Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

geheele gezelschap vindt er een bijzonder genoegen in deze belachelijke
kluchten aan te zien, die alleen zouden verdienen voor de wilden van
Kanada te worden gespeeld. - Aan een Shakespeare kan men
ondertusschen zijn wonderlijke uitspattingen nog wel vergeven, want hij
leefde in een tijd, toen in Engeland de wetenschappen nog pas geboren
werden, en men dus nog geen rijpe vruchten kon verwachten. Maar eerst
voor eenige jaren is een “Götz von Berlichingen” op ons tooneel
verschenen, een afschuwelijke nabootsing (imitation détestable) van die
slechte Engelsche stukken’.
Goethe vatte de zaak vrij kalm op. ‘Wanneer’ zeide hij:
Wanneer de koning van mijn stuk op afkeurenden toon spreekt,
bevreemdt mij dat volstrekt niet. Een geweldenaar, die over duizenden
van menschen zijn ijzeren schepter voert, moet het produkt van een
vrijmoedigen, onopgevoeden knaap wel onverdragelijk vinden. En
bovendien kan een billijke en tolerante smaak moeilijk de kenmerkende
eigenschap van een vorst zijn.
O. Ruysch eindigt zijn onbeduidende novelle ‘Roeping’. Meer belangstelling
verdient o.i. het stuk van Dr. D. Plooy: Op de grenzen van ‘Antike’ en Christendom
en het Literair Keuroverzicht van den Beweging-dichter Thomson, die Arthur van
Schendels De Berg van Droomen beschouwt:
O dat alles, wat daar heengleed voor de oogen der droomenden, wat
zich een duurzame gestalte wist te verwerven, die schimmig henenvlood
door meer dan twee geslachten, wat het kind heeft verwacht uit de
nevelenverte over de zeeën, wat de volksgeest heeft gespied onder de
blaren en tusschen het struweel, wat de mensch die nimmer verloochenen
kon, geheel verloochenen kon, dat hij naar Gods beeld en gelijkenis
geschapen was, door de eeuwen hoopvol heeft aangebeden en sidderend
gevreesd, het hoort alles te samen in één wereld thuis. En de dichter die
‘de Berg van Droomen’ schreef, Arthur van Schendel, heeft het
dan ook alles in één wereld te samen gebracht. En een eerste gedachte
na het lezen van zijn werk of bij het lezen van dat werk is er misschien
wel eene van verbijstering om de veelheid der figuren die hier spelen hun
rol. Zij zijn van overal bijeengebracht. Helden en goden en nymfen,
gestalten uit den sprookjes- en legendentijd, andere die eenvoudig het
fantastische aan zich hebben door hun persoonlijkheid. Is een zeeroover
niet als zoodanig een mensch die de belangstelling der verbeelding heeft
en verdient? Natuurlijk zijn er ook een koning en een koningin en een
prinses, - wie zou zich een volledige fantasie kunnen denken zonder
deze? Maar verder, wie zoudt ge er verwachten en niet verwachten?
Verzen van P. Minderaa, H. Petermeyer en v.G.
De Hofstad.
Met alle bewondering voor de geconcentreerde belichaming van de
gallische charme is Yvette Guilbert onlangs in München gevierd. Zij is er
genoemd een der laatst levende, groote getuigen der ‘Bohème’, zooals
Murger uit haar leven heeft afgeschreven en Puccini met de coquette
bekoring zijner muziek in bengaalsche belichting heeft gesteld.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13