Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

De lucht blonk straf van sterren-vier,
Een vlijme maan, in 't laatst kwartier,
Bespiegelde het krassig pad,
Toen 't aan kwam rellen als-van-stad,
En over 't sneeuw-geschim deed waren
Het treurig schijnsel der lantaren...
De kerels leggen hier en daar aan, en het gaat hoe langer hoe schotser.
‘Hou je maar vast, vort, bonte, vort!’
Meteen er de arresleê weêr schuifde;
De gasten hotsten, stampten, wuifden;
Floor hoorde Coen het zingrig zeggen:
‘Dat wat er af-kalft, la'en we leggen’.
*2
En ze is gegaan met schaamle bel,
Klok-klepelend ten hemel wel.
Zij is gegaan door 't streng azuur,
Vergeten onder ruimte en duur.
Want hoe ze ging, gegleden heeft,
Geen sterveling verteld het heeft.
Zij gleed schier plechtig door het donker,
Als aangestaard door 't ster-geflonker
Van een Hollandschen winternacht,
Kraak-zwaar voort met haar dronken vracht.
Ze gliste door de blauwe luister,
Haar rosse jool begeestte 't duister.
Ze gleed als of ze had geen doel
Met haar erbarmlijk mensch-gekroel.
En bij een bocht, of in een hort,
Is langs den bakrand neêrgestort,
Coen, zonder strubling of geschreeuw,
Gevallen in de dikke sneeuw
Gelijk een vogel, strijkend net
Zich neêr zou laten op het bed.
En heeft de maats heen hooren lallen,
't Getingel van zijn deurbel mallen;
Hij heeft gezwaaid nog in de lucht,
Toen de Ar niets was dan ijl gerucht.
Van F. Timmermans weer smijdig Pallieter-proza; van Herman Poort een schets
van een jongen teringlijder op weg naar Arosa; van Dr. Nelly Geerts een opstel over
't proza van Isolde Kurz, die in haar Florentinische Erinnerungen (München 1910)
het heden en verleden van Florence voor ons oproept zóó als Hebel ons den
Schwarzwälder sparrengeur doet ademen.
Van de overige artikelen noemen wij er een over de Kunstwart-debatten en de
Joodsche kunst, over Londensche Musea, en de Ruimteleer van Kant. In zijn
Aanteekeningen handelt Hein Boeken over de, ‘Oeuvres de Arthur Rimbaud’.
Omhoog.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13