Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

vijvertje’ maakt hem voor dagen gelukkig in zijn zelfgekozen eenzaamheid. Als hij
dan voor enkele oogenblikken in de stad, onder de menschen komt beleeft hij wel
eens grappige avonturen, zooals toen een zeeuwsche boer met een viertal
breed-rokkig schommelende boerinnen zijn auto voor een taxi aanzag en zich door
den monkelenden Buysse met zijn vrouwvolk door de stad liet karren om tot slot te
betalen met een kwartje en een paar sigaren. Ziehier de beschrijving van een
‘interview’:
15 September. Gansch onverwacht bezoek van I en B. vergezeld
door een derden persoon, mij onbekend, maar die mij wordt voorgesteld
als zijnde een journalist, die mij wenscht te ‘interviewen’.
De man is lang en mager, met lorgnet en zwarten baard, en buigend
schertst hij: ‘Puisque la montagne ne veut pas aller à Mahomet, il faut
bien que Mahomet vienne à elle’.....
Dit bezoek brengt mij totaal van streek, stolt den bloedsomloop in mijne
aderen. Met radeloos-smeekende-en-verwijtende blikken kijk ik I en B.
aan, terwijl de donkere interviewer zijn boekje uithaalt en door zijn bril de
omgeving bekijkt.
- Daar staat de molen, meneer; daar ligt de rivier en ginds zijn de
weilanden, begin ik, als een idioot.
De man glimlacht, sardonisch, en begint op een blaadje te potlooden.
- Het uitzicht is mooi, ga ik voort; de beide kasteelen, die u daar ziet...
Hij valt mij in de rede en stelt mij vragen: hoe ik werk, wanneer ik werk,
hoeveel ik per dag werk.
Ik antwoord, als een klein kind, als een schooljongen, als een onnoozeling,
die door zijn meester onderhoord wordt.
Hij vraagt mij of ik eenige ethische bedoeling heb met mijn werk. Ethische
bedoeling! Wat is dat? Mijn schuchter antwoord is blijkbaar
aller-onophelderendst, doch de interviewer potloodt toch maar lustig door.
I. en B. staan te grinniken. Ik zou wel op hen willen schieten. De man
begint over naturalisme; en, aardig genoeg: daar verkondigt hij zelf een
leer, zoodat ik niet hoef te antwoorden. Ik geef hem trouwens volkomen
gelijk, ben absoluut van zijn meening. Evenzoo deel ik zijn esthetische
beschouwingen en ook over Nietzsche en Bergson worden wij het roerend
eens. Een zin ligt mij op de tong: ‘Er bestaat ook nog het anti-isme en het
individualisme’, zou ik hem willen zeggen; maar 'k wacht mij wel van dat
te doen, om geen verwikkeling te weeg te brengen. Hoogst voldaan -
vooral ik - scheiden wij ten slotte van elkander.
Dat zal wel een heel mooi interview zijn, als het ooit gepubliceerd wordt;
en wat zal het juist mijn denkbeelden over allerlei weergeven!
Louis Couperus vervolgt ‘De ongelukkige’, H.v. Puymbroeck zijn studie over
Eekhoud, welke niet schoolsch-dor is maar van warm-levend begrijpen getuigt.
Ons Tijdschrift.
Van ‘Jong Vrouwtje’, de novelle van J.M. Westerbrink-Wirtz, las ik het hier afgedrukte
1e gedeelte een dag vroeger dan 't ook al weer ‘1e gedeelte’ der novelle van
Bernarda in de ‘Stemmen des Tijds’ (zie boven). En nu ik den inhoud van die beide
novelle-fragmenten mij weer voor den geest tracht te roepen, weet ik van geen van
beide mij den inhoud meer duidelijk te herinneren, verwar ik Emma en Jan uit ‘Jong
Den Gulden Winckel. Jaargang 13