Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

‘van de daad’... dan moge het u, met mij, misschien toeschijnen, dat hier aan den
‘Arbeider’, den man van het handenwerk wat al te eenzijdig de eer wordt toegekend
van de stuwkracht te zijn in 't Heelal, ja, waagt gij mèt mij zelfs allicht bescheidenlijk
de vraag, of naast de mannen van de Hánd ook voor die van het Hóofd niet een
plaatsje valt in te ruimen - even dwaas intusschen als het zijn zou vol te houden dat
een tijdschrift eigenlijk uit niets dan letters bestaat, ware 't te beweren dat voor een
tijdschrift in 't geheel geen letters, en bijgevolg ook geen letterzetters, noodig zijn.
't Is dus duidelijk dat een redacteur ook zijn stille, bescheiden
medewerkers-achter-de-schermen niet missen kan, ja, terecht meent ook bij zijn
lezers voor hen eenige dankbaarheid te mogen opeischen. Vooral voor den
‘opmaker’! Zij, die niet van nabij bij 't vak betrokken zijn, kunnen er zich geen flauw
denkbeeld van vormen, welk een moeite en hoofdbreken het soms kost eer de
aflevering goed in elkaar zit; eer al die stukjes zetsel van verschillende lengte sluitend
zijn gemaakt en om de clichés zijn heen gewerkt. Nu eens is er iets te veel, dat door
oordeelkundig ‘wit minderen’ moet worden ‘ingewonnen’, ginds blijkt weer wat te
weinig, zoodat moet worden ‘uitgedreven’, waarbij dan tevens dient zorg gedragen
dat geen hoofdje komt aan den voet van een bladzij. Etc.
Maar per slot van rekening kan toch alleen een redacteur zulk werk geheel naar
rechte waarde schatten; - welnu Sandwijk! jou werk aan ‘Den Gulden Winckel’
heb ik in den loop der jaren leeren waardeeren, en 't is mij een genoegen dat hier
op deze speciale plaats eens uit te spreken. Ga voort mij bij te staan ... achter de
schermen; geloof het: een van mijn onmisbaarste medewerkers zijt gij; ook al prijkt
je naam niet op het groene omslag!
GERARD VAN ECKEREN.
Redacteur van D.G.W.
Letterkundig leven uit de juli-tijdschriften
De Gids
Dr. P.H. van Moerkerken Jr. opent de aflev. met het vervolg van zijn aan den dichter
Frans Bastiaanse opgedragen novelle uit den Franschen tijd ‘De Bevrijders’. Het is
aangename lectuur, al blijft dit genre geheel aan de oppervlakte van 't leven, dat
hier wordt uiteengelegd in wat bekoorlijke, met den schoonheidsglans van verleden
dingen omstraalde tafereelen, zonder dat ook een poging wordt gedaan om tot het
wezen dier dingen door te dringen. Dit schijnt mij de kracht, maar tevens de zwakheid
van dit ‘genre’ - een zwakheid zich voor mij vooral voelbaar makend juist in dit
gedeelte, waar wij, zij het in de achterhoede, met Jacob ter Wisch worden
meegevoerd in de groote armée naar Rusland. Evenwel - wachten wij met dergelijke
voor deze plaats te diep gaande critische overwegingen tot het verhaal in boekvorm
het licht zal hebben gezien, en genieten wij intusschen van de kostelijke tooneeltjes,
die de auteur ons
Den Gulden Winckel. Jaargang 13