Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

Elken ochtend om drie uur gaat deze Indische dichter gedurende twee uur
onbeweeglijk zitten in contemplatie. Hij verzamelt zijn gedachten niet met heen en
weer loopen. Hij zit stil als in gebed.
Zelf zegt hij van zijn werk:
‘Mijn lied heeft zijn versierselen afgelegd. Het heeft geen trots van
kleeding of sieraad. Versıerselen zouden onze verbintenis schaden; zij
zouden komen tusschen u en mij; hun geklingklang zou mijn zuchten
overstemmen. O meester dichter, mijn ijdelheid sterft weg in schaamte
voor uw gelaat. Ik heb aan uw voeten neergezeten. Laat mij slechts mijn
leven eenvoudig maken en recht, als een rieten fluit om die voor u met
muziek te vullen’.
In den zomer van 1913 was Tagore te Londen en bezocht hij het congres der
godsdiensten te Parijs.
Hij is een groote, vreemde man, met langen baard en opgericht hoofd 1) .
Als een man uit het grijze verleden lijkt hij door zijn koninklijke houding, zijn fiere,
moedige oogen, die toch een vriendelijken blik hebben. Zijn kalme uitdrukking, zijn
wonderlijk uiterlijk van verheven rust trekt de aandacht in onze haastige samenleving.
De grondtoon van zijn poëzie is gebed:
‘Dit is mijn gebed tot u, Mijn Heer - raak den wortel van de armoede
aan in mijn hart.
Geef mij de kracht mijn vreugden en smarten licht te dragen.
Geef mij de kracht mijn liefde bruikbaar te doen zijn in dienen.
Geef mij de kracht de armen nooit te verloochenen of mijn knieën te
buigen voor brutale macht.
Geef mij de kracht mijn geest te verheffen hoog boven dagelijksche
beuzelingen.
En geef mij de kracht om mijn kracht over te geven aan Uw wil met liefde.
“Dit is mijn vreugde”, zegt hij, “dus te wachten en te waken aan den kant
van den weg, waar schaduw het licht verjaagt en de regen komt in het
gevolg van den zomer”. En sprekende over de “komst” van God, zegt hij:
Hij
1) Een portret van Tagore namen wij op in No. 12 van den afgeloopen jaargang. (RED. D.G.W.)
Den Gulden Winckel. Jaargang 13