commission pour l'aide financiere aux victimes d'actes ... - Justice

M90157 (2009)
De kwalificatie in PV. nr. H. A. 43.L8.102857/2003 was: wederzijdse opzettelijke
slagen en verwondingen (vechtpartij).
Na lectuur van het strafdossier en van het vonnis van de Rechtbank van Eerste
Aanleg te Hasselt d.d. 11 oktober 2006 kan worden afgeleid dat het gedrag
van verzoeker mee aan de basis lag van de op hem gepleegde gewelddaden.
Verzoeker bevestigde dat het op zijn voorstel is dat partijen “buiten gingen
op de zaak te beslechten”. Verzoeker heeft als eerste geslagen: hij verklaarde
zelf “dat hij G uitnodigde om hem te slaan”.
Het vonnis citeert: “de begeleidende omstandigheden waaruit blijkt dat eerst
D moedwillig en doelbewust een gevecht aanging met een ander persoon,
met de bedoeling de fysieke integriteit van deze aan te randen.” Uit het vonnis
blijkt dat verzoeker op strafrechterlijk en op burgerlijk gebied veroordeeld
werd.
Bij de totstandkoming van de wet van 1 augustus 1985 is de wetgever
vertrokken vanuit een heel andere filosofie dan de in het gemeenrecht
toegepaste bestraffing van de fout, nu de Staat niet de veroorzaker is van de
schade. De notie “collectieve solidariteit tussen de leden van eenzelfde natie”
is op haar beurt gestoeld op het begrip “abnormaal sociaal risico” dat tot de
ongelijkheid van de burgers terzake van de openbare lasten leidt. Het aldus
gecreëerde mechanisme van “buitengewone schadeloosstelling” is tevens
gebaseerd op de idee dat de collectiviteit naar billijkheid moet instaan voor
het herstel van de schade die op zich als een sociale kwaal wordt beschouwd.
Wat onderhavig dossier betreft is de Commissie van oordeel dat verzoeker
het hierboven uiteengezette principe van collectieve solidariteit zelf
onmiskenbaar heeft geschonden in de mate dat hij blijk heeft gegeven van
ongeoorloofd gedrag.
Gelet op het bovenstaande meent de Commissie dat terecht toepassing kan
gemaakt worden van voornoemd artikel 33, § 1, van de wet en acht zij het
billijk om het hulpverzoek in zijn geheel af te wijzen.
comportement de la personne décédée
L’article 33, § 1er, a été modifié par l’article 11 de la loi du 30 décembre 2009
portant des dispositions en matière de Justice (II).
La commission peut notamment prendre en considération :
– le comportement du requérant lorsque celui-ci a contribué directement ou
indirectement à la réalisation du dommage ou à son aggravation;
– la relation entre le requérant et l’auteur.
Voir les arrêts n° 163.306, 307, 308 et 310 du 9 octobre 2006 du Conseil d’Etat
dans les affaires M1041 (2003).
427