AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2652 HOF VAN CASSATIE 17.11.08 - Nr. 640
teitsuitkering" wordt betaald. Krachtens het tweede lid van artikel 93, onderbreekt de omstandigheid
dat de gerechtigde over een tijdvak van minder dan drie maanden waarover
geen uitkeringen worden betaald, niet langer in een staat van invaliditeit is als bedoeld in
artikel 100, de loop van het tijdvak van invaliditeit niet. Daaruit volgt dat de gerechtigde
die na een dergelijke periode opnieuw arbeidsongeschiktheid wordt erkend, zich dan bevindt
in de staat van primaire arbeidsongeschiktheid bepaald bij de artikelen 87 en 100
van de Ziektewet.
Op grond van artikel 82, eerste lid, 1°, en artikel 94, eerste lid, van de Ziektewet stelt de
geneeskundige raad voor invaliditeit van de eiser de staat van invaliditeit als bedoeld in
artikel 100 vast, bepaalt hij de duur ervan en stelt hij het einde ervan vast.
2. Uit de vaststellingen van het tussenvonnis van de Arbeidsrechtbank te Brussel van 27
augustus 2002 blijkt dat de verweerster als arbeidsongeschikt was erkend sinds 30 april
1999 (2de blad, midden, van dat vonnis). Volgens de artikelen 87, eerste lid, en 93, eerste
lid, van de Ziektewet, verstreek de periode van primaire arbeidsongeschiktheid aldus één
jaar later en ving vanaf dan een periode van invaliditeit aan.
Uit de stukken van het dossier waarop het Hof vermag acht te slaan blijkt dat de geneeskundige
raad voor invaliditeit van de eiser bij beslissing van 21 augustus 2001 vaststelde
dat de verweerster vanaf 27 augustus 2001 niet meer arbeidsongeschikt was in de
zin van artikel 100 van de Ziektewet.
Het arbeidshof bevestigt de voornoemde beslissing in het bestreden vonnis in zoverre
zij inhoudt dat de eiseres vanaf 27 augustus 2001 tot en met 31 december 2003, dit is voor
een tijdvak van langer dan drie maanden, geen graad van arbeidsongeschiktheid meer had
in de zin van artikel 100 van de Ziektewet.
Uit die beslissing volgt dat, met toepassing van artikel 93, tweede lid, van de Ziektewet,
de loop van het tijdvak van invaliditeit was onderbroken.
1. Eerst onderdeel
Het arbeidshof beslist dat de verweerster vanaf 1 januari 2004 een graad van arbeidsongeschiktheid
heeft overeenkomstig artikel 100 van de Ziektewet. Gelet op wat voorafgaat,
beslist het arbeidshof aldus over de staat van arbeidsongeschiktheid in een periode van
primaire arbeidsongeschiktheid.
Uit het in artikel 90, eerste lid, van de Ziektewet bepaalde blijkt dat de beslissing omtrent
het bestaan van de staat van primaire arbeidsongeschiktheid enkel de adviserend geneesheer
van de verzekeringsinstelling van de gerechtigde toekomt, zodat de eiser zodanige
staat niet vermag te erkennen, noch de duur ervan vast te stellen.
Door ten aanzien van de eiser te beslissen dat de verweerster, wier staat van invaliditeit,
blijkens de beslissing van het arbeidshof in het bestreden arrest, vanaf 27 augustus 2001
een einde had genomen, vanaf 1 januari 2004 een graad van arbeidsongeschiktheid heeft
overeenkomstig de criteria van artikel 100 van de Ziektewet, schendt het arbeidshof de
wettelijke begrippen primaire arbeidsongeschiktheid en invaliditeit (schending van de artikelen
100, §1, eerste lid, 87, eerste lid, en 93, eerste en tweede lid, van de Ziektewet) en
de regels over de bevoegdheid tot vaststelling van de arbeidsongeschiktheid (schending
van de artikelen 82, eerste lid, 1°, 90, eerste lid, en 94, eerste en derde lid, van de Ziektewet).
Conclusie
Het arbeidshof hervormt niet wettig het vonnis van de eerste rechter en de beslissing
van de geneeskundige raad voor invaliditeit van de eiser van 21 augustus 2001 in die zin
dat de verweerster vanaf 1 januari 2004 een graad van arbeidsongeschiktheid heeft overeenkomstig
de criteria van artikel 100 van de Ziektewet (schending van de artikelen 82,
eerste lid, 1°, 87, eerste lid, 90, eerste lid, 93, eerste en tweede lid, en 94, eerste lid, en