Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

pastorie trad. Van hier uit ging zijn verlangen naar de opene voordeur
van het huis, waar de frischheid en de koelte hem wachtte.
Op het voorhof, waar de groote palmtronken en lauriers den weg
belommerden, voelde hij het reeds als eene verademing. Maar in de gang,
waar de koele lucht vrij van de voordeur tot de achterdeur dwars door 't
huis tochtte, streelde het windeke over zijn wezen. Hij was bezweet over
heel het lijf en zijn hoofd gloeide als een vuur. Hij ontknoopte den singel
en de bovenste knopjes van zijn kleed en dacht na hoe zich het best en
't gauwst te verfrisschen.
- Water! Colete, water! veel water, ik verga van de hitte en van den dorst!
Aan dergelijke inrichting zooals waschplaats en baden, had de pastor
nooit veel belang gehecht; de noodwendigheid aan zooiets deed zich
maar uiterst zelden voor en dadelijk was 't weer vergeten of uitgesteld en
nagelaten om moeite en kosten te ontgaan. Eene waschinrichting boven
op zijn slaapkamer had Colete hem zelfs ontwend en afgeleerd; - het was
veel gemakkelijker voor haar als hij zich beneden waschte aan den
pompsteen in de keuken, dan moest er geen water boven gesleurd worden
en werd er niet gemorsd op de kamers!
De roep van den pastor bleef zonder gevolg en daarmede stond hij nu te
dubben tusschen vrees en begeerte: ofwel de meid te gaan storen in de
keuken op 't ongelegenste uur van den dag - als de pompsteen voorzeker
bezet was met keukengerief, ofwel te verzaken aan 't verwachte genot
van 't koele water....
In de keuken voelde de pastor zich altijd op vreemd terrein en daar
waagde hij zich zelden zonder dringende redenen, tenzij 's avonds of bij
slecht weer als er geen vuur was in de studeerplaats en de meid er op
gesteld scheen gezelschap te krijgen en wat te kouten. Dan had hij daar
zijn vaste plaats en rookte er een pijp in den rieten zetel nevens de
kookkachel. Hij zou 't nu maar laten, - 't zweet zou van zelfs wel indrogen.
Maar Colete kwam daar juist aangestapt, met een wezen dat nog rooder
gloeide dan dat van den pastor, en ze droeg een grooten gleieren kom
vol water en had een handdoek op den arm, en zette het gerief voor hem
op tafel.
- Ha! loech de pastor welgezind, dát zal deugd doen, Colete, 'k ben
gebraden!
- En wat moet ik dan zeggen bij mijn vuur, aan 't koken?!
- 't Is wreed Colete! Hij stroopte de mouwen op, stak de handen tot over
de polsen in 't water, schepte ze vol en sloeg het over heel het wezen,
tot over den schedel. Hij slobberde erin en wreef zich over de ooren en
hals zoodat de druppels hem in den keelput neerliepen.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13