AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2744 HOF VAN CASSATIE 27.11.08 - Nr. 676
aangezet die dading aan te gaan ongetwijfeld bestond in die reden van persoonlijke ingebruikneming
die de eigenaars dus moesten uitvoeren".
Het bestreden vonnis beslist dat uit het akkoord van 3 maart 2004 moest worden afgeleid
"dat de partijen niet gewoonweg de einddatum van de opzegging, zoals hij was vastgelegd
bij het vonnis van 10 februari 2004, hebben willen wijzigen maar de huurovereenkomst
in der minne hebben willen beëindigen, d.w.z. dat zij de opzegging met het oog op
persoonlijke ingebruikneming die eenzijdig door de verhuurders is gegeven, hebben willen
vervangen door een vervroegde een gezamenlijk overeengekomen ontbinding, los van
elke vergoeding", en dat "de aanwezige magistraat en advocaten wel voldoende op de
hoogte zullen geweest zijn van de subtiliteiten van het recht en van de rechtstaal om de
termen die het best overeenkwamen met de wilsuiting van de partijen op papier te zetten
en om de draagwijdte van hun verbintenissen te begrijpen", en grondt zijn uitlegging van
de tussen de partijen bestaande overeenkomst op die overwegingen in die zin dat daarin
een minnelijke ontbinding van de huurovereenkomst, zonder vergoeding, is vervat die in
de plaats komt van de opzegging wegens persoonlijke ingebruikneming. Zodoende echter
geeft het bestreden vonnis geen antwoord op de duidelijke en pertinente redenen die de eiser
aanvoert betreffende de beweegreden die hem ertoe heeft aangezet dat akkoord te sluiten.
Het bestreden vonnis dat geen antwoord bevat op de duidelijke middelen die de eiser in
zijn conclusie heeft aangevoerd teneinde aan te tonen dat hij geen afstand had gedaan van
de bescherming door de wet toen hij het akkoord van 3 maart 2004 ondertekende, is niet
regelmatig met redenen omkleed. Het schendt bijgevolg artikel 149 van de Grondwet.
Door bovendien te blijven stilstaan bij de letterlijke betekenis van de bewoordingen van
de overeenkomst tussen de partijen en bij de draagwijdte die is afgeleid uit het optreden
van de aanwezige magistraat en advocaten, die deze bewoordingen op papier hebben gezet,
en in die hoedanigheid geacht worden de wil van de partijen te vertolken, zonder na te
gaan wat de gemeenschappelijke bedoeling van die partijen, en niet die van de aanwezige
magistraat en advocaten, was, schendt het bestreden vonnis artikel 1156 van het Burgerlijk
Wetboek.
Door bovendien te weigeren acht te slaan op gegevens die afbreuk kunnen doen aan de
zekerheid en de ondubbelzinnigheid waarmee de eiser afstand gedaan heeft van de bescherming
die hem wordt geboden door het in het middel aangewezen artikel 3, §2, vierde
lid, van afdeling 2 van hoofdstuk II van titel VIII van boek III van het Burgerlijk Wetboek,
in dat wetboek ingevoegd bij de wet van 20 februari 1991, miskent het bestreden
vonnis het algemeen rechtsbeginsel volgens hetwelk afstand van recht op restrictieve wijze
moet worden uitgelegd en slechts kan worden afgeleid uit feiten die voor geen enkele
andere uitlegging vatbaar zijn.
Door, ten slotte, niet vast te stellen dat de overeenkomst van 3 maart 2004, die uitdrukkelijk
door de rechter als dading is aangemerkt en een geschil regelde dat erin was begrepen,
schendt het bestreden vonnis eveneens artikel 2049 van het Burgerlijk Wetboek.
III. BESLISSING VAN HET HOF
Beoordeling
Eerste onderdeel
De artikelen 3, §2, vierde lid, en 12 van de afdeling van het Burgerlijk Wetboek
houdende de regels betreffende de huurovereenkomsten met betrekking tot
de hoofdverblijfplaats van de huurder in het bijzonder, evenmin als enige andere
wetsbepaling beletten niet dat de partijen bij een dergelijke huurovereenkomst in
onderlinge overeenstemming, overeenkomstig het in artikel 1134 van de wetboek
vastgelegde beginsel van de wilsautonomie, de door de verhuurder gegeven