Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

147
een eenigszins verdichte en tot een novelle geworden levensbeschrijving gaf. Het
boek is zeldzaam en behoort tot de meest gezochte bibliofiele rariteiten. Door
‘Chien-Caillou’ heeft Bresdin een zekere bekendheid gekregen; men ging medelijdend
belang stellen in den held van dit boek; maar de waardeering die zijn werk zoo zeer
verdiende bleef achterwege.
Als een somber beeld van eenzaamheid en armoede ligt zijn leven voor ons.
RODOLPHE BRESDIN
Op zeven en twintig jarigen leeftijd vluchtende uit Parijs, waar hij waardeering noch
brood vond, begaf Bresdin zich naar Toulouse en bewoonde daar, met zijn eenigen
vriend een konijn (vandaar dat hij ook wel le Maître du Lapin genoemd werd), buiten
de stad een armelijke hut. Hier leefde hij van groenten en kruiden, een enkele maal
zich naar de stad begevend waar hij voor enkele franken eenige van zijn wonderlijke
teekeningen of etsen verkocht. Zijn interieur vinden wij beschreven als een vuil hok,
met enkele stoelen en een tafel waarop zijn etsplaten en lithografeersteenen, zijne
zuurbaden en andere ets-ingrediënten lagen.
Op lateren leeftijd (hij was toen 43 jaar) trouwde hij, en langzamerhand zien wij
het verlangen in hem groeien om naar Amerika te gaan, het land dat hem aantrok
om zijn vrijheid, zijn grootsche, woeste natuur, en een diepte van leven en gedachte.
Na lang tobben begaf hij zich met zijn geheele familie op weg naar het land van
belofte, naar Canada, dat voor hem evenals voor zoo velen een groote desilluzie
werd, en teleurgesteld keerde hij weer terug.
De grootste angst en zorg in zijn leven was de ziekte zijner oogen, die hem als
een vreeselijk vizioen de blindheid in het verschiet deed zien; blindheid, die voor
hem méér beteekende dan voor ieder ander; die voor hem inhield het niet kunnen
uiten van zijn heerlijke verbeeldingen; die hem zijn scheppingskracht zou ontnemen,
en hem zonder zijn kunst nog eenzamer en ellendiger zou maken dan hij reeds was.
Gelukkig werd deze grootste smart hem onthouden. In 1885 (Bresdin werd in 1822
geboren) stierf de stille, verlaten man in de diepste armoede.
Bernard Boutet teekende hem op zijn sterfbed; wij vinden hier deze beschrijving
van: In een hoek van een lagen zolder, een bed of liever eenige planken, en daarin
het lijk, een soort van oud aapje, in lompen gekleed, met de handen gevouwen. De
stroozak is plat, het bed te kort, de dekens gescheurd.
Op den grond zien wij een paar klompen, een stok, een pan, een kist, een hoed
uit Tonkin met licht en schaduwplekken, veroorzaakt door het schijnsel van een
kaars.
Interessant zijn de brieven die wij in dit boek vinden. Bresdin schreef die indertijd
aan Justin Capet, een van zijne vrienden. Wij leeren hieruit den eenvoud en goedheid
Den Gulden Winckel. Jaargang 13