AC 11 2008 (PDF, 1.83 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 605 - 3.11.08 HOF VAN CASSATIE 2495
vember 1993 (stuk 10/3 strafdossier).
Op 6 februari 1996 verklaarde (de eiser) zelf dat wijlen B.V.H. af en toe in het zwart
werkte zoals de anderen. Of zij op 14 november 1993, de dag van het dodelijk ongeval
heeft gewerkt, kan hij zich niet meer herinneren.
Hij bekent eveneens dat hij het personeel uit zijn eigen zak in het zwart moest betalen:
'Ik kon hen naar de belastingen toe niet als kosten inbrengen en dus betaalde ik nog eens
belastingen op het loon van het zwart personeel'.
In fine van zijn verklaring benadrukt hij dat V. H. hier occasioneel kwam helpen. (stuk
24/6 en 7 of blz. 131 en 132 strafdossier).
8.2. De overeenkomst afgesloten tussen (de eiser) en de feitelijke vereniging O.P.F. op
20 september 1983 stipuleerde uitdrukkelijk in artikel 4 dat appellant de mogelijkheid had
om personeel aan te werven en te bezoldigen (stuk 1 (eiser)).
In een nota aan alle personeelsleden werd door de voorzitter H. V.B. beklemtoond dat
het aan iedereen vrijstond om buiten de uurregeling vervat in de arbeidsovereenkomst zijn
medewerking te verlenen aan de uitbater bij de exploitatie van de clubhuizen. In dergelijk
geval is de vergoeding ten laste van de uitbater. Arbeidsongevallen kunnen in deze gevallen
niet ten laste worden gelegd van het Departement.
U dient zich ervan te vergewissen dat de uitbater zich hiertegen heeft verzekerd (stuk
1/45 strafdossier, stuk 35 (eiser)).
9. Uit deze elementen blijkt dat de arbeidsverhouding tussen (de eiser) en wijlen
B.V.H. op 13 en 14 november 1993 onder de toepassing viel van de Socialezekerheidswet
van 27 juni 1969, met als wettelijk gevolg dat de Arbeidsongevallenwet van 10 april 1971
van toepassing is op onderhavig verkeersongeval.
10. De stelling van het FAO dat de Arbeidsongevallenwet van 10 april 1971 niet van
toepassing zou zijn maar wel de Arbeidsongevallenwet Overheidssector van 3 juli 1967,
omdat de Belgische Staat, vertegenwoordigd door de Federale Overheid Financiën, zowel
werkgever van appellant als van 'diens personeelsleden' waaronder B.V.H. is, wordt door
het (arbeids)hof niet bijgetreden, omdat B.V.H. nooit deel heeft uitgemaakt van het personeelsbestand
van het Ministerie van Financiën en dat haar nooit enige bezoldiging werd
uitbetaald ten laste van de begroting van het Ministerie van Financiën voor 'arbeidsprestaties'
die zij in opdracht van het Ontmoetingscentrum van het Personeel van Financiën (O.
P. F.) heeft verricht (stuk 36 strafdossier, brief O.P.F. aan FAO van 19 mei 1994).
In onderhavig geval werkten voor de bediening in de bar en in het restaurant drie contractuele
beambten na hun reglementaire uren voor rekening van (de eiser), terwijl B.V.H.
door (de eiser) was aangeworven om hem af en toe ('occasioneel' is het woord van (de eiser))
te helpen. B.V.H. was duidelijk geen schakel in het 'gezamenlijk verricht werk' bij de
uitbating van het Ontmoetingscentrum.
11.1. Aan de hand van de sub 8.1. aangehaalde feitelijke elementen levert de verweerder
ten genoege van recht het bewijs dat wijlen B.V.H. verbonden was door een arbeidsovereenkomst
met (de eiser) op 13 en 14 november 1993, zodat de Arbeidsongevallenwet
van 10 april 1971 van toepassing dient verklaard te worden.
Arbeidswegongeval
(...)
Basisloon - Kosten
(...)
Vordering in tussenkomst en vrijwaring
12. Nu het principaal hoger beroep als ongegrond werd afgewezen, is de vordering in
tussenkomst en vrijwaring van (de verweerder) gegrond en moet (de verweerder) in toe-