commission pour l'aide financiere aux victimes d'actes ... - Justice

Hierop repliceerde de minister van justitie dat hij niet op alle praktische vragen
zou antwoorden, en derhalve kwam dit onderdeel van de interpellatie niet
verder aan bod.
De raadslieden van verzoeker stellen verder in hun zittingsnota:
“het is duidelijk dat dit volstrekt onvoldoende is om, bij gebrek aan enige
aanwijzing terzake in de wet zelf, te stellen dat in hoofde van de slachtoffers
van opzettelijke gewelddaden geen burgerlijk recht zou zijn toegekend, en dat
de vordering niet overdraagbaar zou zijn.
Hetgeen evenwel meer is, de wetswijzigingen die er naderhand zijn geweest,
wijzen er integendeel op dat wel een burgerlijk patrimonieel recht tot
schadeloosstelling, was beoogd, zodat volstrekt niet kan worden ingezien
waarom – de lege lata – de gemene erfrechtregeling hierop niet van toepassing
zou zijn.
Thans bepaalt art. 31 van de wet van 1 augustus 1985 dat de commissie
een financiële hulp kan toekennen aan rechtstreekse en onrechtstreekse
slachtoffers (art. 31, 1° en 2°), maar verder in art. 31bis: “de financiële hulp
als bedoeld in de artikelen 31 1 tot 4 wordt toegekend onder de volgende
voorwaarden …
en dat de wetgever steeds een burgerlijk, patrimoniaal recht tot
schadeloosstelling heeft beoogd.
M.a.w. als aan de voorwaarden van art. 31bis van de wet van 1 augustus 1985
is voldaan, (gewelddaad in België gepleegd, slachtoffer bezit de Belgische
nationaliteit, definitieve rechterlijke beslissing over de strafvordering of
seponering, verzoek ingediend binnen de drie jaar en schade kan niet afdoend
op een andere manier worden hersteld), dan heeft de commissie geen andere
mogelijkheid dan de hulp toe te kennen. De hulp wordt toegekend!
Onder de gestelde voorwaarden, en voor de in art. 31 bedoelde categorieën
van personen, betreft het dus wel degelijk een patrimoniaal recht, een
burgerlijk recht dat in geld waardeerbaar is, en dat aldus in het vermogen valt.
(…)
Als het derhalve een patrimoniaal recht betreft, is er geen enkele reden om,
bij gebreke aan andersluidende wettelijke bepaling, te stellen dat dit recht
niet in het patrimonium van de overleden rechtstreekse slachtoffers zou
vallen, en al evenmin om te stellen dat dit bij hun overlijden teloor zou gaan en
niet zoals alle andere patrimoniale rechten en plichten zou vererven op hun
erfgenamen.”
De raadslieden voegen er nog aan toe dat het volkomen onbillijk zou zijn dat
erfgenamen van slachtoffers die zijn overleden nog voor tussenkomst van
de commissie hun rechten zouden zien teloor gaan in tegenstelling tot de
erfgenamen van rechtstreekse slachtoffers die wel al betaling kregen via de
commissie.
179