AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 676 - 27.11.08 HOF VAN CASSATIE 2739
door de verhuurder gegeven opzegging met het oog op de persoonlijk ingebruikneming
van het goed, als niet-bestaande kunnen beschouwen, zodat de overeenkomst alsnog op
een andere wijze kan worden beëindigd 1 . (Art. 1134 B.W.; Artt. 3 en 12 Huurwet 20 feb.
1991)
(L. T. K. e.a.)
ARREST (vertaling)
(A.R. C.07.0377.F)
I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF
Het cassatieberoep is gericht tegen het vonnis, op 1 december 2006 in hoger
beroep gewezen door de Rechtbank van Eerste Aanleg te Brussel.
Raadsheer Sylviane Velu heeft verslag uitgebracht.
Advocaat-generaal André Henkes heeft geconcludeerd.
II. CASSATIEMIDDELEN
De eiser voert een middel aan.
Geschonden wettelijke bepalingen
- artikel 149 van de Grondwet;
- de artikelen 3, §2, en, voor zoveel als nodig, 12 van afdeling 2 van hoofdstuk II van titel
VIII van boek III van het Burgerlijk Wetboek, in dat wetboek ingevoegd bij de wet van
20 februari 1991 en gewijzigd bij de wet van 13 april 1997;
- de artikelen 1156 en 2049 van het Burgerlijk Wetboek;
- algemeen rechtsbeginsel volgens hetwelk afstand van recht op restrictieve wijze moet
worden uitgelegd en slechts kan worden afgeleid uit feiten die voor geen enkele andere
uitlegging vatbaar zijn.
Aangevochten beslissingen
Het bestreden vonnis, dat uitspraak doet over het hoger beroep van de verweerders dat
ertoe strekt de beslissing van de eerste rechter te wijzigen die hen veroordeelt tot betaling
van negenduizend euro met toepassing van artikel 3, §2, van afdeling 2 van hoofdstuk II
van titel VIII van boek III van het Burgerlijk Wetboek, in dat wetboek ingevoegd bij de
wet van 20 februari 1991 en gewijzigd bij de wet van 13 april 1997, verklaart die vordering
gegrond, en zulks om al de redenen ervan en inzonderheid om de volgende redenen:
"(De eiser), zonder te worden tegengesproken, zet uiteen dat de (verweerders) de door
(hen) aangekondigde werkzaamheden nooit hebben uitgevoerd en dat (zij) het appartement
nooit persoonlijk hebben betrokken;
Hij beroept zich op de dwingende aard van artikel 3, §2, van de wet van 20 februari
1991 om van hen een uitzettingsvergoeding te vorderen; hij wordt hierin gevolgd door de
eerste rechter die benadrukt dat de dading voor hem niet de mogelijkheid had uitgesloten
om zich op die wettelijke bescherming te beroepen; hij meent bedrogen te zijn over de
draagwijdte van zijn verbintenis in de bijzondere context van een plaatsbezoek;
De rechtbank kan hem daarin niet volgen;
Eerst en vooral dient eraan herinnerd dat het bezoek aan het appartement plaatsvond
nadat het door de rechter was bevolen (zodat er van geen enkel verrassingseffect sprake
was) en dat het plaatsvond in aanwezigheid van de raadsmannen van de partijen; bijge-
1 Zie Cass., 28 jan. 2002, A.R. S.00.0014.F, A.C. 2002, nr. 58 met concl. eerste adv.-gen. LECLERCQ
(arbeidsovereenkomst).