AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2632 HOF VAN CASSATIE 17.11.08 - Nr. 636
recht tot terugvordering van verleende prestaties beschikt ten opzichte van eiser in de door
artikel 80 van de Controlewet bepaalde gevallen.
Reeds bij arrest van 10 mei 1973 3 beklemtoonde Uw Hof dat de benadeelde en de verzekeringsinstelling
elk een eigen recht tegenover het GMWF hebben waardoor de benadeelde
vergoeding voor de niet door de verzekeringsinstelling gedekte schade kan verkrijgen
en de verzekeringsinstelling terugbetaling van de verleende prestaties kan verkrijgen.
Bij arrest van 11 september 1995 4 werd herhaald dat de verzekeringsinstelling die zijn
eigen recht van terugvordering van verleende prestaties uitoefent tegenover het GMWF,
niet in de plaats komt van de rechthebbende, en dit eigen recht niet het subrogatoir kenmerk
bepaald in artikel 76quater, §2, vierde lid ZIV-wet heeft.
De uitoefening van dit eigen recht heeft evenwel beperkingen.
Zo werd bij arrest 5 van 29 september 1995 geoordeeld dat wanneer de aansprakelijkheid
voor een ongeval wordt verdeeld tussen de door het ongeval benadeelde persoon en
een derde die een niet-geïdentificeerd of een niet verzekerd voertuig bestuurde, het eigen
recht waarover de ZIV- instelling tegenover het GMWF beschikt beperkt blijft enerzijds
tot het bedrag van de door de verzekeringsinstelling aan de benadeelde verleende prestaties,
anderzijds tot het maximumbedrag van de schadeloosstelling waartoe de derde die de
schade heeft veroorzaakt jegens het slachtoffer gehouden is inzake vergoeding van de geldelijke
lichamelijke schade.
Uw Hof 6 oordeelde bij arrest van 10 oktober 2000, dat de uitoefening van het eigen
recht tot terugvordering door het ziekenfonds evenwel de positie en de verplichtingen van
het Fonds niet mag verzwaren in vergelijking met de positie en de verplichtingen die het
Fonds zou gehad hebben indien de benadeelde hem zelf voor de vergoeding van de schade
zou kunnen aanspreken. Zo heeft het ziekenfonds slechts recht tot terugvordering in dezelfde
gevallen en in dezelfde mate als de benadeelde een recht van vergoeding ten laste
van het Fonds heeft.
Uit voormeld principe volgt dat indien de benadeelde zich, omwille van de
uitsluitingsgronden voorzien in artikel 17 van het KB van 16 december 1981 niet kan
wenden tot het Fonds om vergoeding te bekomen, ook het ziekenfonds dit niet kan doen
voor prestaties verleend aan de persoon ten aanzien van wie die uitsluitingsgrond geldt.
De appelrechters hebben dus verkeerdelijk geoordeeld dat de uitsluitingsgrond in
hoofde van de benadeelde niet kon tegen geworpen worden aan het ziekenfonds omdat het
ziekenfonds een eigen recht uitoefent.
Het onderdeel is gegrond.
Conclusie: Vernietiging.
ARREST
(A.R. C.08.0117.N)
I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF
Het cassatieberoep is gericht tegen een vonnis, op 23 oktober 2007 in hoger
beroep gewezen door de Rechtbank van Eerste Aanleg te Mechelen.
De zaak is bij beschikking van de eerste voorzitter van 23 oktober 2008 verwezen
naar de derde kamer.
3 Cass.,10 mei 1973, A.C. 1973, 856.
4 Cass., 11 sept. 1995, A.R. C.93.0475.N; A.C. 1995, nr.373.
5 Cass., 29 sept. 1995, A.R. C.95.0003.F; A.C. 1995, nr.408.
6 Cass., 10 okt. 2000, A.R. P.00.1267.N, A.C. 2000, nr. 534.