Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

189
‘hintaumeln’ 1) , de poëzie van 't jong-zijn. Dat is dezelfde blik waarmee Vondel z'n
dochtertje gadesloeg: ‘Saertje’,
dat wuft en onbestuurt,
De vreught was van de buurt,
En, vlugh te voet, in 't slingertouwtje sprong;
Of zoet Fiane zong,
En huppelde in het reitje
Om 't lieve lodderaitje:
Of dreef, gevolght van eenen wackren troep,
Den rinckelenden hoep
De straten door: of schaterde op een schop:
Of speelde met de pop,
VII. Speelgoedvrouw (P.v.d. Borcht).
Uit: Het Nederlandsch Kinderspel vóór de zeventiende eeuw.
Of onderhiel met bickel en boncket
De kinderlijcke wet,
En rolde en greep op 't springende elpenbeen
De beentjes van den steen;
En had dat zoete leven
Om geenen schat gegeven.
't Is dezelfde blik waarmee
Hölty 't spel der knapen
aanschouwde:
Een hout geweer, een blikken zwaard
Verrukken 's knapen borst,
Een hoepel en een hobbelpaard,
Dat draagt hem als een vorst.
zooals Hildebrand hem nazong, toen hij 't wou hebben over z'n ‘Hollandsche jongens’.
't Is dezelfde blik ook, waarmee we, omziend naar 't verleden, eigen jeugd kunnen
beschouwen - zalig die 't zoo kan! - dat ‘dierbaar perk van drie tot zeven jaren’, toen
we een ‘houten wagen’ en een ‘kaarten huis’ tot onze grootste schatten rekenden.
1) Dit woord vindt hier een plaats door de herinnering aan een uitspraak van Goethe, in zijn
Werther: ‘Wir sollen es mit den Kindern machen, wie Gott mit uns, der uns am glücklichsten
macht, wenn er uns in freundlichem Wahne so hintaumeln lässt’.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13