องดินเผา กระเบื้องอีเทอร์นิต และกระเบื้อง
ซีเมนต์ ที ่พัฒนามาจากหลักการและรูปแบบเดียวกัน
ก่อนหน้า คอนกรีตและปูนซีเมนต์มีส่วนผสมร่วมกัน คือ
ซีเมนต์ ทรายและน้ำ หินเป็นส่วนผสมที่ทำให้คอนกรีต
ต่างไปจากปูนซีเมนต์ และยังผลให้กระเบื้องคอนกรีตมี
ความหนาแผ่นถึง 15 มิลลิเมตร ซึ่งทำให้ผลิตแผ่นได้
ขนาดใหญ่ขึ้นประมาณ 30 x 45 เซนติเมตร นอกจาก
ขนาดแผ่นกระเบื้องที่ใหญ่ขึ้น ช่วยลดรอยต่อการรั่วซึม
ระหว่างแผ่นแล้ว กระเบื้องคอนกรีตวิบูลย์ศรียังมีลอน
ขนาดเล็กไม่เป็นแผ่นเรียบอย่างกระเบื้องก่อนหน้า จึง
ช่วยให้การระบายน้ำฝนเป็นไปได้สะดวกและลดการรั่ว
ซึมจากน้ำที่เอ่อล้นได้ ทั้งหมดนี้ส่งผลให้ความลาดชัน
ของหลังคาลดลงได้ต่ำสุดประมาณ 20 องศา
คุณสมบัติของกระเบื้องคอนกรีตที่ทำให้หลังคาลาด
ลงได้มากขึ้นนี้ สอดคล้องกับรูปแบบบ้านสมัยใหม่จาก
ตะวันตกในต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ตามแนวทางบ้าน
สไตล์แพรรี่ (Prairie Style) ของ แฟรงค์ ลอยด์ ไรต์
invented the reinforced concrete, these tiles were
called Wiboonsri tiles after the name of the importing
company in Thailand.
In terms of form, concrete tiles were different from
those made of clay, Eternit, and cement, which were
developed from the same concepts and styles. Both
concrete and cement consisted of cement, sand, and
water. However, stones which were added to concrete
mixture made the difference. Concrete tiles were
therefore made into 15 mm thick and coluld be
manufactured in the size of 30x45 cm. The enlarged
size helped protect rainwater from leaking through
the gaps between the installed tiles. Moreover, instead
of having a flat surface, the small curves of Wiboonsri
tiles encouraged the drainage of rainwater and
reduced the leakage caused by the overflow. For that
reason, the roof pitch could reach as low as 20
degrees.
The quality of concrete tiles that enables the roof
257