บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

่
การเกษตรนั้นมีไม่มากนัก ทำให้มีผู้คนอีกมากที่จำเป็น
ต้องอยู่บ้านเฉยๆ ในหลายพื้นที่ชาวบ้านยังใช้ระบบ
แลกเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ด้วยแรงงานและการ
บริการ เพราะในพื้นที่เหล่านั้นขาดแคลนเงินสดในท้อง
ถิ่นและค่าใช้จ่ายของการเดินทางที่แพงมาก มากกว่า
ความรังเกียจที่จะใช้ระบบแลกเปลี่ยนด้วยเงินตรา
การพาณิชย์ของประเทศถูกขับเคลื่อนภายใต้
อิทธิพลของชาวจีนที่มีเอกลักษณ์ และแยกตัวชัดเจน
ออกจากกลุ่มคนไทย เป็นแบบฉบับที่ “ข้าว” นั้นจะสร้าง
รายได้ดีกว่าเกินครึ่งของการส่งออกของประเทศ ส่งผล
ให้การค้าข้าวเป็นธุรกิจที่ได้รับการนับหน้าถือตาจาก
บรรดาธุรกิจในแต่ละท้องถิ่น ไม้สัก ดีบุก และยางพารา
พยุงรายได้จากการส่งออกในส่วนที ่เหลือของประเทศ
ซึ่งก็มีธุรกิจกระบวนการแปรรูปอีกจำนวนหนึ่งที่แปรรูป
ผลผลิตเพื่อการส่งออก ได้แก่ ธุรกิจโรงสีข้าว และโรง
ไม้ที่ขยับตัวสนับสนุนการส่งออกอันเป็นที่มาของราย
ได้ของประเทศ
สถานะทางการเงินของประเทศไทยเมื่อสิ้นสุด
สงครามโลกใหม่ๆ นั้น เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลย
เป็นผลมาจากการเข้าร่วมสงครามกับฝ่ายญี่ปุ่นใน
million tons of rice to the victorious Allies. True, eventually,
heroic negotiations pared the amount of reparations to
insignificance. But the uncertainty created by the negotiations
and the monopolization of the rice trade caused a great
deal of turmoil in the rice market.
The monetary system was in chaos. During the war,
the Japanese had asked the Thai authorities to issue large
amounts of baht to finance their military expenditures in
Thailand. The baht was supposedly backed by the
issuance of yen credit balances in the Yokohama Specie
Bank. The reserves of course became worthless with the
defeat of Japan, and the baht went into a tailspin. The
inflation of the time, which saw the real value of the currency
depreciate sevenfold toward the end of the war and then
another twenty percent in the first two years after the war,
was the worst ever experienced in Thailand’s economic
history. The inflation did not just erode the real incomes
of the civil servants but almost wiped it out, so that the
incomes of the top echelon among the civil servants was
less than 3 per cent of the level before the war.
The Financial Advisor at the time wrote: “In May 1946
ระหว่างสงคราม ประเทศไทยจำต้องจ่ายค่าปฏิกรรม
สงครามเป็นข้าวจำนวนถึง 2 ล้านตัน เพื่อชดใช้ให้กับ
ฝ่ายพันธมิตรประเทศที่ชนะสงคราม จริงอยู่ที่ผลของ
การเจรจาต่อรองอย่างจริงจังสามารถลดมูลค่าของค่า
ปฏิกรรมสงครามลงจนแทบจะเป็นเรื่องไม่คอขาดบาด
ตาย แต่ถึงกระนั้นความไม่แน่นอนอันเป็นผลมาจาก
การต่อรองต่างๆ ตลอดจนการผูกขาดในการค้าข้าว
ก็ส่งผลความผันผวนอย่างมากมายต่อกลไกทาง
การตลาดของการค้าข้าว
ระบบการเงินนั้นสับสนอลหม่าน ในช่วงสงคราม
ประเทศญี่ปุ่นได้สั่งการให้ไทยผลิตเงินบาทขึ้นมาเพื่อ
สนับสนุนกองทัพพระจักรพรรดิที่ตั ้งฐานทัพอยู่ใน
ประเทศไทย เพื่อทำให้กองทัพญี่ปุ่นนั้นสามารถใช้จ่าย
กันได้อย่างคล่องตัวในช่วงมหาสงคราม เงินบาทนั้น
ควรจะได้รับการประกันเครดิตด้วยเงินเยนตามสัญญา
ที่มีไว้กับ โยโกฮาม่า สปีซี แบงค์ (ปัจจุบันไม่มีอยู่แล้ว
เพราะถูกครอบครองกิจการโดย แบงค์ ออฟ โตเกียว
–ผู้แปล ษิระ น้อยทิพย์) เป็นที่แน่นอนว่าจากการที
ญี่ปุ่นแพ้สงครามนั้น ส่งผลให้เงินทุนสำรองระหว่าง
ประเทศแทบจะไม่เหลือค่าใดๆ ค่าเงินบาทนั้นอยู่ใน
Siam was starting from scratch; the till was completely
empty and the only asset she possessed was her potential
power to acquire stocks of foreign exchange.” 1
The resilience of the Thai economy, that “power to
acquire stocks of foreign exchange”, showed through
quickly. By 1947, inflation had almost disappeared, helped
by the recovery of her exports, soon to be followed by the
commodity boom arising out of the Korean war. The main
reason for this turnaround was the recovery in rice
production from the low levels that prevailed in the highly
insecure conditions in the countryside during the war.
ECONOMIC NATIONALISM AND CORRUPTION: LAYING
THE FOUNDATIONS (1947-1958)
The stabilization achieved by 1947 was based on
a system of multiple exchange rates which generated
considerable foreign exchange profits for the government.
The reverse side of the same coin is that this was an
implicit tax on exports of primary commodities, particularly
rice. The implicit taxation of rice through this mechanism
65