commission pour l'aide financiere aux victimes d'actes ... - Justice

ontkent zijn betrokkenheid bij de hem ten laste gelegde feiten. Het bewijs ligt
niet voor dat vierde beklaagde, onder een bevel of onder een voorwaarde, U
bedreigd heeft met een aanslag op personen of eigendommen waarop een
criminele straf gesteld is.
Zoals reeds hoger geargumenteerd (cfr. betichting A), is de rechtbank van
oordeel dat er grote onduidelijkheid bestaat omtrent de feiten die zich op 26
december 2002 hebben voorgedaan.
De verklaringen van U en A worden onvoldoende geobjectiveerd door de
overige gegevens van het strafonderzoek.
Beklaagde wordt derhalve vrijgesproken van de hem ten laste gelegde
betichting C.”
Gelet op die vrijspraak meent de raadsman van verzoeker dat zijn cliënt geen
schuld trof aan de gewelddaden waarvan hij zelf het slachtoffer werd.
Naar het oordeel van de Commissie impliceert deze vrijspraak niet dat
verzoeker zich niet de facto zou opgehouden hebben in een milieu dat zich
inlaat met onfrisse praktijken. De Commissie steunt haar overweging op
volgende elementen van het geconsulteerde strafdossier:
– de eigen bekentenissen van verzoeker (“ik ben bekend in het milieu van
minder integere individuen” – medico-legaal verslag d.d. 14 juni 2007);
– de dreigende inhoud van zijn gsm-berichten waarvan hij het verzenden zelf
minstens gedeeltelijk toegaf (P.V. van 26 december 2002);
– de verklaringen afgelegd door de overige betrokkenen in deze zaak (P.V.’s
van 29 mei 2004 en 26 december 2006).
Voorts wordt opgemerkt dat de Commissie niet gebonden is door de
uitspraak op burgerrechtelijk vlak. Immers, de Commissie verschilt in
haar beoordelingscriteria van de burgerlijke rechter doordat zij enerzijds
het limitatief karakter van de schadeposten die voor vergoeding in
aanmerking komen, moet respecteren en anderzijds door het feit dat zij
beslist ‘in billijkheid’. Bij de totstandkoming van de wet van 1 augustus
1985 is de wetgever vertrokken vanuit een heel andere filosofie dan de in
het gemeenrecht toegepaste bestraffing van de fout, nu de Staat niet de
veroorzaker is van de schade. De reeds aangehaalde notie “collectieve
solidariteit tussen de leden van eenzelfde natie” is op haar beurt gestoeld op
het begrip “abnormaal sociaal risico” dat tot de ongelijkheid van de burgers
terzake van de openbare lasten leidt. Het aldus gecreëerde mechanisme van
“buitengewone schadeloosstelling” is tevens gebaseerd op de idee dat de
collectiviteit naar billijkheid moet instaan voor het herstel van de schade die
op zich als een sociale kwaal wordt beschouwd.
De Commissie heeft evenwel ernstige bedenkingen bij de toepassing van
dit principe van collectieve solidariteit op gevallen waarbij een verzoeker
zich willens en wetens in een milieu beweegt dat aanleiding kan geven tot
feiten waarvan hij uiteindelijk zelf het slachtoffer wordt. Zonder het proces
424