Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

45
die Poeterei doch nicht lassen und es wird wohl in einigen Jahren wieder ein neuer
Band erscheinen, hoffentlich wieder ein Stück gereifter und vollendeter’, zoo schreef
mij, in allen eenvoud, Dr. Th. Weiss, leeraar in de geschiedenis aan een gymnasium
te München en dichter van bovengenoemden verzenbundel.
Dit zinnetje is karakteristiek voor zijn schrijver. Er blijkt uit, dat er een niet te
weerstreven drang in hem leeft tot dichten, zoodra er iets in zijn leven komt, dat
hem ontroert en begeestert. Hij drijft op zijne stemmingen en het laat hem koud, of
de buitenwereld er zich mede bemoeit. Hij is een stille schoonheidsgenieter, wien
de natuur en het leven zooveel heerlijks bieden. Geen familie hebbende, brengt hij
zijne vacantiedagen met reizen door, en uit hetgeen hij dan ziet en hoort en beleeft
groeien zijne gedichten. Aan de ‘Neue Lieder’ is vroeger voorafgegaan een andere
bundel, getiteld: ‘Liebe, Freunde und Anderes’ en ook de ‘Neue Lieder’ zouden zoo
als ondertitel kunnen heeten. Ook hier liederen van liefde, nu eens zacht-weemoedig
en vol innigheid, dan weer schalksch-guitig en speelsch, soms ook breed en van
een zekere statigheid.
Een aantal werd door mij vertaald, waarvan ik er enkele volgen laat. Ze zijn alle
uit den grooten cyclus: ‘Regina’. Allereerst dan dit ‘Liedje’:
Ver aan 't einde van de laan,
Waar de kruinen diep zich nijgen
En de rozelaren stijgen
Woont de Liefste. Hier vandaan
Zie ik 't buigen van de twijgen
En ik mag alleen niet tijgen
Naar het einde van de laan.
Zachter van stemming en inniger van toon klinkt dit avondlied:
Slaap o mijn hart! Hoe fluistert de wind
Zacht als een zelf zich troostende kind.
Zilv'ren kleinoodiën schudt mij de maan
In d'opene hand, door de donkere laan.
Slaap o mijn hart! De koekoek schreit
Lente nu is 't en voor lachen de tijd, -
Echter de liefde is ver weggegaan,
Slaap, tot ze weervindt de richtige baan.
Slaap o mijn harte, gij zijt nu zoo moe,
Vlierboomen ruischelen droomen u toe.
Maar als de sikkels weer klinken gaan,
Hart waak dan op en ga sneller weer slaan!
Breeder van toon en dieper van sentiment is het volgende, dat de dichter
‘Schemering’ noemt:
Zoo gij, als ik, in dezen schemer tuurt
Naar deze eerste ster in rozig-gouden
Zoo onbeschrijflijk-teêren hemel ginds:
Is het dan mogelijk, dat wij niet zouden
In ons gevoelen eend'ren weemoedsvollen zegen?
Elkander troffen wij zoo vaak op eendre wegen,
Uit mijne ziele vloeide in u een stroom
En wilt g' een ander ook gelukkig maken:
Een ster in schemer brengt u mij terug
Den Gulden Winckel. Jaargang 13