AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2524 HOF VAN CASSATIE 4.11.08 - Nr. 608
de gevorderde herstelmaatregel tot afbraak en deze niet mag vervangen door een
veroordeling tot betaling van een meerwaarde; als betwisting omtrent het eigendomsgebruik
en de eigendomsbeperking, dit wil zeggen die het patrimonium van
de burger aanbelangt, houdt dit miskenning in van diens recht op een toetsing
met volle rechtsmacht door de rechter.
De omstandigheid dat de herstelmaatregel van afbraak verband houdt met burgerlijke
rechten en verplichtingen in de zin van de artikelen 6.1 EVRM en 14.1
IVBPR, neemt niet weg dat hij het resultaat is van een bestuurlijke appreciatie
die gericht is op het behoud van een maatschappelijk essentieel geachte waarde.
De rechter moet krachtens het beginsel der scheiding der machten dit bestuurlijk
beleid eerbiedigen en mag dit slechts marginaal toetsen.
Binnen de ruimte die de wet toelaat, komt het aldus aan het bestuur toe de hem
meest passend lijkende herstelmaatregel te kiezen na afweging tussen, enerzijds,
de vereisten van de goede plaatselijke ruimtelijke ordening zoals bepaald in artikel
4 Stedenbouwdecreet 1999, anderzijds, de nadelige financiële gevolgen die
de ene of andere maatregel voor de betrokkene zal meebrengen. De rechter vermag
enkel te oordelen of het bestuur bij zijn keuze wel of niet de wettigheid
heeft geëerbiedigd.
Het onderdeel dat ervan uitgaat dat de rechter op grond van artikel 6.1 EVRM
en 14.1 IVBPR zelf de toe te passen herstelmaatregel vrij moet kunnen bepalen
en, ongeacht de beleidsruimte van het bestuur, diens maatregel moet kunnen hervormen,
faalt om het hierboven in het antwoord op het eerste onderdeel gegeven
redenen evenzeer naar recht.
Prejudiciële vraag
Bijkomend verzoeken de eisers de hiernavolgende prejudiciële vraag te stellen
aan het Grondwettelijk Hof:
"Schenden de artikelen 68 van het Decreet van 22 oktober 1996 betreffende de
ruimtelijke ordening, zoals van kracht op het ogenblik van de formulering van de
herstelvordering, en het huidig artikel 149 van het decreet van 18 mei 1999 houdende
de organisatie van de ruimtelijke ordening, aldus begrepen dat deze de
rechter bij wie de bevoegde stedenbouwkundige administratie een door het decreet
bepaalde herstelmaatregel is ingeleid, enkel toelaten de externe en interne
wettigheid ervan te toetsen en te onderzoeken of ze strookt met de wet dan wel
of ze op machtsoverschrijding of machtsafwending berust, en hem niet toelaten
alles te beoordelen wat ook de administratie kan beoordelen, met inbegrip van de
gemaakte keuze en aldus hem niet toelaten om de opportuniteit van de gevorderde
maatregel te beoordelen, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in combinatie
met artikel 6.1 EVRM en artikel 14.1 IVBPR, die inhouden dat de burger bij
het bepalen van de verschillende facetten van zowel zijn burgerrechtelijke als
strafrechtelijke rechtspositie de waarborg geniet te worden beoordeeld door een
rechter met volle rechtsmacht?"
De vraag gaat uit van de verkeerde rechtsopvatting dat artikel 6.1 EVRM en
artikel 14.1 IVBPR de strafrechter verplichten de herstelmaatregel die het bestuur
vordert, steeds met volle rechtsmacht te beoordelen. De vraag hoeft bijgevolg
niet te worden gesteld.