AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 605 - 3.11.08 HOF VAN CASSATIE 2491
werven en te bezoldigen personeel'.
Deze tekst is duidelijk: aan (de eiser) wordt de mogelijkheid geboden personeel aan te
werven en te bezoldigen.
4.2. (De eiser) brengt het vonnis van de Arbeidsrechtbank te Antwerpen van 24 november
2005 (cf. supra 2.1.) bij waarin de aangevulde kamer van de Arbeidsrechtbank te Antwerpen
vaststelt dat tussen partijen niet langer betwisting bestaat over het feit dat (de eiser)
gedurende zijn tewerkstelling bij de Belgische Staat, vertegenwoordigd door de Federale
Overheidsdienst Financiën, verbonden was door een arbeidsovereenkomst. Verder is
de arbeidsrechtbank van oordeel dat (de eiser) was tewerkgesteld als bediende en als gerant,
hoofdzakelijk belast met hoofdarbeid.
De tweeledigheid van de uitgeoefende functie van (de eiser) lag reeds besloten in de bewoordingen
van de overeenkomst afgesloten tussen (de eiser), genoemd als 'medecontractant'
en het O.P.F.: enerzijds als exploitant (zelfstandig handelaar) en anderzijds als huisbewaarder.
Het arbeidsrechtelijk statuut van (de eiser) in de arbeidsrelatie met de Federale Overheidsdienst
Financiën is naar het oordeel van het (arbeids)hof dan ook dit van een contractueel
bediende in het Ontmoetingscentrum O.P.F. en niet van statutair ambtenaar bij FOD
Financiën.
Ook het arrest van het Hof van Beroep te Antwerpen van 13 februari 2003 had tot het
bediendenstatuut van (de eiser) besloten (blz. 11 in fine).
Gewijsde:
5. Het hof van beroep motiveert in het aangehaalde arrest op blz. 12: 'dat in het kader
van de wettelijke strafrechtelijke toerekening hieraan onmiddellijk dient te worden toegevoegd
dat de concrete elementen van het strafdossier aantonen dat beklaagde A. B. (thans
de eiser) een werknemer was die over een zeker gezag beschikte en een zekere leiding uitoefende
over het personeel waarvan sprake in de dagvaarding, en dat, in tegenstelling tot
wat beklaagde A. B. concludeert, B.V.H. in de nacht van 13 op 14 november 1993 op terugweg
was van haar werk in het restaurant van het O.P.F.; dat het begrip 'aangestelde' in
de tenlasteleggingen in die zin dient te worden begrepen: een werknemer die over een zeker
gezag beschikt en een zekere leiding uitoefent; dat de omstandigheid dat beklaagde A.
B. geen zelfstandige uitbater was en niet de eigenaar was van de onderneming e(r) geen
afbreuk aan doet dat hij als werknemer concreet over de betreffende personen een zeker
gezag en leiding had en hij daarbij diende te waken over de naleving van de sociale wetgeving
terzake, hetgeen hij manifest niet gedaan heeft'.
De belangrijke overweging maakt deel uit van hetgeen door het hof (van beroep) noodzakelijk,
zeker en vaststaand werd beslist, nu dit precies de overweging was om B. als
aangestelde te veroordelen voor de inbreuken op de sociale wetgeving en niet de Belgische
Staat (C. VAN DEN WYNGAERT, Strafrecht en strafprocesrecht, Maklu, Antwerpen,
1998, p. 629: 'Alles wat in rechte vereist is om de beslissing van de strafrechter te motiveren,
d.w.z. niet enkel het beschikkend gedeelte, maar ook de motivering (artikel 149 van
de gecoördineerde Grondwet) is 'noodzakelijk' en bindt op die grond de burgerlijke rechter').
Door het hof van beroep wordt (de eiser) in het kader van de wettelijke strafrechtelijke
toerekening gekwalificeerd als 'aangestelde' en niet als 'werkgever'.
Wat de verdere lezing van dit arrest betreft, dient vastgesteld dat het hof (van beroep)
duidelijk stelt dat het de strafrechtelijke kwalificaties 'in het kader van de wettelijke strafrechtelijke
toerekening' benadert. Het hof van beroep heeft gesteld dat (de eiser) een
werknemer was die over een zeker gezag beschikte en een zekere leiding uitoefende over
het personeel waarvan sprake in de dagvaarding zijnde de werknemers B.V.H., C.V.W.,