commission pour l'aide financiere aux victimes d'actes ... - Justice

overmacht wordt aanvaard voor het niet stellen van burgerlijke partij, en
concludeert hieruit dat het verzoek toch ontvankelijk moet verklaard worden.
De Commissie is van oordeel dat de door de raadsman aangehaalde
rechtspraak van de Commissie op de onderhavige casus geen toepassing kan
vinden. In casu ligt er immers een beslissing van een onderzoeksgerecht voor,
en in die hypothese moet toepassing gemaakt worden van artikel 31bis, § 1, 4°
van de wet (hoger geciteerd).
Nu moet vastgesteld worden dat het verzoek bij de Commissie niet binnen de
drie jaar na de beslissing van het onderzoeksgerecht (Raadkamer te Tongeren)
werd ingediend, ziet de Commissie zich genoodzaakt om het verzoek als
onontvankelijk af te wijzen.
De Commissie wenst evenwel te benadrukken dat de afwijzing van het verzoek
louter op juridisch-technische gronden berust en geenszins een miskenning
inhoudt van het zwaar moreel leed dat aan verzoekster ongetwijfeld werd
toegebracht ingevolge het overlijden van haar moeder in omstandigheden die
met gruwel gepaard gingen en waarvan de Commissie met afschuw kennis
nam. De Commissie wenst verzoekster sterkte toe bij het verwerken van de
feiten.
requête tardive: jour du jugement
M50022 (2005)
De Commissie dient te onderzoeken of aan de ontvankelijkheidsvoorwaarden
is voldaan ; één van deze voorwaarden betreft de termijn waarbinnen het
verzoekschrift dient te worden ingediend. Deze termijn wordt bepaald in artikel
31bis, §1, lid 4 van de wet van 1 augustus 1985 dat luidt:
”Het verzoek is binnen drie jaar ingediend. De termijn loopt, naargelang
het geval, vanaf de eerste beslissing tot seponering, de beslissing van het
onderzoeksgerecht, de dag waarop definitief uitspraak is gedaan over de
strafvordering of de dag, indien deze van latere datum is, waarop uitspraak is
gedaan over de burgerlijke belangen.”
Artikel 48 en volgende van het Gerechtelijk Wetboek zijn in deze van toepassing;
met betrekking tot de vervaltermijnen bepaalt artikel 50 alinea 1 “De termijnen,
op straffe van verval gesteld, mogen niet worden verkort of verlengd, zelfs met
instemming van partijen, tenzij dat verval gedekt is onder de omstandigheden
bij de wet bepaald”.
Verder bepaalt artikel 52 de wijze van berekening van de termijn en bepaalt
artikel 53 dat de vervaldag in de termijn is inbegrepen, maar voorziet uitdrukkelijk
in een verplaatsing op de eerstvolgende werkdag indien de vervaldag een
zaterdag, een zondag of een feestdag is.
In onderhavige zaak is de eindbeslissing op strafgebied een vonnis van de
Correctionele rechtbank te Kortrijk d.d. 24 december 2001; de “dies a quo”
346