Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

64
Ada Gerlo, de bizondere schrijfster wier proza reeds vroeger in Groot-Nederland
onze aandacht trok is hier met een drietal gedichten, waarboven wij lezen: Aan de
laatste Grens. Het derde gedicht schrijf ik af:
O de geur van den grond om mijn gonzende hoofd,
En de smaak van de lente op mijn lippen als wijn,
En dan als een blinkende lelie te zijn,
Wier blankheid geen durvende hand voor zich rooft.
Te tasten naar 't leven, zijn lust en zijn leed,
Met hunkrende handen, die bonzen van bloed,
Verborgen te dragen met veinzenden moed
Een hart, dat maar ééne gedachte meer weet.
En dan in de nacht, die vol suizeling is,
Te staan voor het venster aan de eenzame straat,
En niet meer te hópen, - 'wijl tergend-gewis
Met langzamë uren het leven vergaat,
Mijn éénige leve' in ontbering vergaat.
Helene Servaes heeft van Fokkema een brief gekregen, dat het uit moet zijn. Zij
leidt hieruit af dat hij niet meer van haar houdt en dringt zich op dat haar liefde voor
hem nu in haat is omgeslagen. Zij verlooft zich met Luuk van Marel, na hem alles
bekend te hebben. Luuk is zielsgelukkig, maar... er blijft een schaduw; telkens is er
de schim van dien andere, en hij kan de gedachte maar niet van zich afzetten: zij
een ongelukkig en bedrogen meisje - ik, Luuk, haar wijze en zachte, zelf-vergeten
beschermer... Ziehier de gebrekkige samenvatting van wat Robbers' nieuwe roman
ons ditmaal brengt.
Verder noemen wij nog proza van Paul Kenis, de Boekbespreking van den
redacteur (met Buysse's ‘Van Hoog en Laag’ schijnt Robbers wat verlegen te zitten),
en de kunstoverzichten, waaronder een necrologie gewijd aan Sir John Tenniel,
den vroegeren ‘Cartoonist’ (teekenaar der groote politieke buitentekstprent) van
‘Punch’.
Stemmen des Tijds.
P.J. Molenaar beschrijft ons in een goed leesbaar artikel ‘De Philosoof van
Sans-Souci’, Frederik de Groote. Merkwaardig is het geschrift dat de in afzondering
levende koning in 't laatst van zijn leven (1780) deed verschijnen ‘Over de Duitsche
literatuur, de gebreken die men haar verwijten kan en de middelen om haar te
verbeteren’. De literatuur van zijn tijd kwam er al zeer slecht af:
Noch Klopstock, noch Lessing, die toch zijn tijdgenooten waren, konden
genade vinden in zijn oogen. Waarschijnlijk heeft hij hun werken niet eens
onder de oogen gehad. Alleen voor Gellert voelde hij wel eenige
sympathie.
‘Om zich te overtuigen’, schrijft hij in ‘de Duitsche literatuur’, ‘hoe weinig
goede smaak tot nog toe in Duitschland heerscht, moet men slechts onze
openlijke schouwburgen bezoeken (welke hijzelf nooit heeft bezocht.)
Men vindt daar zelfs de afschuwelijke stukken van
Shakespeare opgevoerd, die men in onze taal heeft overgezet. Het
Den Gulden Winckel. Jaargang 13