AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2542 HOF VAN CASSATIE 6.11.08 - Nr. 615
en 877 van het Gerechtelijk Wetboek waarin het is vastgelegd te schenden, en zonder het
recht van verdediging te miskennen.
Hieruit volgt dat het arrest, dat overweegt "dat uit geen enkel gegeven van de zaak kan
worden opgemaakt dat de facturen ten onrechte (aan de eiser) zijn gestuurd, aangezien hij
(de verweerster) nooit heeft gemeld dat hij zijn activiteiten had overgelaten aan een e.u.r.l.
of aan een s.a.r.l. Delfanne; dat er dient onderstreept te worden dat het persoonlijk btwnummer
(van de eiser) op de litigieuze facturen vermeld staat (...) en, (dat, hoewel) hij
zijn activiteiten in een vennootschap heeft ondergebracht, er toch dient op gewezen te
worden dat hij er de enige vennoot en de enige zaakvoerder van is, dat de maatschappelijke
zetel van de vennootschap die is van (eisers) woonplaats en dat hij (de verweerster)
nooit verzocht heeft de facturen aan die vennootschap te sturen", terwijl de eiser een onderzoeksmaatregel
vorderde - zijnde de overlegging van de contractuele stukken zoals bestel-
of leveringsbonnen - om het bewijs te leveren van de daarop afgedrukte vermeldingen,
en bijgevolg van de identiteit van de contractpartijen, eisers recht op het bewijs miskent
dat vastgelegd is in de artikelen 1315 van het Burgerlijk Wetboek, 870, 871 en 877
van het Gerechtelijk Wetboek, bijgevolg die bepalingen schendt en tevens het algemeen
beginsel van het recht van verdediging miskent.
Bovendien is het arrest, doordat het de vordering tot onderzoek verwerpt zonder enige
opgave van redenen, niet regelmatig met redenen omkleed (schending van artikel 149 van
de Grondwet).
(...)
Tweede middel
Geschonden wettelijke bepalingen
- de artikelen 2, 3, 5.1, a) en b), 23.1, 66 et 76 van de verordening (EG) nr. 44/2001 van
de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en
de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken.
Aangevochten beslissingen
Het arrest beslist, met bevestiging van het beroepen vonnis, dat de Rechtbank van Eerste
Aanleg te Namen territoriaal bevoegd was om van het geschil kennis te nemen.
Die beslissing is gegrond op de redenen van het arrest die geacht worden hieronder integraal
te zijn weergegeven en inzonderheid op de onderstaande redenen:
"(Verweersters) algemene verkoopsvoorwaarden die op de achterzijde van de facturen
staan afgedrukt, preciseren dat 'elk geschil beslecht zal worden door de rechtbanken van
het arrondissement of van het eerste kanton Namen';
(De eiser) was op de hoogte van die algemene verkoopsvoorwaarden gelet op zijn talrijke
contractuele betrekkingen met de verweerster van september 1997 tot februari 2001
en heeft ze nooit betwist, zodat het beding tot aanwijzing van een bevoegd gerecht behoort
tot hetgeen tussen partijen werd bedongen;
Artikel 23.1, b), van de verordening (EG) nr. 44/2001 van 22 december 2000 bepaalt
uitdrukkelijk het volgende: 'Wanneer de partijen van wie er ten minste één woonplaats
heeft op het grondgebied van een lidstaat, een gerecht of de gerechten van een lidstaat
hebben aangewezen voor de kennisneming van geschillen die naar aanleiding van een bepaalde
rechtsbetrekking zijn ontstaan of zullen ontstaan, is dit gerecht of zijn de gerechten
van die lidstaat bevoegd. Deze bevoegdheid is exclusief, tenzij de partijen anders zijn
overeengekomen. Deze overeenkomst tot aanwijzing van een bevoegd gerecht wordt gesloten:
a) hetzij bij een schriftelijke overeenkomst of bij een schriftelijk bevestigde mondelinge
overeenkomst; b) hetzij in een vorm die wordt toegelaten door de handelwijzen
die tussen de partijen gebruikelijk zijn geworden', zodat de Rechtbank van Eerste Aanleg
te Namen bevoegd was om van het geschil kennis te nemen hoewel artikel 5 van de veror-