Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

de oorspronkelijke verhalen vergeleken, door welk licht onderscheid de lezer zich
aanvankelijk ietwat kribbig, als werd hij dubbel bij den neus genomen, afvraagt, wat
daar nu eigenlijk ‘aan’ is.
Met dezen Gids voor Padvinders lijkt de snaaksche auteur me minder op dreef.
Zeker, 't is weer barre onzin, op elkaar gestapeld met een glad gezicht, en ook de
prentjes zijn allerdolst; maar de dwaasheid hangt te erg in de lucht om werkelijk
vermakelijk te kunnen werken. ‘Overprikkelt’ Veth zich niet...? Men zou het kunnen
vreezen. Gelukkig vermeldt deze uitgaaf, dat in de serie er nog maar twee zullen
volgen.
H. VAN LOON.
Limburgiana, door Mr. L.H.J. Lamberts Hurrelbrinck - (Amersfoort,
Valkhoff en Co).
Van het Oogenblik, door Anton Smit - (Amsterdam, Scheltens en Giltay).
Twee gemoedelijke boeken, blijkbaar van gemoedelijke auteurs. Beide uitermate
voor huiskamertafel, en leesportefeuille geschikt. Geen onvertogen woord komt er
in voor, of het moest ter teekening van een toestand vereischt zijn. De heer Smĭt is
weliswaar nog al scheutig met Latijnsche aanhalingen, maar och, die slaat men
over in het uiterste geval.
De heer Lamberts Hurrelbrinck houdt van Limburg en vooral van het dorp, waar
hij jaren geleefd heeft en dat hij Roosdaal noemt. Dies verhaalt hij van wat daar in
die streek eigenaardigs tiert volgens het beproefde recept. Wàt hij beschrijft, de
anecdote, is nummer één. Maar als auteur is deze heer niet in de wieg gelegd. De
ietwat onnoozele argeloosheid evenwel, waarmee hij wat hem trof... inkleedt, (zoo
noemt men dit immers?) is zóó ontwapenend dat men elke wrevelige toespeling
terstond weer inslikt, zoo haast deze omtrent die verhalen uw mond zou willen
ontglippen. Ze maken dan ook zóó weinig de pretentie ‘litteratuur’ te zijn, dat de
vraag niet kan opkomen, of dit boek misschien een vrucht is van die beweging,
welke we op ons taalgebied bij Gezelle
Den Gulden Winckel. Jaargang 13