Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

61
Boerenkermis, 't IJdeltuitje, Kerstmis en wat al meer.
Het is al zoo zuiver Vlaamsch, zoo levend blij en uitspattend gezond, zoo vol
buitenlucht, dat men er alle kritiek tegenover verliest. Daarom drukken wij eenvoudig
het Karnliedje als proefbeetje:
Van 's nuchtends aan 't vat, klabet, klabat,
De kooi uit, ei maarte 1) , aan 't botervat!
En al sliept en al droomdet gij nog zoo zoet,
En al pruttelt gij daar ge uit uw kooitje moet,
De boter, de boter moet af met spoed,
Klotsende, klutsende boter die spat,
Hutsende, gutsende boter in 't vat!
't Klabettert in 't vat, klabet, klabat,
Daar rommelt de buik van 't botervat!
En de staf en die mag niet stille staan,
En de staf die moet weg en moet weder gaan,
Al klotsende, klutsende boter slaan,
Klotsende, klutsende boter die spat,
Hutsende, gutsende boter in 't vat!
Het kleppert in 't vat, klabet, klabat,
En omendom mauwt die sluwe kat,
En de boever die komt daar zoo geern gegaan,
En de boever die blijft daar zoo geerne staan,
Het botert zoo wel als ze een praatje slaan,
Klotsende, klutsende boter die spat,
Hutsende, gutsende boter in 't vat!
Het rammelt in 't vat, klabet, klabat,
Twee lievekens staan bij 't botervat,
En betrapt de bazinne ze aan 't minnespel,
En al gromt de bazinne dan nog zoo fel,
Een kusje dat lusten de liefjes wel,
Losjes met beidjes zoo ging de staf,
Lustigjes vroolijk en 't vaatjen is af!
De afstand tusschen het werk van een wildzang als Broeckaert en een ‘modern’
dichter is zeer groot, maar bij ons wortelt de kunst nog diep in het volk.
In witte gewaden, door Daan Fr. Boens. 1913.
Bij elken jongen dichter vindt men dezelfde motieven die het leven in hen oproept.
Allen zingen van jonge liefde en jonge, zware smart, van rozen en maneschijn, van
schoonheid en mijmering, van avondstilte, schemering, morgenstond, van de zee,
de lente en herfst, van weemoed, verdriet en wanhoop. En 't is zoo heusch oprecht
en eerlijk, de gevoelens zijn zoo maagdelijk zuiver, dat men er door verteederd
wordt! Wie onzer heeft niet zoo ergens in een lade de verzen van zijn twintig jaren
verborgen? 't Is alles erg verbleekt en 't lijkt ons bij het herlezen zoo... ijdel, maar
het verteedert! Het leven had ons toen nog niet te pakken en 't is veelal slechts
‘literatuur’ die de frischheid der gevoelens bedekt. Wanneer het ernst wordt drukt
men zich anders uit. En bij weinigen, bij uitverkorenen slechts, is het alles diepen
1) Meid.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13