บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

ก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นเป็นสองเท่าจาก 251 คันในสมัย
รัชกาลที่ 5 เป็น 528 คัน ใน พ.ศ. 2455 ส่วนรถลากซึ่ง
คนกรุงเทพฯ นิยมใช้กันมากนั้นมีจำนวนถึง 2,698 คัน
ในช่วงต้นรัชกาล และเมื่อ Somerset Maugham
นักเขียนชาวอังกฤษเข้ามาเยือนกรุงเทพฯ ใน พ.ศ.
2468 นั้น เขามีความเห็นว่าเมืองหลวงของสยามมี
ลักษณะที่ “...แปลก ขาดความลุ่มลึก และยุ่งเหยิง...”
แต่ Maugham ก็ยังแสดงความชื่นชมความมีสีสันและ
ความโดดเด่นแปลกตาของบรรดาวัดวาอารามต่างๆ ใน
กรุงเทพฯ ด้วย
อนึ่ง “ความยุ่งเหยิง” ตามทัศนะของ Maugham นั้น
น่าจะหมายถึงการสัญจรไปมาบนท้องถนนในกรุงเทพฯ
ซึ่งไม่ค่อยมีระเบียบ และส่อให้เห็นถึงการขัดแย้งกันของ
การใช้ชีวิตแบบวิถีไทยที่มีลักษณะการดำรงชีวิตที่ผ่อน
คลาย (แบบชาวบ้าน) มีความเคยชินกับการพึ่งพาครรลอง
ของธรรมชาติและการใช้ทางน้ำเป็นเส้นทางสัญจรหลัก
กับการใช้ชีวิตแบบคนเมืองในเมืองที่ปรับตัวเข้าสู่ความ
ทันสมัยซึ่งใช้เครือข่ายถนนเป็นเส้นทางสัญจรหลัก และ
ต้องการการมีส่วนร่วมในการรักษาระเบียบวินัยของ
คนเมืองตลอดจนการมีกฎหมายควบคุมการจราจรที่
Thus Dusit Thani was therefore intended to reflect the
ideal image of a modern Siamese society.
While Dusit Thani presented the image of a modern
city with streets as the major means of communication,
the growth and development of Bangkok also reflected
the preference of the elite to use cars for transportation
rather than by means of waterways. The government
also gave more importance to road networks instead of
the maintenance of rivers and canals. The number of
automobiles in Bangkok doubled from 251 in the period
of Rama V, to 582 in the year 1912, while the number of
rickshaws that were popular among the people of Bangkok,
amounted to 2,698 vehicles by the beginning of the new
reign. The British writer W. Somerset Maugham who
came to Bangkok in 1925, expressed his opinion about
the capital city of Siam as being a “strange, flat, confused
city” but admired its colorful and strikingly exotic temples.
By “confused”, Maugham was probably referring to traffic
on the streets of Bangkok which was disorderly and on the
whole, appeared to be incongruous with the Thai way of
มีประสิทธิภาพตามที่ใช้กันอยู่ในโลกตะวันตก
พระราชวัง การออกแบบพระราชวังตั้งแต่สมัย
รัชกาลที่ 6 เป็นต้นไป การวางผังบริเวณจะไม่เน้น
เรื่องการแบ่งเขตพระราชฐาน และการจัดวางตำแหน่ง
ของพื้นที่ใช้สอยบริเวณที่ประทับของพระมหากษัตริย์
เรียงกันตามแนวแกนอย่างเคร่งครัดในเชิงประเพณี
อย่างที่เป็นมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 1 แต่ให้ความสำคัญ
กับการจัดประโยชน์ใช้สอยตามแบบที่ควรจะเป็นในทาง
สถาปัตยกรรม และการจัดวางตำแหน่งของตัวอาคารให้
สอดคล้องกับสภาพภูมิอากาศตลอดจนเพื่อความสะดวก
สบายในการพักอาศัยเป็นหลัก
พระราชวังพญาไท เป็นพระราชวังที่สำคัญที่สุดใน
สมัยรัชกาลที่ 6 และเป็นพระราชมณเฑียรเพียงแห่งเดียว
ที่มีองค์ประกอบทางสถาปัตยกรรมแบบเรือนยอดที่
มีนัยเป็นสัญลักษณ์ของสถาบันกษัตริย์อยู่ในพระราชวัง
พระราชวังพญาไทเริ่มก่อสร้างตั้งแต่ พ.ศ. 2452
ในสมัยรัชกาลที่ 6 เมื่อ พ.ศ. 2462 โปรดเกล้าฯ ให้
รื้อตำหนักที่สร้างตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5 เหลือไว้เพียง
พระที่นั่งเทวราชสภารมย์ และโปรดเกล้าฯ ให้สร้าง
พระที่นั่งเพิ่มขึ้นอีก 5 องค์ รวมเป็นพระที่นั่งทั ้งสิ้น
life. Specifically, the relaxed lifestyle, accustomed to living
with nature and relying on waterways as the major routes
for transportation, was in contrast with the modern urban
way of life that rely on roads as the main transportation
routes and require people to have discipline in addition
to having effective traffic control measures like those in
western countries.
Royal Palaces
In the design of palaces from the time of Rama VI
onwards, the site plan did not give importance to defining
the royal quarters and organizing spaces along the axes
as strictly as had been in the past since the time of Rama
I. Instead, there were more concerns with organizing
spaces according to their uses and orientating buildings
in appropriate directions with regards to the climate, so
as to provide functional ease and comfort.
Phayathai Palace was the most important royal
palace in the period of Rama VI and was the only palatial
compound to have architectural buildings with a certain
roof style to symbolize the monarchy.
191