AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 646 - 19.11.08 HOF VAN CASSATIE 2663
ARREST (vertaling)
(A.R. P.08.0807.F)
I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF
De cassatieberoepen zijn gericht tegen het arrest van het hof van beroep te
Luik, correctionele kamer, van 16 april 2008.
De eisers voeren in een memorie die aan dit arrest is gehecht, vijf middelen
aan.
Raadsheer Paul Mathieu heeft verslag uitgebracht.
Advocaat-generaal Damien Vandermeersch heeft geconcludeerd.
II. BESLISSING VAN HET HOF
Beoordeling
(...)
Vierde middel
Het middel verwijt het arrest dat het de eisers veroordeelt tot betaling, aan de
verweerder, van de in artikel 1022bis van het Gerechtelijk Wetboek bedoelde
rechtsplegingsvergoeding, die het arrest op 1.100 euro vaststelt. Het voert aan
dat de appelrechters door die ambtshalve veroordeling uit te spreken, artikel
1138, 2°, van datzelfde wetboek schenden alsook het beschikkingsbeginsel miskennen.
Krachtens artikel 162bis van het Wetboek van Strafvordering wordt de burgerlijke
partij die rechtstreeks heeft gedagvaard en die in het ongelijk wordt gesteld,
veroordeeld tot het betalen, aan de beklaagde, van de rechtsplegingsvergoeding
als bedoeld in artikel 1022 van het Gerechtelijk Wetboek, en wordt deze vergoeding
door het vonnis begroot.
Het middel dat eigenlijk aanvoert dat de strafrechter de burgerlijke partij alleen
kan veroordelen tot betaling van de rechtsplegingsvergoeding aan de vrijgesproken
beklaagde voor zover deze een dergelijke vordering bij hem aanhangig heeft
gemaakt, ofschoon dergelijke veroordeling ambtshalve moet worden uitgesproken,
faalt naar recht.
Vijfde middel
Uit het antwoord op het vierde middel blijkt dat de appelrechters, met toepassing
van het voormelde artikel 162bis, ook zonder vordering in die zin, de eisers
dienden te veroordelen tot het betalen aan de verweerder van de rechtsplegingsvergoeding
als bedoeld in artikel 1022 van het Gerechtelijk Wetboek, en het bedrag
ervan dienden te begroten.
In zoverre het middel aanvoert dat het hof van beroep het recht van verdediging
miskent en artikel 6 van het Verdrag tot Bescherming van de Rechten van
de Mens en de Fundamentele Vrijheden schendt, door de eiser niet te verzoeken
conclusie te nemen over een eventuele dergelijke veroordeling, terwijl het hof
deze, als daartoe grond bestaat, ambtshalve diende uit te spreken, faalt het naar
recht.
In zoverre het middel voor het overige aanvoert dat de verweerder gratis bijstand
van zijn advocaten genoot, veronderstelt dit een onderzoek van feitelijke