commission pour l'aide financiere aux victimes d'actes ... - Justice

Verzoekster verwijst naar uw beslissing dd. 03.02.2005 (M1464) waarbij
‘opeenvolgende opnames in diverse ziekenhuizen en psychiatrische
inrichtingen over meerdere periodes en regio’s verspreid, inderdaad als een
vorm van overmacht voor het niet tijdig indienen van een hulpverzoek kan
beschouwd worden.’
Verzoekster meent dat zij zich in een analoge overmachtsituatie bevindt.”
Primo wordt ingegaan op het argument van verzoekster dat de termijn van
verzet zou zijn blijven lopen omdat het vonnis niet aan de veroordeelde kon
worden betekend.
In de onderhavige zaak heeft de veroordeelde geen gekende woon- of
verblijfplaats in België noch in het buitenland, zodat de betekening van het
verstekvonnis werd gedaan aan de procureur des Konings. Deze betekening
is regelmatig geschied op 25 februari 2009.
Echter, deze betekening is feitelijk niet relevant in het licht van de inleiding
van een procedure voor de Commissie. De Commissie vermoedt dat het
refereren aan deze handeling berust op een foutieve lezing van artikel 31bis,
§ 1, 4°, van de wet van 1 augustus 1985. Immers de termijn van drie jaar
waarbinnen een verzoek voor de Commissie moet worden ingediend, loopt
vanaf “de dag waarop definitief uitspraak is gedaan over de strafvordering.”
In het laatste zinsdeel van dit artikel: “of de dag, indien deze van latere datum
is, waarop uitspraak is gedaan over de burgerlijke belangen” wordt geen
gewag gemaakt van een ‘definitieve uitspraak over de burgerlijke belangen.’
Kortom, de wet van 1 augustus 1985 vereist nergens dat het vonnis, waarvan
de datum de verjaringstermijn van drie jaar doet aanvangen, in kracht
van gewijsde moet zijn getreden op burgerlijk vlak. De Commissie heeft
reeds diverse malen de gelegenheid gehad haar standpunt hieromtrent te
verwoorden en wordt hierin geruggensteund door rechtspraak van de Raad
van State (R.v.St., nr. 3916, 26.01.2009, zaak G/A 191.029 en nr. 186.995,
13/10/2008, zaak A.187.639/IX-5893).
Wanneer de beslissing regelmatig is betekend, heeft de bij verstek
uitgesproken veroordeling kracht van gewijsde na het verstrijken van de
gewone termijn van verzet, weliswaar onder voorbehoud van een regelmatig
verzet tijdens de buitengewone termijn van verzet.
Vanaf het verstrijken van de gewone termijn van verzet heeft het verstekvonnis
zijn normale uitwerking (Cass. 25 april 2001, Arr. Cass., 2001, 721). Zo kan het
verstekvonnis gelden als basis voor de herhaling en kan de veroordeling een
beletsel vormen voor strafuitstel, opschorting of probatie. Zodra de gewone
termijn van verzet is verstreken, kan ook de burgerlijke partij het vonnis ten
uitvoer leggen (A. VANDEPLAS, “De verjaring van het verzet”, noot onder
Cass. 9 januari 2007, R.W., 2007-2008, 703).
Indien nu de redenering zou gevolgd worden dat het vonnis gedurende de
buitengewone termijn van verzet nog niet in kracht van gewijsde is getreden,
355