commission pour l'aide financiere aux victimes d'actes ... - Justice

In zijn schriftelijke reactie d.d. 27 november 2008 alsook in zijn mondelinge
toelichting verstrekt ter zitting d.d. 20 januari 2009, ging de raadsman van
verzoeker absoluut niet akkoord met deze stelling. Hij stipte aan dat de
Correctionele rechtbank in haar vonnis d.d. 11 maart 2008 met geen woord
gerept had over enige medeverantwoordelijkheid van de heer M, zodat de
Commissie, gelet op het definitief karakter en het gezag erga omnes van
voormeld vonnis, niet zomaar kon beslissen dat verzoeker wél zou hebben
bijgedragen tot de op hem gepleegde feiten.
Echter, bij de totstandkoming van de wet van 1 augustus 1985 is de wetgever
vertrokken vanuit een heel andere filosofie dan de in het gemeenrecht toegepaste
bestraffing van de fout, nu de Staat niet de veroorzaker is van de schade. De
reeds aangehaalde notie “collectieve solidariteit tussen de leden van eenzelfde
natie” is op haar beurt gestoeld op het begrip “abnormaal sociaal risico” dat tot
de ongelijkheid van de burgers terzake van de openbare lasten leidt. Het aldus
gecreëerde mechanisme van “buitengewone schadeloosstelling” is tevens
gebaseerd op de idee dat de collectiviteit naar billijkheid moet instaan voor
het herstel van de schade die op zich als een sociale kwaal wordt beschouwd.
Wat het onderhavig dossier betreft is de Commissie van oordeel dat
verzoeker het hierboven uiteengezette principe van collectieve solidariteit zélf
onmiskenbaar heeft geschonden in de mate dat hij blijk heeft gegeven van
onoorbaar gedrag. Dat laatste blijkt ten overvloede uit bepaalde passages
van het sub I geciteerd p.v.: “in de rechter achterzak van betrokkene treffen
wij een keukenmes aan met zwart handvat, lengte 23 cm”; “zijn adem ruikt
naar alcohol”; “zegt hij dat hij gevochten heeft”; “dat hij eens coke gerookt
heeft op het appartement van die persoon.”
Gelet op het bovenstaande meent de Commissie dat terecht toepassing kan
gemaakt worden van voornoemd artikel 33, § 1, van de wet en acht zij het
billijk om het hulpverzoek in zijn geheel af te wijzen.
M80406 (2008)
Ter zitting van de Commissie d.d. 8 december 2008 ondervroegen de
Commissieleden de raadsman van verzoeker over de rol van zijn cliënt bij de
feiten d.d. 26 december 2002.
De raadsman lichtte toe dat de heer G [de verzoeker], als vierde beklaagde,
werd vervolgd voor de Correctionele rechtbank te Hasselt (wegens “onder
een bevel of onder een voorwaarde, mondeling, U te hebben bedreigd met
een aanslag op personen of op eigendommen, waarop een criminele straf
is gesteld”), doch dat hij van de hem ten laste gelegde betichting werd
vrijgesproken. Terzake stelde de rechtbank het volgende:
“De schuld van vierde beklaagde aan de hem ten laste gelegde feiten, zoals
in de dagvaarding omschreven onder de betichting C, wordt niet naar eis
van recht bewezen door de onderzoeksresultaten verzameld tijdens het
gerechtelijk onderzoek en het ter zitting gevoerde onderzoek. Beklaagde
423