AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 604 - 3.11.08 HOF VAN CASSATIE 2483
3.4. Het zal dus uiteindelijk nog altijd de wetgever zelf zijn die beslist of de door het
arrest aangevoerde discriminatie moet weggewerkt worden.
In het voorliggend geval is de wetgever ook effectief tussengekomen.
Bij K.B. van 13 juni 2007 (B.S. 25 juni 2007 en INW. 1 januari 2008) werden de
onbezoldigde stagiairs opgenomen in het toepassingsgebied van de Arbeidsongevallenwet
van 10 april 1971.
Uit het verslag aan de Koning blijkt dat het besluit beoogt tegemoet te komen aan de
opmerking die door het Arbitragehof werd geformuleerd in het arrest 186/2004 van 16
november 2004.
De wetgever heeft evenwel niet enkel het laatste woord om te bepalen óf de
aangevoerde discriminatie wordt weggewerkt, maar ook op welke wijze dit gebeurt.
Zo strekte het K.B. van 13 juni 2007 er niet louter toe de Arbeidsongevallenwet uit te
breiden tot deze nieuwe categorie personen.
Het artikel 3 van het KB (dat een nieuw artikel 1bis invoegt in het KB van 25 oktober
1971) voorziet voor de toepassing van de Arbeidsongevallenwet ten aanzien van de
onbezoldigde stagiairs in een aantal bijzondere regels, onder andere dat geen
schadeloosstelling verschuldigd is voor de tijdelijke arbeidsongeschiktheid.
Uit het verslag aan de Koning blijkt dat het in het geval van de onbezoldigde stagiairs
onlogisch zou geweest zijn bij ongeval een dergelijke vergoeding toe te kennen, terwijl er
geen loonverlies is geleden.
De stelling dat het “arrest van het Arbitragehof in voorliggend geval geen enkele beleidsvrijheid
of keuzeruimte laat aan de wetgever omdat de draagwijdte van het arrest is
dat de gediscrimineerde categorie onder de norm moet vallen, en de verwijzende rechter
bevoegd, zelfs verplicht is de norm op de gediscrimineerde categorie toe te passen” 16 , kan
derhalve niet gevolgd worden.
Het louter toepasselijk verklaren van een norm op een categorie van personen die er
niet wordt in voorzien, zoals de verwijzende rechter in voorliggend geval heeft gedaan,
leidt immers uiteindelijk tot een ander resultaat dan hetgeen de wetgever door middel van
het KB van 13 juni 2007 heeft bedoeld.
De beslissing van de appelrechters de Arbeidsongevallenwet van toepassing te
verklaren op verweerder, heeft immers meteen tot gevolg dat de arbeidsongevallenwet
volledig wordt toegepast, waardoor eiseres, als arbeidsongevallenverzekeraar van de
paardenfokkerij waar verweerder zijn onbezoldigde stage deed, ook vergoeding zal
verschuldigd zijn voor de tijdelijke arbeidsongeschiktheid van de verweerder,
niettegenstaande de gesloten overeenkomst geen dekking voorzag voor dit risico.
Het op een actieve manier wegwerken van de discriminatie door de verwijzende
rechter, geeft in die zin aanleiding tot onrechtvaardige situaties en leidt tot resultaten die
niet overeenstemmen met de nadien uitgedrukte wil van de wetgever.
Wat voorafgaat toont aan dat het aan de wetgever toekomt regulerend op te treden en
zowel de contouren als de inhoud van het wetgevend werk te bepalen.
Het rechtmatig vertrouwen van de maatschappij in de wettelijke bepalingen en de
dwingende redenen van rechtszekerheid, waarvan de eerbiediging door de rechter in het
voormeld arrest van 20 december 2007 door uw Hof werd geboden, verzetten er zich m.i.
tegen dat de rechter, in een individueel geval een wet toepast op een toestand of een
categorie personen die er niet in voorzien is.
Dat is hetgeen de appelrechter in deze zaak wel hebben gedaan.
16 Zie pagina 4 punt 3.2.