บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

“เนื้อหอมแห่งเดือน” จากนักค้าหุ้นทั่วโลก มีการโยก
เงินมาลงทุนอย่างมากมาย ทำให้เกิดการเจริญเติบโต
อย่างมหาศาลในตลาดหุ้น โดยเริ่มต้นเมื่อ พ.ศ. 2531
ตลาดอสังหาริมทรัพย์นั้นร้อนแรงเป็นอย่างมาก ทำให้
เกิดการก่อสร้างอย่างมหาศาลและทำให้ราคาที่ดินนั้น
สูงขึ้นเป็นเงาตามตัว
อย่างไรก็ดีแม้จะมีบรรยากาศที่เอื้อต่อการเจริญ
เติบโตอย่างมากมาย ประเทศไทยในยุคนั้นก็ได้สร้าง
บทเรียนให้เห็นถึงผลกระทบของการเจริญเติบโตที่
รวดเร็วเกินไป
จากการเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของตลาดค้าหลัก
ทรัพย์ในประเทศไทยและตลาดอสังหาริมทรัพย์ก่อให้
เกิดผู้ประกอบการใหม่ๆ ที่มีความสามารถเข้ามาเล่น
การเปลี่ยนแปลงที่ดูดีในครั้งนี้กลับกลายเป็นภาระ
เพราะมันชัดเจนมากที่ประเทศไทยนั้นได้เปรียบในเรื่อง
ของการผลิตที่ใช้แรงงานเป็นหลักในช่วงส่งออกบูม ซึ่ง
กิจกรรมเหล่านี้ก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะอยู่ได้ยั่งยืน
เพียงใด ค่าแรงขั้นต่ำภายในประเทศนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ในระยะแรก และพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วยท้ายของ
คริสต์ทศวรรษ 1980 (พ.ศ. 2523 - 2532) เนื่องจาก
ประเทศกำลังพัฒนาอื่นๆ ก็ปรับใช้กลยุทธสร้างฐานการ
privatization of the public services has a great deal to
recommend it, the contractual arrangements that underlay
these concessions required considerable sophistication
and integrity among the negotiators. The negotiation
process in turn had to be fair and the results transparent
to the public. None of these conditions was met. The
implementation of these concessions seems to have
combined the delays, inefficiencies and political
interference of the public enterprises with the greed of the
private sector. The consequence can be seen in the
notoriously chaotic traffic of Bangkok, for which no solution
appears to be in sight.
The “good times” came to an end with the Iraqi invasion
of Kuwait in August 1990, and with the coup d’etat by the
army against the elected prime minister, General Chatichai
Choonhavan in February 1991. The speculative bubble
burst, but fortunately, the rest of the economy had a soft
landing, and growth in production continued albeit at the
more moderate pace of 7 to 8 per cent per cent, again
with the industrial sector leading the way.
ผลิตเพื่อส่งออกเพื่อมาเป็นคู่แข่งกับประเทศไทย
มันเป็นแค่เงื่อนไขของเวลาเท่านั้นที่ประเทศที่มีค่าแรง
ขั้นต่ำที่มีราคาถูกกว่าประเทศไทยจะเข้ามาฉกชิง
ส่วนแบ่งตลาดส่งออกของประเทศไทย อนาคตของ
ประเทศไทยขึ้นอยู่กับความสามารถในการพัฒนาเพิ่ม
ขีดความสามารถทางเทคโนโลยีอย่างต่อเนื่อง และ
ทักษะที่มีอยู่ของวิสาหกิจ และคุณภาพฝีมือแรงงาน
ระบบที่ให้รางวัลกับทักษะที่ดูคลุมเครือนั้นไม่ใช่ค ำตอบ
ประเทศไทยเคยและมีโอกาสที่ดีในการดึงดูดนัก
ลงทุนต่างชาติ พวกเขาเหล่านั้นมีบทบาทสำคัญใน
กลยุทธ์ขยายทักษะทางด้านเทคโนโลยีโดยเฉพาะการ
ฝึกหัดพนักงาน แต่ถ้าจะพึ่งแต่ต่างชาติเพียงอย่างเดียว
คงไม่ใช่คำตอบทั้งหมดของอนาคตของประเทศชาติ
ในระยะแรกของการเติบโตของประเทศในยุคนั้นเรา
ใช้ทุนสำรองที่พอจะมีเหลืออยู่บ้าง แต่ก็ใกล้หมดเต็มที
เพราะประเทศเพิ่งผ่านจากวิกฤตเศรษฐกิจเมื่อช่วง
คริสต์ทศวรรษ 1980 (พ.ศ. 2523 - 2532) อาการตึงตัว
อย่างรุนแรงเกิดขึ้นให้เห็นโดยทั่วไปในระบบโครงสร้าง
พื้นฐานของประเทศ โดยเฉพาะภาคการขนส่งและภาค
การสื่อสาร จุดนี้เป็นจุดที่รัฐบาลตัดสินใจผิดพลาดอย่าง
รุนแรงด้วยการแปรรูปองค์กรรัฐวิสาหกิจที่ให้บริการขั้น
Industry in Thailand has traditionally been concentrated
in Bangkok and its environs. The government has made
many attempts to reduce the concentration of economic
activities in Bangkok, the two main instruments deployed
being the spread of infrastructural services to the countryside,
and differential tax treatment through the BOI privileges.
The spread of the physical infrastructure has been a
long process. The road network was built up in the 1960s
and the early 1970s. During the 1980s, electricity was
made available to nearly all villages in Thailand. What still
needs to be done is to make the telephone system also
available in the rural areas, but then Bangkok itself still
suffers from a shortage of lines.
The BOI’s generous tax privileges to investors who
located their plants in the outer provinces had been of
long standing. In their way, they have been effective
particularly during the last few years. Unfortunately, BOI
has had a habit of defining Bangkok and its environs (the
area to be discriminated against) quite narrowly, and then
gradually widening it. Firms would locate their plants just
87