Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

110
Bijzonder merkwaardig zijn de studies, gewijd aan Conscience, aan Van Rijswijck,
aan Rodenbach, aan Van Peene, aan Frans de Cort, aan Dautzenberg, aan Hugo
Verriest en aan Sauwen. Voor een Nederlander is wellicht kenschetsend wat hij
schrijft over Van Eeden, W. Kloos, Frans Coenen, Schaepman, terwijl zijn meeningen
over de oudere Vlaamsche schrijvers, over de Vlaamsche tijdschriften sinds 1878,
het Davidsfonds, den stand onzer letterkunde, over katholicisme, klerikalisme en
christen-ideaal de moeite waard zijn te vergelijken.
Ons was het een genoegen alles te herlezen, en te waardeeren de duidelijke
afteekening van een standpunt, het katholieke, dat het onze niet is.
* * *
Een ander dik boek is de verzenbundel Omheinde Hoven van pater Hilarion
Thans, waarvan nu reeds een tweede uitgave het licht zag. Dit werk werd verleden
jaar door de provincie Brabant bekroond.
De Limburgsche dichter heeft in dit boek zijn eigen leven uitgezongen, leven dat
rust vond in de kloostercel. Wij wandelen met hem in de natuur, leven met hem in
donkere dagen van ziekte en droefenis, hooren zijn geloovige stem smeeken en
zingen. Worden wij niet gewaar te staan voor een hooge figuur, voor een groot
dichter, toch beseffen wij wel dat een bescheiden zanger, een persoonlijkheid, zich
uitspreekt in dit boek. Zijn stem weifelt soms, is wel eens te breedsprakig, te onzuiver,
het ontbreekt haar aan vastheid, aan schoon evenwicht. Hij onderging niet den
invloed van de dichters die de jongste poëzie beheerschen: hij heeft een wel eigen
maar aarzelend voorkomen, herinnert soms aan Van Langendonck. Raker
uitbeelding, meer ingetogenheid, meer verlangen tot klare zegging, met de
noodzakelijke woorden en beelden, zouden wij wenschen. Er is nog te veel uitspatting
en overtolligheid, jeugdige overijling aanwezig in het werk van dezen poëet, die toch
geen copie is van de talrijke epigonendichters die dagelijks opstaan en, na wat
groene zangen, verdwijnen in het eerzaam burgersleven. Een landschap als proeve:
Kent ge die glans-stil glijdende rivieren,
Wier blank-gezwollen boordevolheid spant
In groene dijken, en die kronkelzwieren,
Bij traagzaam trekken over laagte-land!
Zij spieglen-weer aan rimpelloozen rand,
Van rilden berk de groene wuif-banieren,
Zuilzware beuken, daken rood-gepand,
En ranke roerloosheid van populieren.
Zóó als die beeld-bezonken glansrivieren, -
Avondbegoude, wazig morgenbleek,
En droevig grauw bij lager wolken-gieren, -
Doorvoer mijn ziel diep-spiegelend de streek.
En naar de lucht stond blauw, of misten hingen,
Droeg zij de droefheid en de vreugd der dingen.
Dichter H. Thans is één der weinigen van den laatsten tijd, in wie wij vertrouwen.
Hij is een echt dichter, die zijn beste dagen nog tegemoet gaat.
* * *
Den Gulden Winckel. Jaargang 13