Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

[W.G. van Nouhuys]
129
DE dagbladen hebben het al gemeld: van Nouhuys is dood; de nobele mensch, de
verdienstelijke, ja, ook méer dan enkel ‘verdienstelijke’ letterkundige is niet meer.
Hoevelen onder ons, jongeren, zal dit afsterven smartelijk getroffen hebben,
smartelijker misschien dan dat van schrijvers wier naam een veel vermaarder klank
heeft.
Nog zie ik hem vóór mij, den man met de vriendelijke, levendige oogen - den
avond, nu 16 jaar geleden, dat ik, als pasbeginnend schrijver, na met kloppend hart
aan zijn kamerdeur te hebben getikt (een groote eer scheen het mij bij hem te zijn
verzocht!) vóór hem stond om zijn oordeel te vernemen over een hem toegezonden
schets. Ook dien anderen avond, kort daarop, toen hij mij weder ontving, nu om
kennis te nemen van de volgens zijn aanwijzingen in de bewuste schets door mij
aangebrachte verbeteringen. En ook toen evenmin maakte hij zich af van mijn
belangen met een paar vriendelijke, vluchtige algemeenheden, gelijk toch vergefelijk
ware geweest voor iemand met zijn uitgebreiden literairen werkkring tegenover een
jong auteurtje dat nog maar al te veel zijn uil een valk meende te zijn. Neen, heel
geduldig zette hij zich tegenover mij, en er hielp niet aan of ik moest het hem
voorlezen wat ik geschreven had - alles, van a tot z.
Zie, zóó iets vergeet men niet; daarvoor blijft men dankbaar zijn leven lang. En
hoevelen hebben niet soortgelijke herinneringen!
Van Nouhuys had een warm hart voor 't werk der jongeren. Hij, zelf behoorend
tot een oudere
Den Gulden Winckel. Jaargang 13