Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

H.J. Boeken hebben den Athener Thucydides ‘aangedurfd met de pen’ en een
uitgever heeft van hun vertaling een publicatie aangedurfd, een boek met Grieksch
links en Hollandsch rechts; Dr. Ch.M. van Deventer bespreekt nu in een Gids-artikel
dit boek: ‘Thoukudides' Navorschingen’, dat hij een boek van Donkere Tijden noemt;
zware lectuur. Dirk Coster karakteriseert het boek van J. van Oudshoorn: Willem
Mertens' Levensspiegel als ‘een Zielsbelijdenis’, een zeer bizonder werk. Toch
eindigt hij:
Men mag hem vragen, de ijle zelfkanten des levens te verlaten en zich
te concentreeren in de diepe, eenvoudige menschelijkheid, die hij even
diep, zoo niet dieper blijkt te verstaan.
Prof. B.J.H. Ovink schrijft over den dichter Siegfried Lipiner:
De dichter, op wien wij de lezers van dit Tijdschrift gaarne opmerkzaam
wilden maken, had een zeer ongewonen levensloop. In zijn jeugd scheen
hij door drie snel op elkaar volgende dichtwerken (Prometheus, Renatus
en een bundel lyriek, Buch der Freude) zich stormenderhand een plaats
onder de eerste duitsche dichters te zullen veroveren. Wagner en
Nietzsche erkenden zijn groote beteekenis en namen hem als gelijke in
hun kring op. Door beroemde theologen en politici werd hij met geestdrift
begroet. Daarna, dertig jaar lang, heeft men niets meer van hem
vernomen, en nu is hij zoo totaal vergeten, dat in geen
litteratuurgeschiedenis, geen bloemlezing, ook maar zijn naam voorkomt.
Eerst in den laatsten tijd, twee jaar na zijn dood, nu vrienden en vereerders
een begin maken met het uitgeven der talrijke in zijn nalatenschap
gevonden werken, zijn er teekenen, dat de dichter in zijn volle waarde
zal worden erkend.
De Nieuwe Gids.
Van Hulzen vervolgt zijn Lichtende Strand-historie; Ed. Coenraads geeft een schetsje
‘Zweedsche Kerstnacht’. J. de Gruyter schrijft over de Koningsdrama's van
Shakespeare en hun verhouding tot de Geschiedenis. Joh. Broedelet mediteert over
Kunst en Oorlog, en stelt de vraag:
Valt van dien zoo breed-zwaaiïg bewierookten Eeuwigen Vrede voor den
kunstenaar, om 'n niet geheel juisten, doch veel gebezigden term te
gebruiken, iets te ‘maken’? Hoogstens 'n soort zinnebeeldige ‘idylle’,
waarmede hij - de benaming wijst er al op! - wellicht reeds de grens
overschrijdt van 't voor hem vijandelijke land, waar hij geen voedsel meer
vindt voor z'n zuivere gevoelens. Verder kan dat ‘heerlijke ideaal’ slechts
aanleiding geven tot propaganda- of tendens-geschrift, al of niet in
gebonden maat, met of zonder rijm, wat met kunst in 't gunstigste geval
slechts 'n heel verre verwantschap heeft. Hiermede is 't onbarmhartig
vonnis over den eindeloozen vrede feitelijk reeds geveld.
En de oorlog? Ten tijde dat hij woedt, zal de kunstenaar, te fel
aangegrepen door die warreling van stormige gebeurlijkheid, bijkans
geheel tot zwijgen gedoemd zijn. Doch daarna?! Hoe krachtig zal hij
verrijzen en putten uit de over-rijke bron, welke de groote menschen-strijd
hem deed ontdekken!
De dichters van den oorlog zijn aanstaande.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13